Από τη στιγμή που θα γεννηθείς και θα καταλάβεις ότι είσαι ΠΑΟΚ δεν έχεις άλλη επιλογή από τη διαρκή παρουσία σου στη Θύρα 4. Εκεί θα καταλάβεις την ιστορία και το μεγαλείο της αγαπημένης σου ομάδας, εκεί θα γεμίσεις με παραστάσεις, θα αποθεώσεις τα είδωλά σου, θα τα βάλεις με όσους σε αδικούν, με αυτούς που σε κοροϊδεύουν, εκεί θα γνωρίσεις νέους φίλους, θα ενώσεις μαζί τους και τη δική σου φωνή, θα πονέσεις, θα κλάψεις, θα ερωτευτείς, θα ματώσεις, θα δώσεις και τη ζωή σου ακόμη.
Ο οπαδός του ΠΑΟΚ δύσκολα θα πήγαινε στο Θέατρο…. Έτσι, ο σκηνοθέτης Κώστας conie Ισαακίδης δεν είχε άλλη επιλογή από το να στείλει τον Άμλετ στη Θύρα 4, ώστε να αφουγκραστεί, να νιώσει το μεγαλείο της ψυχής αυτών των παιδιών και να τα προσκαλέσει σε μια σπουδαία ασπρόμαυρη ΠΑΟΚτσήδικη παράσταση.
Ο οπαδός του ΠΑΟΚ δύσκολα θα πήγαινε στο Θέατρο…. Έτσι, ο σκηνοθέτης Κώστας conie Ισαακίδης δεν είχε άλλη επιλογή από το να στείλει τον Άμλετ στη Θύρα 4, ώστε να αφουγκραστεί, να νιώσει το μεγαλείο της ψυχής αυτών των παιδιών και να τα προσκαλέσει σε μια σπουδαία ασπρόμαυρη ΠΑΟΚτσήδικη παράσταση.
Το έργο του, "Ο Άμλετ στην 4", που παίχτηκε με επιτυχία από τον Μάρτιο έως και τον Ιούνιο του 2013 στη Θεσσαλονίκη, στο "Ξέφωτο" και στη "Ζωντανή Μαύρη Τρύπα", παρακολουθεί την ιστορία του ΠΑΟΚ. Ξεκινάει υποβλητικά με τους πρόσφυγες που ήλθαν από την Τουρκία με τη μικρασιατική καταστροφή και στη συνέχεια εξελίσσεται καταιγιστικά με εικόνες από την ιστορία του ΠΑΟΚ που δένεται στενά με τη ζωή των προσφύγων, με κάποια χαρακτηριστικά στιγμιότυπα από την οπαδική ζωή, με σκηνές που σε κάνουν να θυμηθείς, να γελάσεις, να πονέσεις, να προβληματιστείς, ακόμη και να κλάψεις με κύριο μέσο τα συναισθήματα που γεννά η νίκη ή η ήττα της ομάδας σου. Και όλα αυτά με τον πλέον καλλιτεχνικό και αξιοπρεπές τρόπο, χωρίς περιττούς λαϊκισμούς. Ο σκηνοθέτης Κώστας conie Ισαακίδης, που έγραψε και τα κείμενα, πέτυχε τελικά να στήσει ένα πολύ δυνατό και διαχρονικό έργο με την πολύτιμη συμπαράσταση και της βοηθού του Νίνας Μυλωνά.
Για την υλοποίηση της παράστασης εμπιστεύτηκε τέσσερις πολλά υποσχόμενους νέους ηθοποιούς, την ξεχωριστή Αντιγόνη Μπάρμπα, το γλυκό ταιριαστό συμπλήρωμά της, τη Δήμητρα Ντασιώτη, τον Νίκο Κουσούλη και τον Χρήστο Παπαδόπουλο, που επί μία ώρα έδωσαν με μεγάλη επιτυχία τον καλύτερο εαυτό τους, έχοντας να διεκπεραιώσουν ρόλους που απαιτούσαν ταυτόχρονα την εκφορά του λόγου και τη συνεχή κίνησή τους επάνω στη σκηνή.
Το σκηνικό του Παναγιώτη Μακρή ήταν λιτό με ένα υψηλό δίχτυ που λειτουργούσε με πολλούς τρόπους ως πανί, κερκίδα, δίχτυ εστίας, καλύπτοντας όλες τις αναγκαίες δράσεις των ηθοποιών.
Η μουσική του Οδυσσέα Γκάλιου ήταν εξαιρετική (από επιλογές ήδη γνωστών κομματιών όπως το Russian Dance του Tom Waits μέχρι δικές του πρωτότυπες συνθέσεις με αποκορύφωμα το Ζεϊμπέκικο του τέλους), καθώς ο ρυθμός της ακολουθούσε και χρωμάτιζε όλες τις εξελισσόμενες καταστάσεις.
