Λίγους μήνες νωρίτερα, στα μέσα Αυγούστου του 1981, είχα προσληφθεί ως συμβασιούχος Πολιτικός Μηχανικός στη Διεύθυνση Τεχνικών Υπηρεσιών της Νομαρχίας Ροδόπης με θετική εισήγηση ανθρώπων της Νέας Δημοκρατίας. Και αυτό φυσικά πάντα το αναγνώριζα. Μπορεί στην πορεία να με είχε συνεπάρει η ρητορική του Ανδρέα Παπανδρέου και να μονιμοποιήθηκα με τον Νόμο Πεπονή, αλλά φρόντιζα κατά το δυνατόν να είμαι δίκαιος και ορθολογικός απέναντι σε όλους τους συναδέλφους μου, ανεξάρτητα από τις πολιτικές τους πεποιθήσεις. Στα πρώτα χρόνια ανάμεσα στα κύρια καθήκοντά μου είχα την υποχρέωση να ελέγχω και τις Στατικές μελέτες των Οικοδομικών αδειών της Πολεοδομίας, στην οποία δεν υπηρετούσε τότε υπάλληλος Πολιτικός Μηχανικός.
Οι σπουδές και το στρατιωτικό μου με είχαν κρατήσει πάνω από δέκα χρόνια μακριά από την Κομοτηνή. Από τους συναδέλφους μου γνώριζα προσωπικά μόνο τους συμμαθητές μου από το Λύκειο. Από τους υπόλοιπους είχα καταγράψει στη μνήμη μου από συζητήσεις και κάποιους με αξιοσέβαστα ονοματεπώνυμα.
Ένας από αυτούς ήταν ο ξεχωριστός Κύριος Γεώργιος Πίτατζης. Είχα μεγάλη αγωνία να τον συναντήσω και να τον γνωρίσω. Είχα ελέγξει πρόσφατα μια Στατική μελέτη του από φάκελο Οικοδομικής άδειας, που είχε υποβάλει στην Πολεοδομία. Μπήκε στο Γραφείο μου με καλή διάθεση… Μου συστήθηκε και με ρώτησε, με την αστική ευγένεια που έντονα τον χαρακτήριζε, αν είχα ελέγξει τη μελέτη του και αν είχα κάποιες διορθώσεις. Χαμογέλασα… Του παρέδωσα υπογεγραμμένη τη μελέτη χωρίς την παραμικρή από μέρους μου παρατήρηση και του έδωσα συγχαρητήρια για το άρτιο επιστημονικά αποτέλεσμα. Αντικειμενικά ήταν η πιο προσεγμένη, η πιο πλήρης Στατική μελέτη και μάλιστα με μεγάλη διαφορά από τις πολλές άλλες αξιόλογες, που είχα ελέγξει μέχρι τότε. Σήμερα, μπορώ να πω ότι αναμφίβολα ήταν η πιο τέλεια Στατική μελέτη που είχα ελέγξει ποτέ στην 35χρονη θητεία μου στο Δημόσιο.
Αρκετά χρόνια αργότερα συνάντησα στην υπηρεσία που δούλευα τη μεγαλύτερη κόρη του Γιώργου. Η Σοφία, Πολιτικός Μηχανικός και εκείνη, αντιλήφθηκε έγκαιρα ότι θα ήταν ψυχοφθόρο να πλησιάσει επιστημονικά τον τελειομανή πατέρα της. Μπορεί να υιοθέτησε στο ακέραιο τις αρχές και τις αξίες που εκείνος πρέσβευε στη ζωή του, αλλά ακολούθησε τον δικό της εργασιακό δρόμο. Επέλεξε το Δημόσιο, χωρίς ουδέποτε να χρησιμοποιήσει το βαρύ όνομα του πατέρα της. Κατόρθωσε να καθιερωθεί στον χώρο των Μηχανικών ως μια εξαιρετικά συγκροτημένη αυτόφωτη προσωπικότητα.
Ο Γεώργιος Πίτατζης διετέλεσε Πρόεδρος του Τεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδος Τμήματος Θράκης σε τρεις θητείες. Η πρώτη ήταν από 22.03.1991 έως 04.07.1994, η δεύτερη από 12.09.1997 έως 02.04.1999 και η τρίτη από 13.07.2002 έως 17.03.2004.
