TimeLineAlex… μικρός απολογισμός 5ετίας


Θα σας γυρίσω πέντε ολόκληρα χρόνια πίσω. Πρωτοχρονιά του 2015. Μπορεί η επόμενη μέρα να ήταν εργάσιμη για το Δημόσιο, όμως εμένα με βρήκε… να κοιμάμαι στο κρεβάτι του σπιτιού μου, να ξυπνάω αργότερα σε σχέση με το βιολογικό μου ρολόι και να αναρωτιέμαι: «και τώρα τι θα κάνω; ποιος θα είμαι; πού θα πηγαίνω; πώς θα ζω;». 
Βλέπετε, ήταν η πρώτη μέρα που δεν θα είχα πλέον θέση και ρόλο στην τελευταία Υπηρεσία μου, το Τμήμα Ελέγχου Υλικών και Ποιότητας Δημοσίων Έργων της Αποκεντρωμένης Διοίκησης Μακεδονίας Θράκης. Μετά από αλλεπάλληλες διαβουλεύσεις με τον εαυτό μου είχα πάρει την απόφαση να συνταξιοδοτηθώ με το τέλος του 2014. Όχι ότι δεν θα μπορούσα να συνεχίσω να δουλεύω ή… να «καμώνομαι» ότι δουλεύω για αρκετά χρόνια ακόμη. Κάθε άλλο. Μόνο που μια τέτοια συνθήκη δεν ήταν ακριβώς συμβατή με τον χαρακτήρα μου. Η απόφαση μπορεί να ήταν συνειδητή, αλλά δεν ήταν καθόλου εύκολη. Και δυσκόλεψε απρόσμενα, όταν προσπάθησε να με μεταπείσει ο τότε Γενικός Γραμματέας της Αποκεντρωμένης Διοίκησης Μακεδονίας Θράκης, Αθανάσιος Καρούντζος. Ο οξυδερκής αυτός άνθρωπος δεν ήθελε να δει να υποβαθμίζεται επί των ημερών του μια από τις κομβικές Υπηρεσίες της Αποκεντρωμένης. Μια Υπηρεσία την οποία είχαμε διατηρήσει και αναβαθμίσει με προσωπικούς αγώνες, γιατί ασκούσε ουσιαστικό έλεγχο στα υλικά κατασκευής των Δημοσίων Έργων, που αποτελούν σαφώς υποδομή και εχέγγυο της ποιότητας και της αντοχής τους στον χρόνο και στις καταπονήσεις. Χωρίς αυτόν τον έλεγχο στα υλικά οι εργολάβοι θα μπορούσαν κάλλιστα να κάνουν και αυτοί… πανηγύρι στο Μπάντεν Μπάντεν, με τις Άστον Μάρτιν, στην απερίγραπτη γαλήνη του Μέλανα Δρυμού… Δυστυχώς αυτή είναι η πικρή αλήθεια. 

Το ένστικτό μου, όμως, με έσπρωχνε διαρκώς προς την έξοδο. Ίσως γιατί είχα έγκαιρα αντιληφθεί τα μελλούμενα. Και πράγματι. Αυτά που ακολούθησαν και αναπτύχθηκαν διεξοδικά στην ανάρτησή μου Ο ΚΤΣ-2016 και η υπόσχεση ήταν άκρως απογοητευτικά για την Υπηρεσία μου και όλο τον Δημόσιο τομέα. Προσωπικά, δεν θα ήθελα να τα ζήσω… Δεν τα έζησα και χαίρομαι γι’ αυτό. Στην ερώτηση αν σήμερα έχουν εξελιχθεί ακόμη χειρότερα τα πράγματα, θα απαντούσα απερίφραστα ναι.  

