A Quiet Place



Η ταινία A Quiet Place, με τον Ελληνικό τίτλο "Ένα ήσυχο μέρος" σκηνοθετήθηκε από τον ηθοποιό John Krasinski. Πρωταγωνιστές της είναι ο John Krasinski και η Emily Blunt, που είναι η σύζυγός του τόσο στην ταινία όσο και στη ζωή. Πρόκειται για ένα αλληγορικό, ατμοσφαιρικό και κλειστοφοβικό θρίλερ, που θυμίζει αρκετά την αντίστοιχου ύφους ταινία 10 Cloverfield Lane. Το σενάριο είναι επίσης του John Krasinski με συνσεναριογράφους τους Bryan Woods και Scott Beck, που έγραψαν την εξαιρετικά πρωτότυπη ιστορία της ταινίας.


Περίληψη

Η υπόθεση εκτυλίσσεται χρονικά στο εγγύς μέλλον και αρχίζει την 89η μέρα. Ένα αντρόγυνο ο Lee Abbott και η γυναίκα του Evelyn μαζί με τα τρία τους παιδιά τον Marcus, την κωφή Regan και τον μικρούλη Beau κινούνται ξυπόλητοι και με μεγάλη προσοχή στους διαδρόμους ενός εγκαταλειμμένου σουπερμάρκετ. Μιλούν μεταξύ τους χαμηλόφωνα αλλά και στη νοηματική γλώσσα, ενώ αποφεύγουν ακόμη και τον παραμικρό θόρυβο. Στόχος τους είναι να αποκτήσουν τις ελάχιστες προμήθειες και τα φάρμακα που χρειάζονται, προκειμένου να αφήσουν την πόλη και να εγκατασταθούν στο σπίτι τους σε μια απόμακρη δασική περιοχή. Στη διαδρομή αυτή θα γίνει γρήγορα και με σκληρό τρόπο αντιληπτό πόσο δύσκολη θα είναι η προσπάθεια για την επιβίωσή τους σε έναν κόσμο, στον οποίο οφείλουν να σιωπούν αλλά και να αποφεύγουν ακόμη και τα ατυχήματα που προκαλούν θορύβους. Είναι προφανές ότι κατά τις προηγούμενες από αυτές τις 89 μέρες ο πλανήτης και οι κάτοικοί του έχουν πληγεί από επιθέσεις τεράτων απροσδιόριστης προέλευσης τύπου Alien ή Predator. Τα τέρατα επιτίθενται ακαριαία σε ανθρώπους ή ζώα που προκαλούν θόρυβο και κάθε προσπάθεια αντιμετώπισής τους είναι περίπου απονενοημένη. Η κατάσταση περιπλέκεται ακόμη περισσότερο, όταν λίγο αργότερα θα μείνει έγκυος η Evelyn.

Προσωπική προσέγγιση

Η ταινία αναδεικνύει τη μεγάλη αξία της σιωπής, τις ανθρώπινες σχέσεις, τους οικογενειακούς δεσμούς και τα συναισθήματα που μέσα στη σιωπή δεν είναι καθόλου εύκολο να εκφραστούν. Όμως όταν εκφράζονται σε ένα τέτοιο περιβάλλον έχουν μια ιδιαίτερη δυναμική.   
Κορυφαία σκηνή της ταινίας είναι όταν ο πατέρας Lee Abbott, με την αγωνία ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του, απευθύνεται με τη νοηματική γλώσσα στη μικρή του κόρη Regan.
Lee : Σε αγαπώ! Πάντα...σε αγαπούσα!
Λόγια απλά, που όμως έχουν απίστευτη βαρύτητα καθώς λέγονται σε μια ιδιαίτερα στενάχωρη σκηνή. Δείχνει ακόμη  ότι όταν κάποιος έχει να πει κάτι σπουδαίο δεν χρειάζεται να φωνάζει. Η έκφραση ικανοποίησης της Regan, μαζί με τον έκδηλο φόβο της τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, είναι ιδιαίτερα χαρακτηριστική και έντονα συγκινησιακή.  
Αρκετά νωρίτερα είχε προηγηθεί ο - σχετικός με την παραπάνω σκηνή - χαμηλόφωνος διάλογος του μικρού Marcus με τον πατέρα του Lee.
Marcus : Γιατί δεν αφήνεις τη Regan να έρθει; Την κατηγορείς…για ό,τι συνέβη;
Lee : Όχι.
Marcus : Επειδή εκείνη κατηγορεί τον εαυτό της.
Lee : Δεν έφταιγε εκείνη.
Marcus : Ακόμα την αγαπάς, έτσι;
Lee : Και βέβαια την αγαπώ.
Marcus : Να της το πεις.




