Η Πολιτιστική Κίνηση Ν. Ροδόπης επέλεξε να σηματοδοτήσει την έναρξη για τον εορτασμό των 40 χρόνων από την ίδρυσή της με μια ξεχωριστή συναυλία. Το σχήμα με τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, την Παυλίνα Βουλγαράκη, τον Steve Tesser μαζί με τους Άκη Αμπράζη (μπάσο) και τον Φίλιππο Σπυρόπουλο (τύμπανα) φάνταζε ως η απόλυτη επιλογή.
Η επιμονή του Προέδρου Αφεντούλη Οικονομίδη, η ένθερμη στήριξη του Διοικητικού Συμβουλίου, οι επτά χορηγοί και ο ενθουσιασμός των μελών και των φίλων του Συλλόγου κατάφεραν να φέρουν στο Στέκι της Πολιτιστικής Κίνησης Ν. Ροδόπης ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα της σύγχρονης έντεχνης ελληνικής μουσικής.
Aπό την πορεία της προπώλησης των εισιτηρίων είχε φανεί ότι θα δημιουργηθεί το αδιαχώρητο. Θα μπορούσε ο ιδιαίτερα φιλικός και φιλόξενος αυτός χώρος να χωρέσει με επάρκεια όλους όσους είχαν ήδη αγοράσει τα εισιτήριά τους και άλλους τόσους που είχαν αφήσει να τα προμηθευτούν την τελευταία στιγμή από την είσοδο; Θα μπορούσαν οι άνθρωποι του Συλλόγου να τακτοποιήσουν και να εξυπηρετήσουν τόσον κόσμο; Τα νέα μηχανήματα της σκηνής θα κάλυπταν τις απαιτήσεις και τις αγωνίες των λαμπρών καλλιτεχνών;
Λίγο πολύ με αυτά τα ερωτήματα ξεκίνησα γύρω στις 8.30 μ.μ. (μισή ώρα νωρίτερα) για το χώρο και οι αρχικοί φόβοι μου, όπως και αρκετών άλλων, φάνηκε ότι δεν ήταν και πολύ μακριά από την πραγματικότητα. Η ουρά είχε ήδη φτάσει στην πόρτα του αυλόγυρου. Ήταν ομολογουμένως κάτι πρωτόγνωρο. Σε αρκετούς λειτούργησε αρνητικά και όχι άδικα πήραν το δρόμο της επιστροφής. Στιγμιαία, κάτι ανάλογο πέρασε και από το δικό μου το μυαλό. Η πολύ όμορφη συντροφιά με την Ινώ, τη Σοφία, την Άσπα και τον Γιάννη, που αργότερα στο εσωτερικό του κτιρίου θα γινόταν ακόμη μεγαλύτερη, δεν μου άφησε το περιθώριο να γυρίσω πίσω στο σπίτι. Περιμέναμε καρτερικά και ακριβώς στις 9.00 μ.μ. ένιωσα να ευνοούμαι από τη σωστή και σοφή εντολή των ανθρώπων του Συλλόγου να προηγηθούν όσοι είχαν περάσει …..τα πενήντα. Ως πονηρός Νεοέλληνας πήρα από το χέρι και πέρασα μαζί μου και τα ….παιδιά της παρέας. Οριακά προλάβαμε ένα από τα τελευταία ελεύθερα τραπεζάκια. Και μην ακούω αηδίες για το μέσον που είχα με τη Γενική Γραμματέα του Συλλόγου. Αν πραγματικά είχα, δεν θα είχα τις αγωνίες, που σας περιέγραψα λίγο πιο πάνω. Αυτό μου το είχε έγκαιρα ξεκαθαρίσει : "Κλείσε εισιτήριο και φρόντισε να έλθεις από τους πρώτους στην πόρτα". Υπάκουσα. Όπως πάντα άλλωστε….
Σύντομα ο χώρος γέμισε και με τους νέους που πήραν τις θέσεις των ορθίων. Αυτές που παίρναμε και εμείς όταν στην ηλικία τους παρακολουθούσαμε τα αξέχαστα ρεσιτάλ των "The Beatniks". Και μεταξύ μας αν ρωτούσατε όλους αυτούς της ηλικίας μας που βρήκαν θέσεις αν θα προτιμούσαν να κάθονται ή να είναι όρθιοι στην ηλικία των νέων, τότε αβίαστα θα επέλεγαν το δεύτερο.