Άρα, καλώς έφυγες Αλέξανδρε… Προς τι, λοιπόν, τα υπαρξιακά προβλήματα μόλις τη δεύτερη μέρα της Πρωτοχρονιάς του 2015 και στο ξεκίνημα της συνταξιοδότησής σου;
Καλώς ή κακώς για έναν εργαζόμενο η δουλειά είναι… μία σταθερά. Δίνεις και παίρνεις. Έχεις επιτυχίες και αποτυχίες, καλές και κακές στιγμές, φίλους και εχθρούς. Με όλα αυτά σε πλήρη ανάπτυξη πετυχαίνεις κατά το δυνατόν ένα ισορροπημένο ψυχικό ισοζύγιο. Χωρίς αυτά το χάνεις. Μοιραία, λοιπόν, αρχίζεις να αναζητάς αλλού την αναπλήρωση… Ήμουν ήδη ένας καλός παππούς. Θα μπορούσα να γίνω ακόμη καλύτερος. Ήμουν ήδη ένας –σε γενικές γραμμές– καλός οικογενειάρχης. Με περισσότερο διαθέσιμο ελεύθερο χρόνο θα μπορούσα να γίνω ακόμη καλύτερος. Δεν ήμουν ποτέ καλός κυνηγός ούτε ψαράς ούτε κάν κηπουρός. Δεν έπινα καφέ, δεν κάπνιζα, δεν πήγαινα στο καφενείο. Άρα, δεν είχα πολλές ελπίδες να εξελιχθώ στα πεδία αυτά. Το τάβλι, βέβαια, θα μπορούσε να είναι μια καλή διέξοδος σε χώρους χωρίς καπνό και φασαρία. 

Τάβλι ξεκίνησα να παίζω αμούστακος στις αρχές της δεκαετίας του '70. Από τότε και στα επόμενα χρόνια είχα ως αντίπαλο τον καλό μου φίλο και μετέπειτα συνάδελφο Θανάση. Θα μπορούσαμε να κανονίζουμε και να παίζουμε και τώρα, ενθυμούμενοι… τα παλιά. Έδειχνε απλό, αλλά δεν ήταν. Η αιτία ήταν ένα αγκαθάκι. Άκουγε στο όνομα… Δανάη και μας είχε μετατρέψει σε… Δαναούς από εκείνους που πρέπει να φοβάσαι, έστω και αν σου φέρνουν δώρα κατά το ομηρικό «Φοβοῦ τοὺς Δαναοὺς καὶ δῶρα φέροντας». 

