West Side Story

Είδος ταινίας: Μιούζικαλ (κατά το ήμισυ), Αστυνομική, Δραματική
Σκηνοθεσία: Steven Spielberg
Σενάριο: Tony Kushner, Arthur Laurents
Πρωταγωνιστούν οι: Ansel Elgort, Rachel Zegler, Ariana DeBose, David Alvarez, Rita Moreno, Mike Faist, Brian d'Arcy James, Josh Andrés Rivera
Διάρκεια: 156’

Περίληψη 

Η ιστορία είναι εμπνευσμένη από το κλασικό έργο "Ρωμαίος και Ιουλιέτα" του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ. Δεν εκτυλίσσεται, βέβαια, στη Βερόνα, αλλά στο Μανχάταν, στα τέλη της δεκαετίας του '50. Στη θέση των Montecchi βρίσκουμε τους Jets, μια συμμορία εφήβων λευκών με ευρωπαϊκή καταγωγή (Ιταλοί, Ιρλανδοί, Πολωνοί κ.α.), που αυτοπροσδιορίζονται ως πραγματικοί Αμερικανοί και στη θέση των Capuleti βρίσκουμε τους Sharks, μια συμμορία εφήβων σκουρόχρωμων Πορτορικανών μεταναστών.  

Οι Jets και οι Sharks είναι δύο αντίπαλες συμμορίες, οι οποίες μάχονται για την κυριαρχία στους δρόμους της υποβαθμισμένης περιοχής Upper West Side του Μανχάταν. Τραγική ειρωνεία αποτελεί το γεγονός ότι τα μέλη των συμμοριών αυτών ζουν σε παλιά κτίρια, μέσα σε άθλιες συνθήκες, ενώ η περιοχή πρόκειται να αναβαθμιστεί με την κατεδάφιση των παλιών κτιρίων και την κατασκευή νέων σύγχρονων κατοικιών. Εννοείται, βέβαια, ότι οι νέες κατοικίες δεν πρόκειται να στεγάσουν τα μέλη των συμμοριών και τις οικογένειές τους. Θα είναι για προνομιούχους λευκούς.    

Ηγέτης των Sharks είναι ο Bernardo. Είναι αρραβωνιασμένος με την Anita και έχει μία πανέμορφη αδελφή, τη Maria. Ηγέτης των Jets, από τότε που ο ιδρυτής της Tony φυλακίζεται, είναι ο Riff. Ο Tony, Πολωνός μετανάστης, που παραλίγο να σκοτώσει έναν Αιγύπτιο μετανάστη, αποφυλακίζεται με αναστολή. Είναι ήδη μεταμελημένος και δεν επιθυμεί τη συνέχιση αυτής της αντιπαλότητας. Ο Riff, όμως, "πεινάει" για μια ακόμη μάχη με τους Sharks. 

Μέσα σ’ αυτό το συγκρουσιακό πλαίσιο, ο Tony και η Maria γνωρίζονται για πρώτη φορά σε μια Σχολική εκδήλωση χορού, στην οποία φαίνεται να συνυπάρχουν -με συνεχείς, πάντως, εκατέρωθεν προκλήσεις- μέλη και από τις δύο συμμορίες. Οι δύο νέοι ερωτεύονται κεραυνοβόλα. Από εκείνη τη στιγμή η ζωή τους αλλάζει ριζικά, και αυτή η αλλαγή προκαλεί αλυσιδωτές αντιδράσεις και στις συμπεριφορές των άλλων με τραγικά αποτελέσματα. 

Προσωπικές σκέψεις

Για όποιον αγαπάει τα θεατρικά και κινηματογραφικά μιούζικαλ, το West Side Story είναι ένας καλλιτεχνικός φάρος.

