Στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου 2015 ο ελληνικός λαός εμπιστεύτηκε για πρώτη φορά στην ιστορία ένα αριστερό, σταθερά ευρωπαϊκό και αντιμνημονιακό, κόμμα, χωρίς όμως να του δώσει την επιθυμητή αυτοδυναμία. Η συνεργασία με ένα δεξιό, αλλά με τα ίδια λοιπά χαρακτηριστικά, κόμμα ήταν μονόδρομος.
Η κυβέρνηση που σχηματίστηκε αμέσως είχε την ακόλουθη σαφέστατη εντολή :
- Μετά από πέντε χρόνια σκληρής λιτότητας και εφαρμογής ενός αδιέξοδου οικονομικού προγράμματος :
α. ξεκινήστε τη σκληρή διαπραγμάτευση με τους δανειστές για την αποκατάσταση των αδικιών και για την οικονομική ανακούφιση των λαϊκών στρωμάτων (αριστερή κατεύθυνση),
β. φροντίστε για την ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας (δεξιά κατεύθυνση), και
γ. προς Θεού, να μη διακινδυνεύσετε την έξοδο της χώρας από το ευρώ και την Ευρωζώνη (ελληνική κατεύθυνση …..χωρίς περαιτέρω σχόλια).
Στο πλαίσιο αυτό ο Πρωθυπουργός, ένας εξαιρετικά προικισμένος νέος και άφθαρτος πολιτικός, κλήθηκε να πετύχει κάτι ασύλληπτο που άρχιζε από τη λαϊκή εντολή, προχωρούσε στο εξωτερικό όπου τον περίμεναν με άγριες διαθέσεις οι δανειστές και τελείωνε στο εσωτερικό του ανομοιογενούς ιδεολογικά κόμματός του.
Με τον αέρα της νίκης και της ευφορίας που τον διακατείχε, ο Πρωθυπουργός επέλεξε ως Υπουργό Οικονομικών το Γιάνη Βαρουφάκη, έναν έντιμο, εργατικό και άριστο περί τα Οικονομικά επιστήμονα. Και θα ήταν ολόσωστη αυτή η επιλογή αν δεν υπήρχε το τρίτο σκέλος της λαϊκής εντολής…..
Ο Βαρουφάκης γνώριζε ότι υπερέχει απέναντι σε όλους αυτούς που θα αντιμετώπιζε είτε με γραβάτα είτε χωρίς, είτε με το πουκάμισο από μέσα είτε απέξω. Με κινήσεις, που είχαν περισσότερα χαρακτηριστικά ρήξης παρά συναίνεσης, συνάντησε όλους τους ομολόγους του στην Ευρώπη και ήταν σίγουρος ότι θα τους έδινε να καταλάβουν την αποτυχία που είχε η πενταετής εφαρμογή του οικονομικού προγράμματος στην Ελλάδα. Ταυτόχρονα, θα περνούσε τις ελληνικές θέσεις πετυχαίνοντας έναν έντιμο συμβιβασμό, που δεν θα ήταν ανέφικτος αν η Ελλάδα ήταν ένας κανονικός Ευρωπαίος εταίρος και αν βέβαια οι δανειστές ήθελαν έναν κάποιο συμβιβασμό. Πολύ σύντομα, όμως, επιβεβαίωσε αυτό που ασφαλώς ήξερε από την αρχή. Ότι, δηλαδή, η Ελλάδα είναι μια υπόδουλη στους δανειστές της χώρα και ότι οι δανειστές όχι απλώς δεν ήθελαν το συμβιβασμό με τις ελληνικές θέσεις, αλλά ήθελαν να εκδικηθούν τη νέα αριστερή κυβέρνηση με την επιβολή της συνέχισης του δικού τους οικονομικού προγράμματος με νέα δυσβάσταχτα μέτρα για την ελληνική κοινωνία (ας πρόσεχε τι ψήφιζε..…). Εξάλλου, όλα αυτά, τα όφειλαν και στους προηγούμενους που κυβέρνησαν την Ελλάδα τα τελευταία χρόνια. Και κάπως έτσι, η τεράστια προσπάθεια του Βαρουφάκη έπεσε στο κενό, καθώς ο άνθρωπος δεν είχε και την επιλογή της ρήξης (μεσαίο δάχτυλο), που θα ήταν και η εθνικά υπερήφανη κατάληξη αυτής της αδιέξοδης διαπραγμάτευσης.