Η μουσική του Οδυσσέα Γκάλιου ήταν εξαιρετική (από επιλογές ήδη γνωστών κομματιών όπως το Russian Dance του Tom Waits μέχρι δικές του πρωτότυπες συνθέσεις με αποκορύφωμα το Ζεϊμπέκικο του τέλους), καθώς ο ρυθμός της ακολουθούσε και χρωμάτιζε όλες τις εξελισσόμενες καταστάσεις.
Συνολικά, η παράσταση, ήταν άκρως καλλιτεχνική και όχι στημένη πρόχειρα για την πιθανή εκμετάλλευση του ονόματος και των οπαδών του ΠΑΟΚ. Το έργο απευθύνεται σε όλους τους φιλάθλους του ΠΑΟΚ και όχι μόνο και θα έπρεπε να αγκαλιαστεί και να προωθηθεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο από τη Διοίκηση της ομάδας. Επίσης, για να δει κανείς την παράσταση ή για να νιώσει ικανοποίηση από το αποτέλεσμα δεν χρειάζεται να είναι ΠΑΟΚ ή ακόμη δεν χρειάζεται καν να έχει ασχοληθεί με το ποδόσφαιρο. Τι εννοώ;
Προσωπικά δεν είμαι ΠΑΟΚ, αν και μπορώ να πω ότι είμαι και "λίγο" ΠΑΟΚ. Ας με συγχωρήσουν οι ΠΑΟΚτσήδες γι’ αυτό, γιατί ξέρω πολύ καλά ότι δεν υπάρχει η έκφραση "είμαι και λίγο ΠΑΟΚ". Ή είσαι ή δεν είσαι ΠΑΟΚ, αυτή είναι η αλήθεια. Όμως, εγώ θα επιμείνω στο "λίγο" και ελπίζω να σας πείσω με όσα θα παραθέσω στη συνέχεια :
- Μετά από τον ισχυρό σεισμό της 7ης Σεπτεμβρίου 1999 μεγέθους 5,9 Ρίχτερ που έπληξε την Αθήνα με επίκεντρο την Πάρνηθα, το καθήκον με υποχρέωσε μαζί με άλλους συναδέλφους Μηχανικούς να φύγουμε από την Κομοτηνή και να εγκατασταθούμε στην Αθήνα, για να καταγράψουμε τις ζημιές των κτιρίων. Ο σεισμός αυτός που είχε ως απολογισμό 143 νεκρούς, 700 τραυματίες, 100.000 άστεγους και πάνω από 30 καταρρεύσεις κτιρίων ανέδειξε με τον πλέον δραματικό τρόπο τις συνέπειες από το δρόμο ανάπτυξης και παραγωγής που ακολουθείται στη χώρα μας, τέτοιο που θυσιάζει στο βωμό του κέρδους ακόμη και την ανθρώπινη ζωή.
Κατά τη διάρκεια, λοιπόν, της παραμονής μου για έναν και πλέον μήνα στην Αθήνα, μετά από το σεισμό της 7ης Σεπτεμβρίου 1999, και σε μία από τις ελάχιστες εξόδους μου μαζί με άλλους δύο καλούς μου συναδέλφους πήγαμε στο ΟΑΚΑ για τον αγώνα Παναθηναϊκός - ΠΑΟΚ 1-1 της 3ης Οκτωβρίου 1999.
Προσωπικά, ως Παναθηναϊκός, δεν εντυπωσιάστηκα ούτε από τον αγώνα ούτε από την ομάδα μου, καθώς ο ΠΑΟΚ ήταν συνολικά καλύτερος και αδικήθηκε από τη διαιτησία. Αυτό που έμελλε να μου μείνει αξέχαστο για όλο το υπόλοιπο της ζωής μου, εκτός από τον ισχυρό μετασεισμό και την ανατριχιαστική βοή από τα μπετά του άνω διαζώματος του γηπέδου που είχαμε πάνω από το κεφάλι μας, ήταν οι οργανωμένοι οπαδοί του ΠΑΟΚ. Τους είχαμε ακριβώς απέναντί μας. Δύο και πλέον ώρες δεν σταμάτησαν να φωνάζουν, να τραγουδούν, να χοροπηδάνε (ήταν αδύνατο να αντιληφθούν τον μετασεισμό) και να εμψυχώνουν χωρίς ακρότητες την αγαπημένη τους ομάδα. Ένιωσα αγάπη και απέραντο σεβασμό για τα παιδιά αυτά, για την πίστη τους και την αφοσίωσή τους.