Το θεατρικό έργο του 1957, που βασίστηκε στο βιβλίο του Arthur Laurents και επενδύθηκε μουσικά από τον Stephen Sondheim και τον Leonard Bernstein, έγινε ορόσημο για την ανάδειξη μεγάλων κοινωνικών θεμάτων, σχετικά άγνωστων την εποχή εκείνη. 

Η κινηματογραφική μεταφορά του, το 1961, σε σκηνοθεσία των Jerome Robbins και Robert Wise, είχε 11 υποψηφιότητες και κέρδισε 10 Όσκαρ, ρεκόρ ακατάρριπτο μέχρι τώρα για μια ταινία αυτού του είδους. Σήμερα το West Side Story του 1961 θεωρείται από το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου ως το δεύτερο καλύτερο αμερικανικό μιούζικαλ όλων των εποχών πίσω μόνο από το Singin' in the Rain.

Όταν ανακοινώθηκε, πριν από δύο χρόνια, το ριμέικ του West Side Story για τη μεγάλη οθόνη, πολλοί ήταν αυτοί που αναρωτήθηκαν αν κάτι τέτοιο είναι πραγματικά απαραίτητο. Η απάντηση έρχεται πλέον αβίαστα τώρα και είναι Ναι, εφόσον το θέμα είναι πάντα επίκαιρο και έχει τη σφραγίδα ενός ιδιοφυούς σκηνοθέτη, του Steven Spielberg (Schindler's List, Raiders of the Lost Ark, Saving Private Ryan, E.T. the Extra-Terrestrial). 

Ο Steven Spielberg όχι μόνο στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων στη σύγκριση, αλλά κατάφερε να τιμήσει την προηγούμενη έκδοση του West Side Story, προσαρμόζοντάς την στο σύγχρονο κοινωνικό πλαίσιο. 

Στο σενάριο του Tony Kushner εκτός από τις σκηνές στην αγγλική γλώσσα υπάρχουν και οι απαραίτητες σκηνές στην ισπανική γλώσσα. Στην ταινία καμία από αυτές δεν έχει υποτιτλιστεί στην αγγλική γλώσσα. Με τον τρόπο αυτό εξισώνονται οι δύο γλώσσες των εθνικοτήτων και οι διάλογοι είναι πιο ρεαλιστικοί. Επιπλέον, σε σύγκριση με το West Side Story του 1961, ο Tony Kushner δίνει πολύ περισσότερο χώρο στους μη πρωταγωνιστές Πορτορικανούς χαρακτήρες, επιτρέποντας έτσι στους θεατές να τους προσεγγίζουν -ακόμη και να τους συμπονούν- τουλάχιστον ισότιμα με τους λευκούς αντιπάλους τους. Ο σεναριογράφος αποφάσισε σοφά να τροποποιήσει και κάποιους από τους στίχους των τραγουδιών της ταινίας του 1961, που είχαν θεωρηθεί προσβλητικοί για τους μετανάστες Πορτορικανούς. Σχετική με αυτό είναι άλλωστε και η προσαρμογή της σκηνής με το διάσημο τραγούδι America.

Μαγική είναι η μουσική του Leonard Bernstein, υποβλητική στις βίαιες σκηνές και αισθαντική στις ρομαντικές, με τραγούδια όπως το Maria και το A Boy Like That/I Have a Love να ξεχωρίζουν με τους στίχους τους:

Maria 

"Μαρία… Ο πιο όμορφος ήχος που έχω ακούσει

Μαρία, Μαρία, Μαρία, Μαρία…

Όλοι οι όμορφοι ήχοι του κόσμου σε μια μόνο λέξη

Μαρία, Μαρία, Μαρία, Μαρία…

Μαρία, Μαρία… "

A Boy Like That/I Have a Love

"...Έχω μια αγάπη και είναι το μόνο που έχω

Σωστό ή λάθος, τι άλλο μπορώ να κάνω;

Τον αγαπώ. Είμαι δική του.

