Never Look Away

Η δραματική ταινία "Never Look Away" με τον Ελληνικό τίτλο "Μη Χαμηλώνεις το Βλέμμα" του βραβευμένου με Όσκαρ Γερμανού σκηνοθέτη Florian Henckel von Donnersmarck αποκαλύπτει σταδιακά τα τρομερά παιχνίδια της μοίρας πίσω από τη ζωή του Γερμανού ζωγράφου Gerhard Richter. Ταυτόχρονα καλύπτει, από το 1937 και μετά, 25 χρόνια Γερμανικής ιστορίας και τον τρόπο που τα αυταρχικά καθεστώτα επηρέασαν ένα παιδί και αργότερα νεαρό άντρα, γεμάτο καλλιτεχνικές ανησυχίες, στη δύσκολη πορεία κατανόησης του εαυτού του.

Five Feet Apart

Η ρομαντική, δραματική ταινία "Five Feet Apart" με τον Ελληνικό τίτλο "Δυο Βήματα Μακριά" του ηθοποιού και σκηνοθέτη Justin Baldoni εστιάζει στην επίπονη και απαιτητική θεραπευτικά προσπάθεια δύο εφήβων, που πάσχουν από κυστική ίνωση, να κρατηθούν στη ζωή. 
Η κυστική ίνωση είναι μια χρόνια, κληρονομική γενετική διαταραχή. Χαρακτηρίζεται από την ανεξέλεγκτη παραγωγή παχύρρευστης κολλώδους βλέννας, η οποία αποφράσσει τους πόρους των αδένων με συνέπεια την προοδευτική καταστροφή του ιστού των οργάνων (ίνωση). Προσβάλλει όλα σχεδόν τα όργανα και τους αδένες του ανθρώπινου σώματος κυρίως τους πνεύμονες και δευτερευόντως το πάγκρεας, το ήπαρ, τα έντερα και το αναπαραγωγικό σύστημα στους άνδρες.

Πάντα με… Bodyguards

…Η τρίτη του εξορία ήταν στη Γυάρο. Άργησα πολύ να αντιληφθώ, παρά τις αφηγήσεις του τότε, ότι υπήρξε τόπος μαρτυρίου, ανάλογος των ναζιστικών στρατοπέδων. Στα δεκατρία μου χρόνια, που με πέτυχε το 1967 η χούντα των συνταγματαρχών και η τρίτη εκτόπιση του πατέρα, η δική μου κανονικότητα περιλάμβανε άλλα πράγματα. Το Σχολειό, το φροντιστήριο Αγγλικών, την παρέα μου, τις μουσικές της εποχής και το φλερτ. Πραγματικό ή υποτιθέμενο, φανταστικό ή απλώς επιθυμητό μάς έτρεφε και συγχρόνως μας έτρωγε ανεξαρτήτως φύλου. Αυτά ήθελα στη ζωή μου. Άλλα όμως την καθόρισαν.

…Για τη Μαίρη (Κατσίκη-Λαγκάζαλη)

Το μπρούτζινο επίθυρο χεράκι της εξώπορτας χτυπούσε επίμονα εκείνο το μεσημέρι του Ιουνίου του 1967. Άνοιξα την πόρτα και βρέθηκα απέναντι σε ένα σοβαρό γκριζοπράσινο βλέμμα. 
─ Θέλω να δώσω κάτι στη μητέρα σου.

Κρατούσε επιμελώς διπλωμένο ένα αντρικό σακάκι. Το παρέδωσε στη μητέρα μου με την παράκληση να ξηλώσει τη φόδρα κάτω από τον αριστερό ώμο. Μοδίστρα η μητέρα μου ακολούθησε τις οδηγίες και κάτω από τη βάτα ραμμένο αριστοτεχνικά ανακάλυψε ένα σημείωμα.

Μια φωτογραφία 50 χρόνων…

Σε ερώτηση καλού φίλου (Σπύρος Κιοσσές) πώς καταλαβαίνει κανείς ότι περνάει στην τρίτη ηλικία, έδωσα απάντηση βιωμένη. 
Πρώτον, κάθε μέρα ανακαλύπτεις και έναν καινούργιο πόνο. –Άλλη καλή φίλη, συνεπώνυμη του Σπύρου (Λευκή Κιοσσέ), με αφοπλιστική ειλικρίνεια αλλά και διάθεση παραμυθίας μού είπε ότι κάθε πόνος είναι υπενθύμιση ότι ζούμε. Διαφορετικά, πεθάναμε και δεν το καταλάβαμε.– 
Δεύτερον, γίνεσαι ευσυγκίνητος. Ένα πράγμα σαν τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο στον ρόλο του ευσυγκίνητου μαφιόζου στο Analyze this. Τουτέστιν, συγκινείσαι μέχρι δακρύων δι’ ασήμαντον αφορμήν. Γι’ αυτό κόβεις σταδιακά να βλέπεις τις ειδήσεις στην τηλεόραση, ειδικά στα ιδιωτικά κανάλια, που είναι τόσο φοβικά σκηνοθετημένες, ώστε να σε στέλνουν ή αδιάβαστο/η ή κατευθείαν στον Ψυχίατρο. 