Συνάντησα τη Δανάη το Καλοκαίρι του 1972 στην παραλία της Αρωγής, όταν ήμουν 20 χρονών. Με δύο λέξεις… με αναστάτωσε. Έπαιζε ρακέτες με τη μικρότερη αδελφή της. Το μπαλάκι της έπεφτε αρκετές φορές κοντά μου. Σε μια από αυτές το μάζεψα. Με το που την είδα εξ επαφής… ζαλίστηκα. Ωστόσο, ούτε η ζάλη αλλά ούτε και ο κλειστός χαρακτήρας μου με εμπόδισαν να της μιλήσω. Η αλήθεια είναι ότι με τον αέρα της άνετης Αθηναίας με βοήθησε και εκείνη. Της  συστήθηκα. Η έλξη έδειχνε να είναι από την αρχή αμοιβαία. Η οικογένειά της είχε μόλις εγκατασταθεί στην Κομοτηνή από την Αθήνα ύστερα από μετάθεση του εκπαιδευτικού πατέρα της. Η Δανάη ήταν δεν ήταν 16 χρονών. Είχε πρόσωπο εκφραστικό, σώμα με τέλειες αναλογίες, πόδια… ατελείωτα και μια χαριτωμένη ευφράδεια, που έσερνε τους άντρες από τη μύτη. Δεν περιγράφω άλλο, γιατί έχω ήδη «κατηγορηθεί» ότι στις νουβέλες μου καταπιάνομαι μόνο με πλάσματα ονείρου, επιπέδου Ζιζέλ και άνω (Κορίτσια, είναι θέμα αισθητικής και όχι ηθικής και δεοντολογίας). 
Ένα πράγμα θα σας πω. Ήταν η εποχή που η μίνι φούστα έφτανε μια ανάσα από το εσώρουχο. Μια πρωινή βόλτα της Δανάης από την Πλατεία της Κομοτηνής μέχρι τη Βενιζέλου ήταν ικανή να βγάλει από τα μαγαζιά τους ιδιοκτήτες και τους εργαζόμενους στα πεζοδρόμια, για να κάνουν εντελώς δωρεάν… ένα οφθαλμολογικό τεστ. Βλέπετε το Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης δεν είχε ακόμη ιδρυθεί. Φοιτητές και φοιτήτριες δεν κυκλοφορούσαν στην πόλη. Οι νέες και ωραίες κοπέλες ήταν είδος εξωτικό έως σπάνιο, εφόσον η Κομοτηνή ανταποκρινόταν πλήρως στους στίχους του ομώνυμου τραγουδιού του Θανάση Γκαϊφύλλια: «Κομοτηνή, Κομοτηνή φωνή σβησμένη απ' τη βροχή κι απ' τις αρβύλες λησμονημένη και γυμνή κοιτάς το αύριο κρυφά πίσω απ' τις γρίλιες…». Το ωραίο, βέβαια, της υπόθεσης ήταν ότι η Δανάη μετά από την βόλτα της έμπαινε στο μαγαζί μας, το «Ντο Ρε Μι», με έπιανε από το χέρι, εμένα τον «κλειστό» ομολογουμένως τύπο, και με οδηγούσε στα πιο στενά σοκάκια της Κομοτηνής για… έναν χαλαρό περίπατο με αγγίγματα και ψιθύρους. Ο μπαμπάς μου δυσκολεύτηκε, μέχρι να συνηθίσει αυτές τις συναντήσεις. Στο πρόσωπό του διέκρινα πάντα ανάμικτα συναισθήματα απορίας, προβληματισμού αλλά και συγκρατημένης ικανοποίησης. Αντίθετα, ο Λάκης Χατζηκυριάκος, που δούλευε τότε μαζί μας, δεν μπορούσε να κρύψει τη δυσφορία του, γιατί ψήφιζε δαγκωτό «Δώρα». Ωστόσο, με κάποιο τρόπο κατάφερνα να ξεπερνώ –έστω με μικρό ψυχικό κόστος– και τους δύο. Σ’ αυτούς τους πρωινούς περιπάτους ενηλικίωσης μιλούσαμε πολύ με τη Δανάη. Εγώ για τις σπουδές μου και εκείνη για τα μεγάλα σχέδιά της να γίνει ηθοποιός. Η εντυπωσιακή παρουσία της ασφαλώς και συγκέντρωνε πολλούς πόντους, για να πετύχει τον πολύ προχωρημένο για την εποχή στόχο της (Καλοκαίρι 1972, ακόμη… χούντα). 