Και ό,τι είναι εκείνος, είμαι και εγώ

Έχω μια αγάπη και είναι το μόνο που θέλω

Σωστό ή λάθος και με χρειάζεται και εκείνος

Τον αγαπώ, είμαστε ένα

Τίποτα δεν μπορεί να γίνει, τίποτα δεν μπορώ να κάνω

Παρά να τον αγκαλιάσω, να τον αγκαλιάσω για πάντα

Να είμαι μαζί του τώρα, αύριο, και σε όλη μου τη ζωή

Όταν η αγάπη έρχεται τόσο δυνατή

Δεν υπάρχει σωστό ή λάθος

Η αγάπη σου είναι η ζωή σου"

Η υπόθεση της ταινίας West Side Story εξελίσσεται καταιγιστικά -μέσα σε μια πανδαισία χρωμάτων, κίνησης και χορού-  στα χρόνια μιας βαθιάς διαδικασίας κατά την οποία ο χαρακτήρας της φτωχής περιοχής Upper West Side του Μανχάταν μεταβάλλεται εκ βάθρων. Στην περιοχή μετακινούνται οι πλούσιοι αστοί, κατασκευάζουν νέες σύγχρονες κατοικίες και επιχειρήσεις, ενώ οι ντόπιοι κάτοικοι των φτωχότερων τάξεων χάνουν τα σπίτια τους. Οι δύο αντίπαλες συμμορίες, οι Jets και οι Sharks, παλεύουν καθημερινά για την κυριαρχία ενός εδάφους, που σύντομα δεν θα είναι πια δικό τους. Είναι όλοι θύματα -άλλοι περισσότερο, άλλοι λιγότερο- της αποτυχίας του αμερικανικού ονείρου. Το ίδιο όνειρο που εξακολουθεί να παραπλανά ολόκληρες γενιές Αμερικανών και μεταναστών. Οι Sharks είναι τα παιδιά εργατών που έφυγαν από το Πουέρτο Ρίκο και πήγαν να δουλέψουν στη Νέα Υόρκη. Παρόλο που οι Πορτορικανοί είναι κατά τον νόμο Αμερικανοί πολίτες, πάντα αντιμετωπίζονται στην Αμερική με δυσπιστία και προκαταλήψεις. Γι’ αυτούς, η ζωή δεν είναι ποτέ ευκολότερη από αυτή ενός λευκού Αμερικανού πολίτη. 

Στην ταινία του Steven Spielberg οι Πορτορικανοί παρουσιάζονται όλοι ως εργάτες σε αντίθεση με τους λευκούς που βιοπορίζονται σχετικά πιο εύκολα, χάρη στο προνόμιο που τους δίνει το χρώμα του δέρματός τους. Η Anita είναι εργάτρια κλωστοϋφαντουργίας, η Maria καθαρίστρια, ο Chino εργάζεται ως λογιστής και ο Bernardo κερδίζει το ψωμί του ως μποξέρ. 

Οι Jets, από την άλλη πλευρά, αντιπροσωπεύουν τα απομεινάρια της ευρωπαϊκής μετανάστευσης που έχει καταφέρει να ενσωματωθεί καλύτερα -αλλά όχι πάρα πολύ- στην κοινωνία των ΗΠΑ. Είναι -ίσως γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο- λιγότερο φιλόδοξοι, συντηρητικοί, επιφυλακτικοί απέναντι στο «διαφορετικό» και στο μέλλον, αλλά συγχρόνως είναι παιδιά δυσλειτουργικών οικογενειών, που δεν μπορούν να βρουν κυρίαρχη θέση σε μια απαιτητική κοινωνία βαθιάς κοινωνικής ανισότητας.