Αν υπήρξαν παράπονα; Αρκετά. Άλλα ήταν δικαιολογημένα και άλλα αδικαιολόγητα. Τα δικαιολογημένα προήλθαν από τα μέλη του Συλλόγου, που συνεισφέρουν εθελοντικά στη λειτουργία των Ομάδων, που στηρίζουν ή οφείλουν σε κάθε περίπτωση να στηρίζουν όλες ανεξαιρέτως τις εκδηλώσεις του. Σαφώς και το Διοικητικό Συμβούλιο θα πρέπει να εξετάσει το θέμα και να δώσει μια κάποια ικανοποιητική λύση, που θα δικαιώνει τα μέλη του και ταυτόχρονα θα δίνει κίνητρο και σε πολλούς άλλους με μικρή παρουσία στα δρώμενα του Συλλόγου ώστε να γίνουν και αυτοί ενεργά μέλη. Διότι τα καλύτερα έρχονται……
Ως δια μαγείας, όλα τα παραπάνω ξεχάστηκαν αμέσως μόλις έσβησαν τα φώτα. Η επιβλητική παρουσία του Λαυρέντη αποτέλεσε τον καταλύτη ώστε να ησυχάσουν όλοι και να γίνουν μια τεράστια παρέα για να τραγουδήσουν τις μεγάλες επιτυχίες του : "Πεθαίνω για Σένα", "Ο Σουλτάνος της Βαβυλώνας και η γυναίκα", "Τιτανικός", "Μάτια δίχως λογική", "Έλα ψυχούλα μου", "Διδυμότειχο Blues", "Νότος", "Γάτος", "Πόσο σε θέλω", "Τερατάκια τσέπης", "Τόσα χρόνια μια ανάσα (....μην ξυπνήσω κάποια μέρα κι έχεις εξαφανιστεί μια ζωή χωρίς ζωή.)" και πολλά πολλά άλλα (ατελείωτη η λίστα). Ανάμεσα σε αυτά και εντελώς ακομπλεξάριστα τραγούδησε πολλές μεγάλες επιτυχίες άλλων σπουδαίων ερμηνευτών όπως του Δημήτρη Μητροπάνου, της Χαρούλας Αλεξίου, του Διονύση Σαββόπουλου, του Γιάννη Κότσιρα, του Σάκη Μπουλά, του Βασίλη Παπακωνσταντίνου, του Χρήστου Θηβαίου, του Γιάννη Πάριου, της Δήμητρας Παπίου, του Νίκου Ξυλούρη κ.ά. Στην προσπάθειά του αυτή βέβαια δεν ήταν μόνος…..
Η Παυλίνα Βουλγαράκη ήταν ερμηνευτικά και σκηνικά μια πολύ υψηλού επιπέδου παρουσία. Κατάφερε αμέσως να μεταδώσει την ευγένεια και τη θετική της αύρα στον κόσμο με τα δικά της πανέμορφα τραγούδια "Λίγο λίγο", "Λαβύρινθοι" αλλά και άλλων ερμηνευτριών όπως της Χαρούλας Αλεξίου, της Δήμητρας Παπίου κ.α., ενώ δεν δίστασε να ενωθεί και να χορέψει με τον κόσμο που δικαιολογημένα την αποθέωνε.
Ο Steve Tesser, ο Ιταλός βιρτουόζος κιθαρίστας, ήταν συναρπαστικός και η απόλυτη εγγύηση στις ερμηνείες των διασκευασμένων ιταλικών τραγουδιών για τη σωστή αλληλουχία των στίχων και την καθαρή προφορά (la pronuncia) τους.
Ο Άκης Αμπράζης στο μπάσο αλλά και ο παλιός "Τερμίτης" Φίλιππος Σπυρόπουλος στα τύμπανα, ως εξαίρετοι μουσικοί, συμπλήρωναν ιδανικά τον Λαυρέντη, την Παυλίνα και τον Steve.
Ο κόσμος δεν σταμάτησε από την αρχή έως το τέλος να τραγουδά. Η χημεία που αναπτύχθηκε ανάμεσα στον κόσμο και στους καλλιτέχνες ήταν εκπληκτική. Η ατμόσφαιρα ήταν ιδιαίτερα ζεστή και στο τέλος (περασμένες 1) έκλεισε κατανυκτικά με το αξεπέραστο "Ήτανε μια φορά", που είχε ερμηνεύσει ο αξέχαστος Νίκος Ξυλούρης.
Ευχαριστούμε θερμά τον Λαυρέντη, την Παυλίνα, τον Steve, τον Άκη, τον Φίλιππο και την Πολιτιστική Κίνηση Ν. Ροδόπης για μία ακόμη μαγική βραδιά, που ουδείς ήθελε να τελειώσει….. - Και ένα μικρό βίντεο υψηλής ευκρίνειας 720p από τη συναυλία :