Ο Θανάσης, νεαρός ευσταλής και εκείνος τότε, τώρα έχασε ελαφρώς την καθετότητά του, είχε δικαιολογημένα παράπονα που δεν τον σύστησα αμέσως στη Δανάη. Ενδεχομένως ήταν από μέρους μου πράξη άμυνας. Δεν ήθελα να ρισκάρω με την προοπτική ενός αθέμιτου ανταγωνισμού. Ένα χρόνο αργότερα, ωστόσο, τον σύστησα με κάθε επισημότητα. Ήταν όμως αργά. Ο Θανάσης ένιωθε πάντα ότι ερχόταν δεύτερος. Πίστευε και δεν είχε άδικο ότι, αν τη γνωρίζαμε και οι δύο την ίδια χρονική στιγμή, τότε θα είχε και εκείνος τις ίδιες πιθανότητες στη διεκδίκησή της. Από εκεί και πέρα έπαθε και μια μικρή εμμονή. Φαντασίωνε ότι γίνονταν πολλά ανάμεσα σε μένα και τη Δανάη και ήθελε να τα επιβεβαιώνει. Μου τα εκμυστηρευόταν κάθε φορά που παίζαμε τάβλι. Και ενώ πριν τη Δανάη με κέρδιζε εύκολα ή δύσκολα, μετά άρχισε να χάνει την αυτοσυγκέντρωσή του και να μου δίνει ευκαιρίες. Του έφευγαν τα πούλια, μου έπιανε την παραμάνα, του έπιανα τη μάνα και κέρδιζα διπλό στο πλακωτό… ένα πράμα. Ο εκνευρισμός του μεγάλωνε ακόμη περισσότερο, όταν δεν του απαντούσα στις επίμονες ερωτήσεις του για την προχωρημένη –όπως πίστευε– σχέση μου με τη Δανάη. Και στο τέλος εκτόξευε και κάτι που με τρόμαζε: «Ρε φίλε, αν στα βαθιά γεράματα, όταν θα βγούμε στη σύνταξη και θα παίζουμε τάβλι μού ομολογήσεις ότι της έκανες… ό,τι ο Δίας στη Δανάη, τότε θα σου σπάσω το τάβλι στο κεφάλι». Ε, μετά από μια τέτοια απειλή πείτε μου εσείς αν θα ρισκάρατε να παίξετε ξανά τάβλι μαζί του... Αν του έλεγα την αλήθεια και τα αυστηρά όρια που μου έβαλε η Δανάη, δεν θα με πίστευε. Αν του έλεγα κάτι παραμυθένιο για να ενισχύσω το πρεστίζ μου, θα έτρωγα το τάβλι στο κεφάλι. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα… Και κάπως έτσι έληξε άδοξα η προοπτική να εξελιχθώ σε μέγα ταβλαδόρο.
Η Δανάη έφυγε μετά από δύο χρόνια από την Κομοτηνή. Κυνήγησε το όνειρό της στην Αθήνα. Όπως ήταν αναμενόμενο, σπούδασε ηθοποιός. Όμως την εποχή εκείνη ήταν δύσκολο για μια γυναίκα με τις προδιαγραφές της να κάνει καριέρα σε έναν χώρο με πολύ πεινασμένα έως τοξικά… σερνικά. Έτσι, σύντομα ακολούθησε πιο σταθερές αξίες. Έκανε οικογένεια. Ο σύζυγός της, χωρίς αυτό απαραίτητα να σημαίνει κάτι, ακούει στο όνομα… Αλέξανδρος.