Σε όλη την διάρκεια της θητείας του εργάστηκε ακούραστα, μεθοδικά και χωρίς ίχνος ιδιοτέλειας, για να οργανώσει σε πρότυπες βάσεις το Περιφερειακό Τμήμα Θράκης του Τ.Ε.Ε., ενώ στάθηκε αρωγός σε όλα τα προβλήματα των συναδέλφων του Μηχανικών, χωρίς διακρίσεις και κομματικές παρωπίδες. Δεν δίστασε, μάλιστα, να παραμελήσει την ιδιωτική του εργασία στο Τεχνικό Γραφείο που διατηρούσε, προκειμένου να ενισχύσει σε κάθε επίπεδο το Τ.Ε.Ε. Θράκης, οργανώνοντας παράλληλα και με μεγάλη επιτυχία πλήθος ενημερωτικών εκδηλώσεων, σεμιναρίων και εκδρομών επιστημονικού ενδιαφέροντος. Οι αρχές του ήταν η μετριοπάθεια, η σύνθεση απόψεων, η υπομονή και επιμονή για την επίλυση των προβλημάτων.
Κατά τη διάρκεια της τρίτης και τελευταίας χρονικά θητείας του κλήθηκε να αντιμετωπίσει –μεταξύ πολλών άλλων θεμάτων– μια ιδιαίτερα δύσκολη υπόθεση. Ήταν η υπόθεση της ποινικοποίησης του κλάδου των Μηχανικών της Θράκης και συγκεκριμένα των Μηχανικών εκείνων, που ως μέλη των Επιτροπών Ελέγχου των Ιδιωτικών επενδύσεων της Θράκης, βρέθηκαν αντιμέτωποι με κακουργηματικές πράξεις διασπάθισης Δημοσίου χρήματος στο πλαίσιο των υπηρεσιακών τους καθηκόντων.
Ο Γεώργιος Πίτατζης ενημερώθηκε σε πρώτη φάση από τον τότε Γενικό Γραμματέα του Τ.Ε.Ε. Τμήματος Θράκης Σταύρο Τσάγκο, Μηχανολόγο Ηλεκτρολόγο Μηχανικό. Αμέσως κατανόησαν ότι οι Μηχανικοί έκαναν το καθήκον τους ως μέλη των Επιτροπών Ελέγχου, καθώς αποτύπωναν στις εκθέσεις τους αυτά που έβλεπαν στις επιχειρήσεις σε συγκεκριμένες χρονικές στιγμές. Και ότι, αν σε κάποια εργοστάσια έγιναν μεταβολές στα επόμενα χρόνια, οι Μηχανικοί ήταν οι μόνοι που δεν ευθύνονταν.
Έθεσαν, λοιπόν, αμέσως το θέμα στη Διοικούσα Επιτροπή και πέτυχαν:
– Να εκδώσουν, με δαπάνες του Τ.Ε.Ε. Τμήματος Θράκης, μια Ιδιωτική Γνωμοδότηση των Δικηγόρων Αθηνών Αντώνη Βγόντζα και Χρήστου Κακλαμάνη. Η γνωμοδότηση αυτή έμελλε να φωτίσει ενδελεχώς το κεφάλαιο του Αναπτυξιακού Νόμου με τις αρμοδιότητες των Μηχανικών Ελέγχου των Ιδιωτικών επενδύσεων.
– Να πείσουν με επιχειρήματα για το άδικο των διώξεων των Μηχανικών της Θράκης τον τότε Πρόεδρο του Τεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδος Γιάννη Αλαβάνο. Το Τ.Ε.Ε. στο πλαίσιο του σκοπού του ως Τεχνικός Σύμβουλος της Κυβέρνησης προχώρησε σε μια πρωτοφανή και μάλλον ανεπανάληπτη πρωτοβουλία, καθώς ανέλαβε εξ ολοκλήρου το κόστος υπεράσπισης των Μηχανικών στις Δικαστικές αίθουσες από τους Δικηγόρους Αθηνών Αντώνη Βγόντζα και Χρήστο Κακλαμάνη.
- Να συσπειρώσουν τους μόνιμους Μηχανικούς σε έναν πολύχρονο και επίπονο αγώνα απέναντι σε όλους όσοι τους έφεραν στη δύσκολη αυτή θέση.
- Να βάλουν με τις ενέργειες αυτές τις στέρεες βάσεις για τη θετική εξέλιξη της αθώωσης όλων των Μηχανικών σε βάθος χρόνου.