Η κυβέρνηση, πιθανότατα, θα οδηγηθεί σε ένα συμβιβασμό που θα ικανοποιεί μόνο το τρίτο σκέλος της λαϊκής εντολής. Ουδείς μπορεί να της καταλογίσει το ότι δεν το πάλεψε. Πολλοί μπορούν να της καταλογίσουν ότι το καθυστέρησε και ενδεχομένως θα έχουν δίκιο. Αλλά ακόμη κι αν δεχθούμε ότι χάθηκε κάποιος χρόνος είχαμε στο διάστημα αυτό ένα τεράστιο κέρδος : Όλοι μας πλέον γνωρίζουμε ξεκάθαρα πως σκέφτονται και πως μας αντιμετωπίζουν οι Ευρωπαίοι εταίροι μας, που δηλώνουν με περισσή υποκρισία ότι θέλουν να μας σώσουν πράττοντας ακριβώς το αντίθετο.
- Επιμένουν σαδιστικά στην εφαρμογή ενός αποτυχημένου προγράμματος.
- Ζητούν από την Ελλάδα να επισπεύσει τις προσπάθειες για την πάταξη της διαφθοράς χωρίς, όμως, να βοηθούν την κυβέρνηση με όλα όσα γνωρίζουν και σχετίζονται με τις δικές τους εταιρείες και τις σχέσεις τους με όσους υπέγραφαν στην Ελλάδα για τις προμήθειες.
- Αποφεύγουν να συζητούν για τον επαναπροσδιορισμό του ελληνικού χρέους αλλά και για τις γερμανικές επανορθώσεις.
- Αντί να αποκλείσουν οι ίδιοι το ποδόσφαιρό μας από την Ευρώπη ως το πλέον διεφθαρμένο παγκοσμίως απειλούν να το αποκλείσουν μόνο και μόνο επειδή τέθηκε προς ψήφιση στη Βουλή νομοσχέδιο που αντιμετωπίζει τα θέματα της βίας και της διαφθοράς.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά είναι ολοφάνερο ότι δε θέλουν να μας βοηθήσουν. Απλά θέλουν να μας έχουν - με όρους υποτέλειας βέβαια - κυρίως για να μη χάσουν τα λεφτά τους αλλά και τα κέρδη τους.
Και εντάξει αυτοί.
Εμείς, όμως, δε ντρεπόμαστε λίγο που τους θέλουμε τόσο πολύ;
Μήπως έφτασε η στιγμή να διορθώσουμε όλα τα κακώς κείμενα της πατρίδας μας και να φύγουμε μπροστά; Η κυβέρνηση θα κριθεί αυστηρά κυρίως από αυτό και όχι τόσο από μια διαπραγμάτευση, που γίνεται με όρους σημαδεμένης τράπουλας εξαιτίας των πράξεων και των παραλείψεων όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων.
Αλέξανδρος Παπαδόπουλος
Η κυβέρνηση που σχηματίστηκε αμέσως είχε την ακόλουθη σαφέστατη εντολή :
- Μετά από πέντε χρόνια σκληρής λιτότητας και εφαρμογής ενός αδιέξοδου οικονομικού προγράμματος :
α. ξεκινήστε τη σκληρή διαπραγμάτευση με τους δανειστές για την αποκατάσταση των αδικιών και για την οικονομική ανακούφιση των λαϊκών στρωμάτων (αριστερή κατεύθυνση),
β. φροντίστε για την ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας (δεξιά κατεύθυνση), και
γ. προς Θεού, να μη διακινδυνεύσετε την έξοδο της χώρας από το ευρώ και την Ευρωζώνη (ελληνική κατεύθυνση …..χωρίς περαιτέρω σχόλια).
Στο πλαίσιο αυτό ο Πρωθυπουργός, ένας εξαιρετικά προικισμένος νέος και άφθαρτος πολιτικός, κλήθηκε να πετύχει κάτι ασύλληπτο που άρχιζε από τη λαϊκή εντολή, προχωρούσε στο εξωτερικό όπου τον περίμεναν με άγριες διαθέσεις οι δανειστές και τελείωνε στο εσωτερικό του ανομοιογενούς ιδεολογικά κόμματός του.
Με τον αέρα της νίκης και της ευφορίας που τον διακατείχε, ο Πρωθυπουργός επέλεξε ως Υπουργό Οικονομικών το Γιάνη Βαρουφάκη, έναν έντιμο, εργατικό και άριστο περί τα Οικονομικά επιστήμονα. Και θα ήταν ολόσωστη αυτή η επιλογή αν δεν υπήρχε το τρίτο σκέλος της λαϊκής εντολής…..