Η ταινία έχει μεγάλη αγωνία που αυξάνεται διαρκώς από την αρχή μέχρι το τέλος της. Είναι τόσο υποβλητική η σιωπή που και ο παραμικρός θόρυβος είναι ικανός να ανησυχήσει τον θεατή. Δεν τρομάζει ιδιαίτερα. Έχει τη σωστή διάρκεια των 90’ και είναι άριστα σκηνοθετημένη από τον John Krasinski, που παίρνει επίσης άριστα στον ρόλο του πατέρα Lee Abbott. Η ερμηνεία της Emily Blunt (The Young Victoria, The Adjustment Bureau, Sicario), που υποδύεται τη μητέρα Evelyn, είναι συγκλονιστική και η χημεία της με τον John Krasinski αναμενόμενα εξασφαλισμένη. Ιδιαίτερα ταλαντούχοι είναι η με προβλήματα ακοής Millicent Simmonds (Wonderstruck) και ο Noah Jupe (Wonder), που υποδύονται αντίστοιχα τη Regan και τον Marcus. Η υποβλητική ατμόσφαιρα της ταινίας ενισχύεται όμορφα από την εξίσου υποβλητική μουσική του Marco Beltrami

Αλέξανδρος Παπαδόπουλος
Διάρκεια : 90’
Βαθμολογία : 8.5/10

...........................................................

Το τρέιλερ της ταινίας



..................................................................


Facebook

Συνειρμικά, και καθώς έβλεπα την ταινία, μου ήλθε στο μυαλό το Facebook. Το Facebook είναι ένα σπουδαίο μέσο κοινωνικής δικτύωσης. Είναι ένα πολύτιμο εργαλείο που βοηθάει τους ανθρώπους ώστε :
- να επικοινωνούν αμέσως μεταξύ τους,
- να βρίσκουν έστω και διαδικτυακά αυτούς με τους οποίους έχουν για κάποιους λόγους χαθεί,
- να δημιουργούν νέες γνωριμίες και νέες φιλίες,
- να ενημερώνουν και να ενημερώνονται για τα θέματα που τους αφορούν,
- να προβάλουν τις πάσης φύσεως πολιτιστικές, αθλητικές, κοινωνικές κ.λπ. εκδηλώσεις,
- να οργανώνονται σε ομάδες με κοινά ενδιαφέροντα,
- να επιβραβεύουν δημόσια τα αγαπημένα τους πρόσωπα,
- να διαφημίζουν με ευπρέπεια τις επιχειρήσεις τους, τις δεξιότητες και τα ξεχωριστά τους χαρίσματα,
- να βοηθούν τους πάσχοντες συνανθρώπους τους.

Προσωπικά, δεν έχω λογαριασμό στο Facebook. Η όποια εμπειρία μου προέρχεται από τη διαχείριση του προφίλ της συζύγου μου Dora Kassa - Papadopoulou, στο οποίο βέβαια τα κείμενα, οι ερωτήσεις και οι απαντήσεις είναι όλα δικά της.
Άρα, εύλογα κάποιος θα αναρωτηθεί τι πρόβλημα έχεις με το Facebook. Έχω, εφόσον υπάρχουν αναρτήσεις και άνθρωποι που :
- ενώ δεν έχουν κάτι σπουδαίο να πουν, "μιλούν" ακατάπαυστα, αγνοώντας τη μεγάλη αξία της σιωπής,
- εκθέτουν σε μεγάλους κινδύνους, παρά τις σαφείς προειδοποιήσεις της Αστυνομίας, τα μικρά παιδιά τους,
- αποδεικνύουν με πολλούς τρόπους ότι η υποκρισία στις σχέσεις περισσεύει,
- παραθέτουν ατελείωτες σειρές με γνωμικά, που περιλαμβάνουν νουθεσίες και κάθε φύσεως υπονοούμενα,
- προβάλουν υπέρμετρα τον εαυτό τους, το πόσο όμορφα ζουν, το πόσο καλά περνούν και το πόσο ψηλότεροι και νεότεροι δείχνουν οι άντρες, όταν φωτογραφίζονται με μικρότερά τους κορίτσια,  
- καθυβρίζουν και απαξιώνουν θεσμούς που αποτελούν τον συνεκτικό ιστό της κοινωνίας μας, όπως τον εκάστοτε δημοκρατικά εκλεγμένο πρωθυπουργό και την κυβέρνηση, που δεν τους έδωσε κάποιο κυβερνητικό πόστο. Προφανής σκοπός τους είναι να φέρουν το συντομότερο την αρεστή σ’ αυτούς κυβέρνηση σε μια χώρα, στην οποία από τη δημιουργία της (1830) τις κρίσιμες αποφάσεις τις λαμβάνουν διαχρονικά ξένα κέντρα,
- ποστάρουν, χωρίς να τις διασταυρώσουν προηγουμένως, παραπλανητικές ή και ψευδείς ειδήσεις,
- με εθνικιστικά και φανατικά φορτισμένα κείμενα σπέρνουν το μίσος, τον διχασμό, τη μισαλλοδοξία, τη μιζέρια, στοιχεία που λειτουργούν σαν σαράκι μέσα στην κοινωνία και αποδυναμώνουν τους δεσμούς αγάπης και ανθρωπιάς, τους εντελώς απαραίτητους για τις ζωτικές μας ισορροπίες, τις βιολογικές και τις ψυχικές.

Έτσι, θα τελειώσω, όπως ακριβώς άρχισα. Το Facebook είναι ένα σπουδαίο εργαλείο. Όμως, όπως συμβαίνει με όλα τα εργαλεία, απαιτεί συνετή χρήση. Όταν κάποιος δεν έχει κάτι σημαντικό να πει, είναι προτιμότερο να σιωπά. Όπως και στην ταινία A Quiet Place, έτσι και στο Facebook είναι ανεκτίμητη η αξία της σιωπής.

Αλέξανδρος Παπαδόπουλος