Ανάμεσα στους πολλούς διωκόμενους Μηχανικούς της Θράκης ήμουν και εγώ. Ο Γεώργιος Πίτατζης με κάλεσε από την αρχή στο Γραφείο του, με άκουσε προσεκτικά και με στήριξε με τρόπο ανθρώπινο, συναδελφικό, πατρικό. Σε προσωπικό επίπεδο και για όσο θα ζω δεν πρόκειται να ξεχάσω την ολόθερμη συμπαράσταση τόσο του ίδιου όσο και του Τεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδος και του Τμήματος Θράκης. Συχνά πυκνά σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις δια ζώσης ή τηλεφωνικά φρόντιζα πάντα να του εκφράζω την ευγνωμοσύνη μου. Και ήταν το ελάχιστο που μπορούσα να κάνω.
Η περιπέτεια της υγείας του Γιώργου άρχισε χρονικά πριν από οκτώ περίπου μήνες. Ήταν τότε που μου φάνηκε τηλεφωνικά λιγότερο αισιόδοξος από άλλες φορές με όσα ένιωθε να του συμβαίνουν. Προσπάθησα να τον ενθαρρύνω, όπως τόσο καλά είχε κάνει ο ίδιος στις δικές μου δύσκολες στιγμές. Του υπενθύμισα ότι είχε δώσει πολλές μάχες στη ζωή του και τις είχε όλες κερδίσει. Και ότι, με τη βοήθεια του Θεού και των οικείων του, θα κέρδιζε και αυτή τη μάχη.
Ο Γιώργος έδωσε με αξιοπρέπεια τη δική του άνιση, από ένα σημείο και μετά, μάχη. Η ομάδα στήριξής του ήταν πολύ συμπαγής. Η γυναίκα του η Λίτσα, η αδελφή της η Τούλα, ο αδελφός του ο Δημήτρης, οι κόρες του η Σοφία και η Καλλιόπη, ο γαμπρός του ο Γιώργος και η έφηβη εγγονή του η Εβελίνα ήταν σε κάθε λεπτό σε κάθε στιγμή δίπλα του. Έκαναν τα πάντα και ακολούθησαν πιστά κάθε συμβουλή και κάθε ιατρικό πρωτόκολλο για να τον βοηθήσουν. Τα ανίψια του ήταν πάντα εκεί να προσφέρουν τη βοήθεια και τις πολύτιμες υπηρεσίες τους. Πολύ κοντά του ήταν και οι στενοί του φίλοι, ενώ και οι υπόλοιποι φίλοι του παρακολουθούσαμε καθημερινά με κομμένη την ανάσα και ενισχύαμε ψυχικά τους οικείους του.
Η είδηση του θανάτου του Πολιτικού Μηχανικού Γεωργίου Πίτατζη, ενός γνήσιου ευπατρίδη, στις 4 Ιανουαρίου του 2023 προκάλεσε θλίψη και συγκίνηση σε ολόκληρο τον κλάδο των Μηχανικών και στην κοινωνία της Κομοτηνής. Άλλωστε, ως ένας από τους πρώτους Μηχανικούς της πόλης μας είχε κερδίσει την αποδοχή και τον σεβασμό τόσο των συναδέλφων όσο και των συνανθρώπων του. Ως σύζυγος, πατέρας και παππούς ήταν εξαιρετικά δοτικός, γιατί έτρεφε άπειρη αγάπη για τα αγαπημένα του πρόσωπα. Αλλά και ο ίδιος απολάμβανε την τρυφερότητα και τη φροντίδα τους με ανοιχτή πάντα καρδιά μέχρι το τέλος.
Άδικο να κόβεται το νήμα μιας πλούσιας σε αγώνες, αξίες και συναισθήματα ζωής. Ωστόσο η ευγενική προσωπικότητα του Γεωργίου Πίτατζη χαράχτηκε ανεξίτηλα στις ψυχές των οικείων του, των συγγενών και των φίλων του. Και εκεί θα φωλιάζει για πάντα.
Μαζί με τους οικείους του εξίσου θα τον θυμούνται με σεβασμό και ευγνωμοσύνη και οι συνάδελφοί του Μηχανικοί, γιατί αγωνίσθηκε με σθένος για τα προβλήματά τους και υπερασπίσθηκε από θέσεις ευθύνης τα δικαιώματά τους.
Θερμά συλλυπητήρια,
Κουράγιο και δύναμη στα αγαπημένα του πρόσωπα.
Αλέξανδρος Παπαδόπουλος
- Συγκίνησε βαθιά όλους ο επικήδειος λόγος του Τάσου Πίτατζη που εκφώνησε στις 5 Ιανουαρίου 2023 μετά την εξόδιο ακολουθία του Θείου του Γεωργίου Πίτατζη στον Ιερό Ναό του Αγίου Αθανασίου Κοσμίου.