Ο Βαρουφάκης γνώριζε ότι υπερέχει απέναντι σε όλους αυτούς που θα αντιμετώπιζε είτε με γραβάτα είτε χωρίς, είτε με το πουκάμισο από μέσα είτε απέξω. Με κινήσεις, που είχαν περισσότερα χαρακτηριστικά ρήξης παρά συναίνεσης, συνάντησε όλους τους ομολόγους του στην Ευρώπη και ήταν σίγουρος ότι θα τους έδινε να καταλάβουν την αποτυχία που είχε η πενταετής εφαρμογή του οικονομικού προγράμματος στην Ελλάδα. Ταυτόχρονα, θα περνούσε τις ελληνικές θέσεις πετυχαίνοντας έναν έντιμο συμβιβασμό, που δεν θα ήταν ανέφικτος αν η Ελλάδα ήταν ένας κανονικός Ευρωπαίος εταίρος και αν βέβαια οι δανειστές ήθελαν έναν κάποιο συμβιβασμό. Πολύ σύντομα, όμως, επιβεβαίωσε αυτό που ασφαλώς ήξερε από την αρχή. Ότι, δηλαδή, η Ελλάδα είναι μια υπόδουλη στους δανειστές της χώρα και ότι οι δανειστές όχι απλώς δεν ήθελαν το συμβιβασμό με τις ελληνικές θέσεις, αλλά ήθελαν να εκδικηθούν τη νέα αριστερή κυβέρνηση με την επιβολή της συνέχισης του δικού τους οικονομικού προγράμματος με νέα δυσβάσταχτα μέτρα για την ελληνική κοινωνία (ας πρόσεχε τι ψήφιζε..…). Εξάλλου, όλα αυτά, τα όφειλαν και στους προηγούμενους που κυβέρνησαν την Ελλάδα τα τελευταία χρόνια. Και κάπως έτσι, η τεράστια προσπάθεια του Βαρουφάκη έπεσε στο κενό, καθώς ο άνθρωπος δεν είχε και την επιλογή της ρήξης (μεσαίο δάχτυλο), που θα ήταν και η εθνικά υπερήφανη κατάληξη αυτής της αδιέξοδης διαπραγμάτευσης.
Η κυβέρνηση, πιθανότατα, θα οδηγηθεί σε ένα συμβιβασμό που θα ικανοποιεί μόνο το τρίτο σκέλος της λαϊκής εντολής. Ουδείς μπορεί να της καταλογίσει το ότι δεν το πάλεψε. Πολλοί μπορούν να της καταλογίσουν ότι το καθυστέρησε και ενδεχομένως θα έχουν δίκιο. Αλλά ακόμη κι αν δεχθούμε ότι χάθηκε κάποιος χρόνος είχαμε στο διάστημα αυτό ένα τεράστιο κέρδος : Όλοι μας πλέον γνωρίζουμε ξεκάθαρα πως σκέφτονται και πως μας αντιμετωπίζουν οι Ευρωπαίοι εταίροι μας, που δηλώνουν με περισσή υποκρισία ότι θέλουν να μας σώσουν πράττοντας ακριβώς το αντίθετο.
- Επιμένουν σαδιστικά στην εφαρμογή ενός αποτυχημένου προγράμματος.
- Ζητούν από την Ελλάδα να επισπεύσει τις προσπάθειες για την πάταξη της διαφθοράς χωρίς, όμως, να βοηθούν την κυβέρνηση με όλα όσα γνωρίζουν και σχετίζονται με τις δικές τους εταιρείες και τις σχέσεις τους με όσους υπέγραφαν στην Ελλάδα για τις προμήθειες.
- Αποφεύγουν να συζητούν για τον επαναπροσδιορισμό του ελληνικού χρέους αλλά και για τις γερμανικές επανορθώσεις.
- Αντί να αποκλείσουν οι ίδιοι το ποδόσφαιρό μας από την Ευρώπη ως το πλέον διεφθαρμένο παγκοσμίως απειλούν να το αποκλείσουν μόνο και μόνο επειδή τέθηκε προς ψήφιση στη Βουλή νομοσχέδιο που αντιμετωπίζει τα θέματα της βίας και της διαφθοράς.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά είναι ολοφάνερο ότι δε θέλουν να μας βοηθήσουν. Απλά θέλουν να μας έχουν - με όρους υποτέλειας βέβαια - κυρίως για να μη χάσουν τα λεφτά τους αλλά και τα κέρδη τους.
Και εντάξει αυτοί.
Εμείς, όμως, δε ντρεπόμαστε λίγο που τους θέλουμε τόσο πολύ;
Μήπως έφτασε η στιγμή να διορθώσουμε όλα τα κακώς κείμενα της πατρίδας μας και να φύγουμε μπροστά; Η κυβέρνηση θα κριθεί αυστηρά κυρίως από αυτό και όχι τόσο από μια διαπραγμάτευση, που γίνεται με όρους σημαδεμένης τράπουλας εξαιτίας των πράξεων και των παραλείψεων όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων.
Αλέξανδρος Παπαδόπουλος