Εν τω μεταξύ ο συνάδελφος και αναπληρωτής μου στην Υπηρεσία, ο Πάρις, με τον οποίο είχαμε σταθερά καλή χημεία και διαχρονικά ενδιαφέρουσες έως έντονες συζητήσεις, είχε αρχίσει να ανησυχεί για το… μέλλον μου μετά από τη συνταξιοδότησή μου. Μου έλεγε συχνά να το ξανασκεφτώ… να μην φύγω. Ένα από τα επιχειρήματά του ήταν ότι σε λίγο καιρό θα χανόμουν από τον κόσμο και θα με ξεχνούσαν οι όποιοι φίλοι μου, εφόσον δεν είχα κάν σελίδα στο Facebook… Χλώμιασα… Με έλουσε κρύος ιδρώτας… 
Ομολογώ ότι –με την προϋπόθεση της συνετής χρήσης– εκτιμούσα το Facebook ως μέσο επικοινωνίας που προβάλλει εκδηλώσεις, ομάδες με κοινά ενδιαφέροντα, που επιβραβεύει προσπάθειες, διαφημίζει επιχειρήσεις, αναπτύσσει ακόμη και μορφές αλληλεγγύης….
Ταυτόχρονα με τα θετικά θεωρούσα, ωστόσο, ότι το Facebook με το χαοτικό περιβάλλον του αποτελεί γόνιμο έδαφος για να καλλιεργηθεί σε μεγάλο βαθμό η υποκρισία στις σχέσεις, η απαξίωση προσώπων, θεσμών, ιδεών, η παραπληροφόρηση, η μισαλλοδοξία, ο φανατισμός, η μιζέρια, στοιχεία που λειτουργούν σαν σαράκι μέσα στην κοινωνία και αποδυναμώνουν τους εντελώς απαραίτητους –για τις ζωτικές μας ισορροπίες (βιολογικές και ψυχικές)– δεσμούς αγάπης και ανθρωπιάς. 

