Ήταν ο τελευταίος μήνας του 2014 και ο πρώτος του 2015. Στο μεσοδιάστημα είχα ολοκληρώσει επιτυχώς τη σχέση μου με το Δημόσιο μετά από τη συμπλήρωση 35 χρόνων ευδόκιμης υπηρεσίας, όπως είθισται να λέγεται.
Το κλίμα των ημερών ήταν εορταστικό, χαρούμενο. Είχα υποβάλει τα τελευταία μου υπομνήματα, είχα τιμηθεί από την Αποκεντρωμένη Διοίκηση Μακεδονίας Θράκης για τη συνολική θητεία μου στο Δημόσιο και είχε δοθεί σε δημόσια διαβούλευση το σχέδιο για την αναθεώρηση του Κανονισμού Τεχνολογίας Σκυροδέματος 1997 (ΚΤΣ-97). Επίσης, είχα την αίσθηση, αν όχι την πεποίθηση, ότι η Διοίκηση όχι μόνο θα κάλυπτε την οριστική απουσία μου από την υπηρεσία (όχι τόσο ως θέση αλλά ως ειδικότητα), ενώ παράλληλα θα ενίσχυε την ελλιπέστατη στελέχωσή της και θα δρομολογούσε εκ του ασφαλούς τη διαπίστευσή της στο Εθνικό Συμβούλιο Διαπίστευσης (Ε.ΣΥ.Δ.).
Εκτός από όλα τα παραπάνω, οι βουλευτικές εκλογές έδιναν μια κάποια νότα αισιοδοξίας ότι κάτι καλύτερο ή έστω πιο τίμιο αριστερό έρχεται για την Ελλάδα και κάπως έτσι έδωσα μια διπλή υπόσχεση :