Ο ΕΠΙΚΗΔΕΙΟΣ ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΤΑΣΟΥ ΠΙΤΑΤΖΗ
"Αποχαιρετώντας σήμερα τον Γεώργιο Πίτατζη δεν αποχαιρετάμε μόνο τον πατέρα, παππού, σύζυγο, αδελφό, ξάδερφο, θείο αλλά έναν άνδρα επιστήμονα, με συμμετοχή στα κοινά, που διακρινόταν για το ήθος του, την εντιμότητα και την αποτελεσματικότητά του. Δεν αποχαιρετάμε μόνο έναν άνδρα που αντιμετώπισε τη σκληρή ασθένεια με σθένος και ειλικρίνεια. Αποχαιρετάμε ένα πρότυπο αξιοπρέπειας και διακριτικότητας. Διακρινόταν για την έμφυτη ευγένειά του, τη μετριοπαθή και συναινετική στάση του τόσο στον επαγγελματικό όσο και στον κοινωνικό του βίο. Η βαθιά επιστημονική του γνώση, η σύνεση, η απαρέγκλιτη τήρηση της νομοθεσίας και η εμπειρία του τον είχαν καταστήσει σοφό μέντορα και τις συμβουλές του πολύτιμες. Η στήριξή του προς τους συναδέλφους Μηχανικούς, η επιμελητηριακή του συνείδηση αλλά και η αποδοχή του στο χώρο των Μηχανικών τον ανέδειξαν Πρόεδρο του Τεχνικού Επιμελητηρίου Θράκης για αρκετές θητείες. Από την ενασχόλησή του με τα κοινά διετέλεσε νομαρχιακός σύμβουλος, μέλος της Νομαρχιακής Οργάνωσης της Νέας Δημοκρατίας, πρόεδρος της παράταξης Δημοκρατικής Κίνησης Μηχανικών Ροδόπης, μέλος του συλλόγου Πολιτικών Μηχανικών Ελλάδος. Σχετικά με την κοινωνική του προσφορά διετέλεσε για πολλά χρόνια, μέλος του διοικητικού συμβουλίου του Χριστιανικού Συλλόγου Ορθοδοξία που διαχειρίζεται τη μονάδα φροντίδας ηλικιωμένων στην Κομοτηνή. Ως γέννημα θρέμμα του Κοσμίου και ως Πολιτικός Μηχανικός, σχεδίασε και επίβλεψε αφιλοκερδώς την επέκταση αυτού του Ιερού Ναού, του Αγίου Αθανασίου Κοσμίου καθώς και διάφορα έργα της κοινότητας.
Στην ιδιωτική του ζωή δημιούργησε μια υπέροχη οικογένεια με την αγαπημένη θεία Λίτσα, βράχος σταθερός και συγχρόνως ήρεμη δύναμη στο πλάι του και τις δύο υπέροχες κόρες του, άξιες επιστήμονες, η Σοφία πολιτικός μηχανικός και η Καλλιόπη εκπαιδευτικός στις οποίες μεταλαμπάδευσε όλες τις ηθικές αρχές και αξίες που τον διέκριναν. Αξιώθηκε να γίνει και παππούς με την πολυαγαπημένη του εγγονή την Εβελίνα.
Προσωπικά για μένα ο θείος Γιώργος ήταν ο δεύτερος πατέρας μου, ο αδελφός, ο δάσκαλος, ο συμβουλάτορας, ο συνεργάτης μου μέχρι χθες. Περάσαμε μαζί πολλές όμορφες αλλά και δύσκολες επαγγελματικές και προσωπικές στιγμές. Δώσαμε μάχες μαζί στον επαγγελματικό στίβο. Όμως η υποστηρικτική στάση του θείου και η ψυχική του ρώμη μετέτρεπαν πάντα τον απολογισμό θετικό.
Όλα αυτά μέχρι χθες… Σήμερα μακρύ ταξίδι κίνησες να πας… να συναντήσεις αγαπημένες ψυχές των γονιών σου, των αδελφών σου, της Άννας και του Θανάση, εκεί στην Άνω Ιερουσαλήμ που έλεγε η γιαγιά Σοφία.
Σε αποχαιρετούμε, με απέραντη ευγνωμοσύνη για ό,τι έκανες για εμάς, για όσα μας δίδαξες, για το πρότυπο που μας προσέφερες.
Σε αποχαιρετούμε, με απέραντο θαυμασμό για όσα προσέφερες στο χώρο των Μηχανικών.
Είμαστε και θα είμαστε πάντοτε τόσο υπερήφανοι για σένα."
Τάσος Πίτατζης