Με τις σκέψεις αυτές απομακρύνθηκα αρκετά, αλλά όχι πολύ, από την πρόταση του Πάρι να ανοίξω σελίδα στο Facebook. Η ιδέα του να προσφύγω και να δημιουργήσω έναν εικονικό χώρο στο διαδίκτυο ήταν ασφαλώς μέσα στις δεξιότητές μου αλλά και στον εσωστρεφή χαρακτήρα μου. Έτσι, άρχισα αμέσως να δουλεύω στο μυαλό μου τη δημιουργία ενός προσωπικού μπλογκ μέσα από το οποίο ως διαχειριστής θα μπορούσα να εξωτερικεύω –τις πλήρως ελεγχόμενες από μένα– σκέψεις και απόψεις μου. Αμέσως, όμως, αναλογίστηκα: «Προσωπικό μπλογκ και εσωστρεφής χαρακτήρας; Συμβαδίζουν; Όχι και τόσο. Οπότε; Τι μπορεί να συμβεί; Ίσως μέσα από την καθημερινή έκθεση προσπαθήσω να ισορροπήσω μεταξύ εσωστρέφειας και εξωστρέφειας. Και ποιος ξέρει; Ίσως γράψω και βιβλίο…» 

Το όνομα του μπλογκ προέκυψε μέσα από δημοκρατική διαδικασία μεταξύ παρόντων φίλων. Επικράτησε το TimeLineAlex με το σταλινικό ποσοστό του 90%. Δεν έγιναν δεκτές επιστολικές ψήφοι και δεν χρειάστηκε επανακαταμέτρηση των ψήφων… Τα δύσκολα ήλθαν αμέσως μετά. Υπήρχαν προβλήματα οικονομικά και… λειτουργικά. 
Οικονομικά προβλήματα: Οι αισθητικά αξιοπρεπείς και φανταχτερές ιστοσελίδες κόστιζαν. Τη χρονιά εκείνη (2015) έπαιρνα το μισό περίπου της σύνταξής μου και ζούσαμε με δανεικά. Ήταν, επίσης, η χρονιά που η διαπραγμάτευση… με τους Ευρωπαίους εταίρους μας είχε χτυπήσει κόκκινο! Πέφταμε να κοιμηθούμε με ευρώ και δεν ξέραμε αν θα ξυπνήσουμε με ευρώ ή δραχμή... Γενικά η συγκυρία δεν ευνοούσε σπατάλες τύπου ΠΑΣΟΚ ή έστω… Κώστα Καραμανλή. Έτσι, στράφηκα στο gmail μου, με το οποίο μπορούσα να στεγάσω δωρεάν το μπλογκ μου στο Blogger της Google. Ξεκίνησα να βλέπω τα πρότυπα του Blogger και να ονειρεύομαι… Τα πρότυπα ήταν χιλιάδες. Επέλεξα αυτό που ήταν πιο κοντά στην αισθητική μου. Μπήκα στα πολύ βαθιά, για να βρω τρόπους και τεχνικές βελτίωσής του. Και όταν εμφανισιακά έφτασα επιτέλους το μπλογκ σε ένα σχετικά συμβατό με την αισθητική μου επίπεδο (πρωτίστως για οθόνες σταθερών υπολογιστών ή λάπτοπ και δευτερευόντως για οθόνες κινητών τηλεφώνων), το… έβγαλα στον αέρα. 
Λειτουργικά προβλήματα: Το μπλογκ ήθελα να έχει μια σχετική αναγνωσιμότητα και αποδοχή. Τα πρώτα σχόλια των δικών μου ανθρώπων ήταν ενθαρρυντικά στο ξεκίνημά τους, μόνο που στο τέλος είχαν πάντα ένα… αλλά: «Άσχημο δεν το λες… είναι σίγουρα αξιόλογο… με καλή θεματολογία γύρω από τον Πολιτισμό, αλλά εσύ δεν ανήκεις σε κάποιον ευρέως αποδεκτό κύκλο (κόμμα, κλαμπ προνομιούχων, ομάδα, Πολιτιστικό Σύλλογο, Αθλητικό Σωματείο, Εκκλησία), δεν κατάγεσαι κάν από χωριό, δεν προέρχεσαι από τον ευρύ χώρο των δασκάλων, των καθηγητών, των νομικών, των γιατρών κ.λ.π., το κακό είναι ότι είσαι τεχνοκράτης. Άρα προέρχεσαι από ένα σκληρό και με μεγάλα οικονομικά συμφέροντα περιβάλλον, μέσα στο οποίο κάνεις εύκολα εχθρούς και δύσκολα φίλους… Από τους λίγους που σου έμειναν πόσοι νομίζεις ότι θα στηρίξουν την προσπάθειά σου;».
Άδικο δεν είχαν, όμως εγώ ήμουν αποφασισμένος. Χαιρόμουν αφάνταστα με τη σκέψη ότι θα έκανα επιτέλους κάτι δημιουργικό, έστω και με περιορισμένη αποδοχή. Χαμήλωσα αρκετά τις προσδοκίες μου ως προς την αναγνωσιμότητα του μπλογκ. Υπολόγιζα ότι μπορούσα να έχω έναν μέσο όρο 20 έως 25 προβολές ανά ημέρα με ορίζοντα πενταετίας. Ταυτόχρονα πίστευα ότι με τις κατάλληλες κινήσεις και τη συστηματική δουλειά θα μπορούσα να το εξελίξω ακόμη περισσότερο. Και ακριβώς έτσι έγινε. Στα πέντε χρόνια λειτουργίας του μπλογκ ο μέσος όρος των προβολών του ανά ημέρα κατέγραψε σχεδόν δεκαπλάσιους αριθμούς. 

Πολλοί είναι οι λόγοι για την πολύ μεγαλύτερη του αναμενομένου αποδοχή του TimeLineAlex. 
Συνδέθηκε με το Internet Movie Database (IMDb), το Pinterest, το YouTube1, το YouTube2, το YouTube3, το YouTube4 και το… Facebook. Oι αυστηρά επιλεγμένες φωτογραφίες του περνούσαν από το Adobe Photoshop CC για την περαιτέρω βελτίωσή τους αλλά και για τη δημιουργία προσωπικών συνθέσεων. Με τρόπο ανάλογο, τα βίντεο περνούσαν από το Adobe Premiere Pro CC, για την περαιτέρω βελτίωσή τους αλλά και για τη δημιουργία προσωπικών συνθέσεων. Ένα από αυτά το Alexander - Roxane's Veil ξεπέρασε τις 100.000 προβολές. Τα κείμενα των αναρτήσεων ήταν προσωπικά και όχι αντιγραφές από άλλες ιστοσελίδες. Αρκετά από αυτά, όπως οι νουβέλες «Λητώ» και «Κλειώ», οδήγησαν νομοτελειακά και στην έκδοση του μυθιστορήματός μου Λητώ+ από τις Εκδόσεις ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ ΤΗΣ ΘΡΑΚΗΣ

