Τρία κινηματογραφικά παραμύθια

















Αν όλα όσα στενάχωρα συμβαίνουν στην καθημερινότητά μας σας έχουν κουράσει, αν όλα όσα ακούτε από όλα τα κανάλια - πλην των κρατικών - σας έχουν καθίσει στο στομάχι, τότε μπορείτε να αποδράσετε, ανάλογα με τις προτιμήσεις σας, σε κάποιο από τα τρία παραμύθια, για μικρούς και μεγάλους, που σας προτείνω. Τουλάχιστον αυτά είναι αθώα και δεν έχουν αληθινούς δράκους……

The Age of Adaline

















Ποιος από σας δεν θα ήθελε να συναντήσει απρόσμενα ύστερα από 4 με 5 δεκαετίες την πρώτη κοπέλα της ζωής του, που για κάποιο λόγο δεν θα είχε αλλάξει καθόλου ηλικιακά και κατά συνέπεια φυσιογνωμικά;
Θα μου πείτε ότι αυτό μόνο στον κινηματογράφο συμβαίνει. Ναι, σωστά. Μήπως, όμως, αυτή δεν είναι και η μαγεία του;

The Fault in Our Stars


















Η ταινία αρχίζει με την Hazel, την οποία υποδύεται η  Shailene Woodley (The Descendants, The Spectacular Now, Divergent), να αφηγείται ατενίζοντας τον έναστρο ουρανό.
Hazel : Πιστεύω πως έχουμε επιλογή στο πώς να διηγηθούμε μια θλιβερή ιστορία. Από τη μια πλευρά, μπορείς να την ωραιοποιήσεις όπως το κάνουν στις ταινίες και στα ρομαντικά μυθιστορήματα. Όπου όμορφοι άνθρωποι παίρνουν όμορφα μαθήματα. Και τίποτα δεν είναι τόσο χάλια που να μη φτιάχνει με μια συγγνώμη κι ένα τραγούδι του Πίτερ Γκάμπριελ. Αυτή η εκδοχή μ' αρέσει, όπως και σε κάθε κορίτσι. Πιστέψτε με. Αλλά δεν είναι η αλήθεια. Αυτή είναι η αλήθεια. Λυπάμαι….
Και η αλήθεια της Hazel, ενός κατά τα άλλα χαμογελαστού και αισιόδοξου 16χρονου κοριτσιού, ξεκινάει από τις πρώτες σκηνές και χωρίς περιστροφές με την κατάσταση της υγείας της.

Ενημερωτικό Σημείωμα Ι



















Με τη συμπλήρωση τριών μηνών από την έναρξη λειτουργίας του ιστολογίου θα ήθελα:
α. να ευχαριστήσω θερμά όλους όσους το έχουν επισκεφτεί μία ή και περισσότερες φορές κατά το διάστημα αυτό, και
β. να τοποθετηθώ, στη συνέχεια, σε κάποιες από τις αναμενόμενες αλλά και μη αναμενόμενες απορίες σας.

Π.Κ.Ρ. - Καλοκαιρινή Συναυλία

















Η Πολιτιστική Κίνηση Ν. Ροδόπης στα καλύτερά της…..
Ύστερα από πολλά χρόνια ο Πρόεδρος και το Διοικητικό Συμβούλιο τόλμησαν ένα δύσκολο ομολογουμένως εγχείρημα και πέτυχαν το απόλυτο, όταν όλα, και κυρίως οι κακές καιρικές συνθήκες των προηγούμενων ημερών, δεν έδειχναν να είναι σύμμαχοί τους.
Με αντίξοες, λοιπόν, συνθήκες πέτυχαν να ομορφύνουν την Αυλή και να στήσουν άψογα τα μηχανήματα της Καλοκαιρινής Συναυλίας χάρη στον Κυριάκο Οικονομίδη, το Γεράσιμο Αδαμακόπουλο, το Διονύση Στρακόσια, το Νίκο Κουτσογιάννη και τον Αφεντούλη Οικονομίδη και να υποδεχτούν φιλόξενα τα μέλη και τους φίλους της Πολιτιστικής Κίνησης Ν. Ροδόπης.

Λάκης Χατζηκυριάκος (1946-2007)

Ο "μεγαλύτερος αδελφός μου".
Το απόλυτο πρότυπο στα χρόνια της εφηβείας μου.
Ένας υπέροχος άνθρωπος.
Ο Λάκης Χατζηκυριάκος.

Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε.
Σαν χθες ακούω στα αφτιά μου τη φωνή του μπαμπά.
- Θα έλθεις στο μαγαζί το απόγευμα;

Έκανα ότι κοιμόμουν….. Δεν ήθελα να πάω. Δεν ήθελε, άλλωστε, και η μαμά. Πάντα πίστευε ότι εγώ δεν κάνω γι’ αυτή τη δουλειά, γιατί "δεν ξέρω να λέω ψέματα". Αντίθετα, ο μπαμπάς με ήθελε στο μαγαζί, που ήταν το μοναδικό για την εποχή, κατάστημα μουσικών ειδών και δίσκων στην Κομοτηνή, το γνωστό τότε "Ντο Ρε Μι".
Και η κουβέντα εξελισσόταν κάπως έτσι.
- Θα είναι ο Λάκης;
- Ναι, θα είναι.
- Ε, τότε θα έλθω.

Ήταν η μόνη περίπτωση που θα θυσίαζα τη μπάλα για να πάω στο μαγαζί.
Μέσα στην ατυχία του για τον γιο του, ο μπαμπάς - την περίοδο εκείνη - έμελλε να συναντήσει τον άνθρωπο που θα αγαπούσε στη συνέχεια σαν "τον γιο που θα ήθελε να έχει".