Ο πιο γνωστός από όλους τους ηθοποιούς είναι ο Ansel Elgort (The Fault in Our Stars, Divergent, Baby Driver) και έχει τον πιο δύσκολο ρόλο, αυτόν του Tony. Η αρρενωπή έως παιδική όψη του μπορεί να μην τον βοηθάει ως πρώην σκληρό των Jets, αλλά αυτή ακριβώς η όψη μαζί με τις κινήσεις και τις ικανότητές του στο τραγούδι συνθέτουν τέλεια την ταυτότητα του χαρακτήρα που θα έπρεπε να είναι ο -πρώην σκληρός και νυν μεταμελημένος και βαθιά ερωτευμένος- Tony.  

Η Rachel Zegler, στην πρώτη κινηματογραφική της εμφάνιση λάμπει από την πρώτη σκηνή της στην ταινία. Στον ρόλο της Maria προσθέτει στην αύρα της αθωότητας ένα ατρόμητο πνεύμα και μια ένταση, στοιχεία που σε συνδυασμό με τη συγκλονιστική φωνή της απογειώνουν την ερμηνεία της. Όσον αφορά στην κοινωνική και πολιτιστική εκπροσώπηση, τα «αδικήματα» του παρελθόντος διορθώνονται τελικά, καθώς η Rachel Zegler έχει αληθινή λατινική καταγωγή από την Κολομβιανή μητέρα της σε αντίθεση με τη Natalie Wood στην ταινία του 1961. Λατίνοι ηθοποιοί είναι και όλοι οι Πορτορικανοί της συμμορίας των Sharks. Η Rachel Zegler κέρδισε, το 2022, τη Χρυσή Σφαίρα Α’ Γυναικείου ρόλου στην κατηγορία Κωμωδία ή Μιούζικαλ.

Η Ariana DeBose (The Prom, Hamilton) είναι εντυπωσιακή σε κάθε της κίνηση και πληθωρική ερμηνευτικά στον ρόλο της Anita, σχεδόν όσο και η Rita Moreno, η οποία είχε κερδίσει, το 1962, το Όσκαρ Β' Γυναικείου ρόλου για την ταινία West Side Story του 1961. Η Ariana DeBose, έχοντας ήδη κερδίσει, το 2022, τη Χρυσή Σφαίρα Β’ Γυναικείου ρόλου είναι από τα φαβορί για να κερδίσει και το αντίστοιχο Όσκαρ.  

Ο Mike Faist υποδύεται τον Riff, τον ηγέτη των Jets και φίλο του Tony. Ο David Alvarez υποδύεται τον Bernardo, τον ηγέτη των Sharks. Και οι δύο έχουν πειστικές και ολοκληρωμένες ερμηνείες. Η αντίστοιχη ερμηνεία του George Chakiris, στον ρόλο του Bernardo, στο West Side Story του 1961, του είχε χαρίσει, το 1962, το Όσκαρ Β’ Ανδρικού ρόλου. 

Τέλος, η 89χρονη πλέον Rita Moreno, που γεφυρώνει τις δύο ταινίες West Side Story του 1961 και του 2021, ερμηνεύει με ξεχωριστή ευαισθησία τον "Σαιξπηρικό" ρόλο της μεσόκοπης φαρμακοποιού Valentina, μιας παντρεμένης με Αμερικανό Πορτορικάνας, η οποία δίνει δουλειά στον Πολωνό μετανάστη Tony και κάνει ό,τι μπορεί για να καθοδηγεί σωστά την κοινότητα των Πορτορικανών μεταναστών.

Η ταινία προτάθηκε το 2022 για τα Όσκαρ Καλύτερης ταινίας, Β' Γυναικείου ρόλου (Ariana DeBose), Σκηνοθεσίας, Διεύθυνσης φωτογραφίας, Σκηνογραφίας, Μίξης ήχου και Ενδυματολογίας. 

Η Ariana DeBose κέρδισε το Όσκαρ Καλύτερου Β' Γυναικείου ρόλου.













































Αλέξανδρος Παπαδόπουλος

Βαθμολογία: 9/10

………………………………………………………………………………………..

Το τρέιλερ της ταινίας