Διαχρονικά η γλωσσική τους επιμέλεια είχε το ονοματεπώνυμο… Δώρα Κάσσα Παπαδοπούλου, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Δεν σχολιάζω άλλο… Ήλθαν και εκείνες οι αναρτήσεις Λάκης Χατζηκυριάκος (1946-2007) και Το Ιταλικό τραγούδι στις δεκαετίες του '60 και του '70 με τη θερμή υποδοχή τους τόσο από την Ελληνική Πρεσβεία στη Ρώμη όσο και από τα Ελληνικά Προξενεία σε Ρώμη και Βενετία. Σταδιακά, βγήκαν μπροστά και φίλοι αγαπημένοι με τις εύστοχες παρατηρήσεις και τις προσωπικές αναρτήσεις τους. Και κάπως έτσι έφτασε πλέον το μπλογκ να πορεύεται… με αυτόματο πιλότο, παρά το γεγονός ότι εξαιτίας των διαδοχικών εγκλεισμών έχουν περιοριστεί ή και μηδενιστεί οι ζωντανές πολιτιστικές εκδηλώσεις αλλά και η διάθεση των… εγκλείστων.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά ξεπέρασα με τον καλύτερο τρόπο όλα τα… αλλά που, όπως προανέφερα, συνόδευαν τη δημιουργία του TimeLineAlex, όπως και όλα τα πανομοιότυπα (καμία έκπληξη)… αλλά, που συνόδευαν την έκδοση του βιβλίου μου «Λητώ+». 
Στην πολύ πιθανή ερώτηση αν είχα ή αν έχω οικονομικό όφελος από το μπλογκ και την έκδοση του βιβλίου μου, η απάντηση είναι απλή: «Όχι. Άλλωστε και τα δύο είναι αφιερωμένα στα παιδιά και στα εγγόνια μας, για να έχουν τόσο το γραπτό όσο και το ηλεκτρονικό μας αποτύπωμα, όταν ανοίξουμε γι’ αλλού πανιά…». 
 
Με τις σκέψεις αυτές: 
α. Προσπαθώ να κατανοώ φίλους αγαπημένους, που απέφευγαν με πρόχειρες δικαιολογίες να διατυπώνουν τη γνώμη τους για το μπλογκ. Είναι και αυτός ένας εύσχημος όσο και θεμιτός τρόπος, για να… μην τοποθετείται κάποιος σχετικά. Στον αντίποδα υπήρχαν και άλλοι φίλοι, χωρίς έφεση στους υπολογιστές και διάθεση ενασχόλησης με το διαδίκτυο (συμβαίνει στις ηλικίες μας), που έκαναν τα πάντα για να βρουν το μπλογκ (η Google προβάλλει εξαιρετικά τα προσωπικά μπλογκ του Blogger) και να διατυπώσουν τη γνώμη τους και τις εποικοδομητικές παρατηρήσεις τους. 
β. Νιώθω την ανάγκη να ευχαριστώ πάντα από καρδιάς όσους φίλους και όσες φίλες εμπιστεύονται και διαβάζουν το TimeLineAlex.

Καλά Χριστούγεννα! 
Ευτυχισμένο το 2021! 
Με Υγεία, Δύναμη και Υπομονή!

Αλέξανδρος Παπαδόπουλος

.......................................................................................

Καθηγήτρια του Τμήματος Ελληνικής Φιλολογίας
Κοσμήτορας της Σχολής Κλασικών και Ανθρωπιστικών Σπουδών του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης
έγραψε –είναι μεγάλη μου τιμή και την ευχαριστώ από καρδιάς– στον λογαριασμό της στο Facebook :


"Λητώ+
Συγγραφέας: Αλέξανδρος Παπαδόπουλος
Εκδότης: Παρατηρητής της Θράκης
ISBN: 97861850001629
Γλώσσα Γραφής: ελληνικά
Έτος Έκδοσης: 2020