Βίος ανεόρταστος…

Με αφορμή τον εγκλεισμό, λόγω κορωνοϊού, αλλά και την απαγόρευση της κυκλοφορίας ανήμερα του Πάσχα ο ταξιδιάρης συνειρμός κάτι ξετρύπωσε από το αχανές του υποσυνείδητου. 
Γυμνάσιο Θηλέων Κομοτηνής. Οδός Χατζηκωνσταντή – Ζωίδη 6. Τρίτη τάξη. Ημέρα Τρίτη του σωτηρίου ή μάλλον του εθνοσωτηρίου έτους 1968. (Εμείς προλάβαμε… και σωθήκαμε για πρώτη φορά στις 21 Απριλίου του 1967…). Ώρα διδακτική τρίτη. Μάθημα: Έκθεση Ιδεών με την Παναγιώτα Βαφειάδου, Φιλόλογο αυστηρή πλην αγαπημένη, εγκατεστημένη εδώ και πολλά χρόνια στον Παράδεισο και στις καλές μας αναμνήσεις. Το θέμα της Έκθεσης πάντα διατυπωμένο σε άψογα Αρχαία Ελληνικά: "Βίος ανεόρταστος μακρά οδός απανδόκευτος" έγραφε στον Πίνακα και στη συνέχεια τι Έκθεση να γράψει το 15χρονο, και ας ήταν και φύτουλας. Κατανοητό το θέμα μέχρι… μακρά οδός. Εκείνο το "απανδόκευτος", όμως, τι να σήμαινε άραγε; Είχε μέσα α- στερητικό, ένα θέμα παν-, άλλο θέμα δοκ-, ευ- επίθημα, κατάληξη -τος. Το θέμα δοκ- ίσως από το δοκέω-δοκώ=νομίζω, θεωρώ, το είχαμε μόλις μάθει. Αλλά ολόκληρη η λέξη δεν μας έλεγε τίποτα.

Για ένα ποίημα…



Γράφει η Ελένη Ανδρέου, Ξανθιώτισσα συγγραφέας, στο βαθιά πολιτικό βιβλίο της για το Βερολίνο "Το Ξένο βλέμμα" σελίδα 85-86: "Η Στάζι, από την ίδρυσή της το 1950, ανέπτυξε ένα ευρύτατο δίκτυο παρακολούθησης όλων των πτυχών της ζωής των πολιτών της Ανατολικής Γερμανίας. 91.000 επίσημοι υπάλληλοι και περισσότεροι από 300.000 ανεπίσημοι συνεργάτες κατασκόπευαν, συγκέντρωναν και αρχειοθετούσαν όλων των ειδών τις πληροφορίες για τα παρακολουθούμενα πρόσωπα. Υπολογίζεται ότι ένας χαφιές αναλογούσε σε έξι πολίτες…….Οι φάκελοι των αρχείων της Στάζι έφταναν τα δέκα εκατομμύρια. Εκτιμάται ότι τα ράφια, στα οποία ήταν διευθετημένοι σε όρθια διάταξη, ο ένας δίπλα στον άλλο, είχαν συνολικό μήκος 180 χιλιομέτρων….."

…Με μια BMW του '50

─ Με κυνήγησαν με τζιπ. Με έριξαν με τη μηχανή σε χαντάκι μετά τη Νέα Καλλίστη. Λούφαξα μέσα στα λασπόνερα. Άκουσα τον επικεφαλής "Τον φάγαμε τον συμμορίτη… πάμε να φύγουμε". Ύστερα λιποθύμησα. 
Ακούγαμε την αφήγηση του πατέρα μου ξημερώματα μιας Κυριακής του 1959. Εγώ πίσω από την πόρτα των δωματίου μου έντρομη, μόλις πέντε χρονών. Η Σαραντακκλησιώτισσα γιαγιά μου και η μάνα μου τρελαμένες και οι δύο από την πολύωρη απουσία του. Ματωμένο το πρόσωπό του, λασπωμένη η δερμάτινη στολή του, που τόσο μα τόσο πολύ του πήγαινε.