Με νωπή την εικόνα από τη συγκλονιστική παρουσία τους και με όλα τα συναισθήματα που είχα γι’ αυτούς ήταν επόμενο να λυγίσω και να κλάψω όταν την επόμενη μέρα το πρωί και στο δρόμο για τη δουλειά ακούσαμε από το ραδιόφωνο του αυτοκινήτου ότι στο δρόμο της επιστροφής των οπαδών του ΠΑΟΚ στη Θεσσαλονίκη έξι αετόπουλα από το σύνδεσμο του Κορδελιού είχαν αφήσει άδικα την τελευταία τους πνοή σε μια απαγορευτική για προσπέραση επικίνδυνη στροφή στα Τέμπη : Κυριάκος Λαζαρίδης (17 χρόνων), Χριστίνα Τζιόβα (18 χρόνων), Αναστάσιος Θέμελης (19 χρόνων), Χαράλαμπος Ζαπουνίδης (20 χρόνων), Γεώργιος Γκανάτσιος (21 χρόνων), Δημήτριος Ανδρεαδάκης (25 χρόνων). Ήταν όλοι τους παιδιά και ήταν ανάμεσα στα παιδιά που θαύμαζα επί δύο ώρες, κατά τη διάρκεια του αγώνα, και που φυσικά δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ.
- Μόλις η παράσταση "Ο Άμλετ στην 4" έφτασε στο σημείο αυτού του τραγικού δυστυχήματος ήταν επόμενο αλλά και ανθρώπινο να ξεσπάσω με αναφιλητά.
Ε, αν μετά από όλα αυτά οι φίλαθλοι του ΠΑΟΚ δεν μου δικαιολογούν την έκφραση "είμαι και λίγο ΠΑΟΚ", τότε συγγνώμη δεν μπορώ να κάνω κάτι περισσότερο για να τους πείσω.
Η παρούσα ανάρτησή μου αφιερώνεται εξαιρετικά στον Υφυπουργό Πολιτισμού και Αθλητισμού κ. Σταύρο Κοντονή, ο οποίος, έχοντας κλείσει τη Θύρα 13, σκέφτεται τώρα να κλείσει και τη Θύρα 4. Σκέφτεται, δηλαδή, να κάνει άλλο ένα λάθος επάνω στο προηγούμενο λάθος του. Κρίμα, γιατί δείχνει συνολικά να έχει καλές προθέσεις για το ποδόσφαιρο.
Κύριε Κοντονή, με την τιμωρία της Θύρας 4, δηλαδή με την τιμωρία της καρδιάς και της ψυχής του ΠΑΟΚ, δεν παρέχετε καλές υπηρεσίες στο ποδόσφαιρο. Ασφαλώς και είναι κατακριτέες οι ακραίες αντιδράσεις των φιλάθλων. Στη συγκεκριμένη, όμως, περίπτωση οι οργανωμένοι φίλαθλοι του ΠΑΟΚ δεν διαμαρτυρήθηκαν απλά για ένα κραυγαλέο πέναλτι που δεν σφυρίχτηκε υπέρ της ομάδας τους. Διαμαρτυρήθηκαν για όλα όσα συμβαίνουν στο άρρωστο ελληνικό ποδόσφαιρο, όπου ο εκάστοτε δυνατός ευνοείται σκανδαλωδώς σε μόνιμη βάση και ταυτόχρονα οι άλλοι πιθανοί διεκδικητές των τίτλων αδικούνται επίσης σε μόνιμη βάση. Υπηρεσίες ουσιαστικές θα προσφέρετε μόνον όταν θα αποκαταστήσετε το αίσθημα της αδικίας που έχει κυριεύσει τις ψυχές αυτών των παιδιών και όταν επιβάλετε την ισονομία και το ευ αγωνίζεσθαι στο ποδόσφαιρο.
Δεν έχω την απαίτηση από έναν Υφυπουργό να διαβάσει μια τόσο μακροσκελή ανάρτηση ή να δει το βίντεο της παράστασης διάρκειας περίπου μιας ώρας. Έχω, όμως, την ελπίδα ότι θα δει ένα μικρό 6λεπτο απόσπασμά του και ότι δεν θα προχωρήσει στην τιμωρία της Θύρας 4. Και την απόφασή του αυτή θέλω να πιστεύω ότι θα την χειροκροτήσει εκτός από μένα και η Θύρα 13.
Αλέξανδρος Παπαδόπουλος
- Το 6λεπτο βίντεο (όπως προέκυψε από το επόμενο βίντεο) :
- Το βίντεο ολόκληρης της παράστασης :
- Για την παράσταση έγραψαν και μίλησαν πολλοί και μεταξύ άλλων η μεγάλη δόξα του ΠΑΟΚ στο μπάσκετ, ο Μπάνε Πρέλεβιτς.
- Η πιο πρόσφατη δημοσίευση (27 Φεβρουαρίου 2016) με τίτλο "Ο ΠΑΟΚ είναι μάθημα ζωής;" έγινε από τον αγαπημένο έγκριτο δημοσιογράφο Μάνο Αντώναρο στο SDNA και συγκεκριμένα στη διεύθυνση :
http://www.sdna.gr/genikes-eidiseis/article/173183/o-paok-einai-mathima-zois
- Φωτογραφίες από την παράσταση :