Μέσα στις διακοπές των Χριστουγέννων, διάβασα ένα δροσερό, καλοκαιρινό βιβλίο. 
Πρόκειται για τη «Λητώ+», το πρώτο ολοκληρωμένο μυθιστόρημα on paper του Αλέξανδρου Παπαδόπουλου, μέλους μιας υπέροχης καλλιτεχνικής οικογένειας της Κομοτηνής. Είχαν  προηγηθεί δύο νουβέλες στο μπλογκ TimeLineAlex του Αλέξανδρου, του συγγραφέα, τις οποίες διάβασα πριν το βιβλίο, όταν τις είδα στο εισαγωγικό σημείωμα της Δώρας, της συντρόφισσάς του. 
Το βιβλίο κινείται μεταξύ μυθοπλασίας και πραγματικότητας με λίγα αυτοβιογραφικά στοιχεία, διαβάζεται δε μονορούφι. Είναι σαν να σου αφηγείται την ιστορία αγαπημένων φίλων και γνωστών από τα φοιτητικά σου χρόνια. Τότε που έπρεπε διαρκώς να παίρνουμε  αποφάσεις, όχι ότι τώρα σταματήσαμε, όμως τότε ήταν ολόκληρη η ζωή μπροστά μας κι αυτό έκανε την απόφασή μας  να φαντάζει ακόμη πιο δύσκολη. 
Ταξίδια με το ΚΤΕΛ εγώ δεν έκανα τακτικά επειδή σπούδαζα στην πόλη μου. Όμως κάποιες φορές το Πάσχα και τα Χριστούγεννα χάρηκα κι εγώ την ατμόσφαιρα, έντονα ερωτική και πολιτική, τότε τις  ίδιες ακριβώς δεκαετίες που περιγράφονται στο βιβλίο του Αλέξανδρου, στα ΚΤΕΛ της Κοζάνης. Έτσι η περιέργειά μου έντονη από την αρχή.
Εδώ η ιστορία ξεκινάει στο ΚΤΕΛ Θεσσαλονίκης για Αθήνα. Ο Αλέξανδρος συναντάει τη 18χρονη Λητώ και την ερωτεύεται μέσα σε οκτώ ώρες. Τόσο βαστούσε το ταξίδι τότε... Και τον ερωτεύεται κι αυτή! Τι πιο εύκολο για δυο νέους, όμορφους και ελεύθερους ανθρώπους... Σκέφτομαι: εγώ δεν πρόλαβα να ερωτευτώ κανέναν στις τρεις ώρες που κρατούσε το ταξίδι Θεσσαλονίκη - Νεάπολη Κοζάνης... ε, πώς; Εκείνον τον ξανθούλη χημικό από ένα κοντινό χωριό, πώς τον έλεγαν; Ξεροστάλιαζε έξω από την Φιλοσοφική όλον τον χειμώνα...  
Ο Αλέξανδρος μας αποκαλύπτει, χωρίς αιδώ, πως ουσιαστικά και χωρίς περίσκεψη απατάει τη Δώρα, τη μετέπειτα συντρόφισσά του για μια ζωή –αυτό όμως δεν το ήξερε τότε... Θα πρέπει, λοιπόν, να αποφασίσει αν θα ακολουθήσει τη Λητώ στην Αθήνα και μετά στο Αμβούργο, όπου μένει, ή αν θα συνεχίσει με τη Δώρα, Κομοτηναία που επίσης σπουδάζει στην Αθήνα. 
Στην ιστορία εμπλέκεται και αυτή του Άλκη, φίλου του Αλέξανδρου γιατρού, παντρεμένου, 33 ετών που ερωτεύεται μια ανήλικη 16χρονη... Έχω ζήσει ανάλογες ιστορίες... Το ενδιαφέρον μου αυξάνεται με κάθε σελίδα που διαβάζω. 
Ο Αλέξανδρος αγαπάει τις γυναίκες. Γι’ αυτό και ο ρόλος των τριών γυναικών της Νεφέλης, της Κλειώς και φυσικά της Λητώς στην εξέλιξη της ιστορίας καθοριστικός. Όπως καθοριστικός είναι και ο ρόλος του έρωτα και της δύναμης που εξασκεί στη ζωή μας. 
Διαβάστε το!"