Μικρή πατρίδα ΙΙ (Λοφάριο… όσα θυμάμαι)

Μετά τον Εμφύλιο, δεκαετία του '50 και αρχές του '60, δύο τύποι με βαριά αρχαιοελληνικά ονόματα κυκλοφορούσαν με αμάξι στο χωριό, ο Περικλής και ο Σοφοκλής. Το αμάξι του Περικλή το έσερνε περήφανο άλογο, αλλά η πραμάτεια του δεν με ενδιέφερε και τόσο. Φρούτα και λαχανικά πουλούσε και είχε ψυχή ευγενική, καλοσυνάτη. Καμία σχέση με έμπορο καπάτσο, ανοιχτομάτη. Το αμάξι του Σοφοκλή ήταν κλειστό ημιφορτηγάκι. Ωστόσο, όταν κατέλυε στην πλατεία του Λοφαρίου και άνοιγε διάπλατα η πίσω πόρτα του, ένας κόσμος πλουμιστός, παραμυθένιος ανοίγονταν μπροστά μου. Υφάσματα, φορέματα, ρόμπες, εσώρουχα με τάξη κρεμασμένα, ίδιο ουράνιο τόξο, στο πάνω επίπεδο. Στο κάτω επίπεδο μέσα σε πανέρια καλλυντικά, χτένες, στέκες, φο-μπιζού, κολόνιες, παιδικά παιχνίδια. Ο Σοφοκλής κόμιζε στο Λοφάριο χαρά για κάθε παιδί και προσδοκία κομψότητας σε κάθε νεαρή ύπαρξη.

Μικρή πατρίδα Ι (Λοφάριο… όσα θυμάμαι)

Αν πατρίδα θεωρούμε τον τόπο που έζησε ο καθένας μας τα παιδικά του χρόνια, τότε μικρή πατρίδα για μένα είναι το χωριό της μητέρας μου, Παναγιώτας Δημητριάδη, το Λοφάριο. Μέχρι τα φοιτητικά μου χρόνια εκεί επέστρεφα σε διακοπές Χριστουγέννων, Πάσχα ή Καλοκαιριού, στο σπίτι των παππούδων μου, Ιωάννη και Κονδυλένιας Δημητριάδη, που είχε κοινή αυλή με το σπίτι των εξαδέλφων τους Νικόλα και Άννας Τσαλικίδη. 

Ετεροχρονισμένο αντίο στον Παναγιώτη Τοπουζλή

Ο Παναγιώτης Τοπουζλής δεν γελούσε ποτέ τρανταχτά. Χαμογελούσε μόνο με ένα χαμόγελο, που άλλοτε θύμιζε Υβ Μοντάν και άλλοτε Μαρτσέλλο Μαστρογιάννι. Εκείνο το πρωινό του Ιουνίου του 1977, όταν μπήκαν μαζί με τον Γιάννη Παραθυρά στην τάξη που επιτηρούσα σε εξετάσεις απολυτήριες, δεν μπορούσαν να κρύψουν τα γέλια τους. Τόσο οι μαθητές όσο και εγώ τους κοιτάξαμε παραξενεμένοι, εφόσον το αυστηρό σχολικό περιβάλλον του Λυκείου Αρρένων Κομοτηνής δεν σήκωνε τότε τόση ευθυμία. 

2ο Λύκειο Κομοτηνής… Συναντήσεις αποφοίτων

2ο Λύκειο Κομοτηνής… Συναντήσεις αποφοίτων – Ιάματα

Με αφορμή τις συναντήσεις των αποφοίτων του 1984, 1986, 1987, 1988 και 1989 του 2ου Λυκείου Κομοτηνής

Τη δεκαετία του '80 στο 2ο Λύκειο Κομοτηνής συντελείται ένα μικρό εκπαιδευτικό "θαύμα", που οφείλεται, κατά τη γνώμη μου, σε μία συγκυρία και δύο αντικειμενικά δεδομένα. 
Η συγκυρία είναι ότι βρέθηκαν στον σύλλογο διδασκόντων καθηγητές που ήταν μεταξύ τους φίλοι, ομάδα, παρέα.

2ο Λύκειο Κομοτηνής… λίγα λόγια

Θυμίζω στοιχεία από την ιστορία του 2ου Λυκείου Κομοτηνής, του Σχολείου στο οποίο υπηρέτησα τα 15 από τα 21 χρόνια της θητείας μου ως Φιλολόγου.
Η ανέγερση του 2ου Λυκείου Κομοτηνής ήταν ένα από τα πολλά έργα που είχαν ενταχθεί τη δεκαετία του ΄80 στο τότε 5ετές πρόγραμμα σχολικής στέγης. Συγκεκριμένα, ήταν το πρόγραμμα που βοήθησε να αναβαθμιστούν όλες οι σχολικές υποδομές. Οι μεγαλύτεροι θα θυμούνται τα ελάχιστα σχολεία που υπήρχαν έως τότε στον Νομό μας, με αποτέλεσμα να δουλεύουν σε διπλή βάρδια πρωί - απόγευμα και στις μικρής χωρητικότητας αίθουσές τους να συνωστίζονται από 35 έως και 45 μαθητές…