Σε ένα αρκετά συνηθισμένο μποτιλιάρισμα αυτοκινήτων στον πολυσύχναστο δρόμο που οδηγεί προς το κέντρο της πόλης, οι οδηγοί, γυναίκες και άντρες, βγαίνουν ένας - ένας από τα αυτοκίνητά τους και αρχίζουν να χορεύουν και να τραγουδούν εντέλει όλοι μαζί, αφενός για να ξεπεράσουν τη μονότονη διαδικασία της αναμονής, αφετέρου για να μας δείξουν ότι όλοι τους είναι ταλαντούχοι και σωστά κινούνται προς τη γη των ονείρων τους. Όλα αυτά μέσα σε μια πανδαισία εικόνων, μουσικής και έντονων λαμπερών χρωμάτων. Δύο από αυτούς τους νέους είναι και οι πρωταγωνιστές της ταινίας.
Ο Sebastian είναι ένας ταλαντούχος πιανίστας που λατρεύει τη μουσική τζαζ. Δεν έχει σε προτεραιότητα να γνωρίσει και να σχετιστεί με κάποια κοπέλα. Το μεγάλο του όνειρο είναι να δημιουργήσει έναν δικό του χώρο, στον οποίο θα πρωταγωνιστεί το είδος της μουσικής που πιστεύει και αγαπά. Στο πλαίσιο αυτό δείχνει να αδιαφορεί πλήρως που η τζαζ έχει σταδιακά πτωτική πορεία και μειωμένη αποδοχή κυρίως από τους νέους, καθώς απορρίπτει συλλήβδην κάθε προσπάθεια (π.χ. μέσω της τεχνολογίας) επηρεασμού ή νόθευσης της παράδοσής της προς ένα πιο εμπορικό στυλ.
Η Mia έχει, επίσης, ένα μεγάλο όνειρο, να γίνει ηθοποιός. Προσπαθεί να το υλοποιήσει με την - χωρίς ουσιαστικό αντίκρυσμα - συμμετοχή της σε πολλαπλές οντισιόν. Για να κερδίσει τα προς το ζην, δουλεύει ως σερβιτόρα στο μπαρ των στούντιο της Warner Bros, το οποίο επισκέπτονται συχνά και οι ηθοποιοί που θαυμάζει. Ως γυναίκα, και μάλιστα με μειωμένη αυτοπεποίθηση, αναζητά διακαώς έναν άντρα, που θα την ενθαρρύνει και θα τη στηρίξει για να φτάσει στην πραγμάτωση του ονείρου της.
Ο Sebastian και η Mia θα γνωριστούν ύστερα από μια σειρά από άτυχες έως και δυσάρεστες αρχικές συναντήσεις και θα γίνουν ζευγάρι. Η σχέση τους θα κρατήσει έναν ακριβώς χρόνο. Στον χρόνο αυτό θα κάνουν τα πάντα ώστε να προσεγγίσουν τα όνειρά τους. Η μεταξύ τους χημεία είναι άριστη, όμως ο έρωτάς τους μοιραία στην πορεία θα περιπλέξει τις προσπάθειές τους για την καταξίωση και θα τους οδηγήσει σε μια αδιέξοδη κατάσταση.
Η ιστορία είναι πολύ απλή. Στα πρώτα τρία τέταρτά της η ταινία εξελίσσεται αρκετά προβλέψιμα και καλύπτει τον έναν χρόνο της σχέσης των δύο πρωταγωνιστών. Στο τελευταίο υπόλοιπο τέταρτό της, και μετά από την τελευταία τους συνάντηση και τον χωρισμό τους, κάνει ένα άλμα πέντε χρόνων για να καλύψει αυτά που έχουν συμβεί στα χρόνια αυτά. Ταυτόχρονα, δείχνει, ιδιοφυώς σκηνοθετημένα, τι θα μπορούσε να είχε συμβεί και δεν συνέβη, ενώ αποκωδικοποιεί και τις αιτίες που έφεραν μοιραία αυτές τις εξελίξεις και συνοψίζονται στα ακόλουθα :
- Ο καλλιτεχνικός χώρος και γενικότερα αυτός του θεάματος είναι ιδιαίτερα σκληρός και ανταγωνιστικός, καθώς υπάρχει πληθώρα νέων και ιδιαίτερα ταλαντούχων ανθρώπων με όνειρα και φιλοδοξίες.
- Η υλοποίηση των ονείρων διευκολύνεται καταρχήν από μία σωστή ερωτική σχέση, καθώς ο ένας βοηθάει, ενθαρρύνει και στηρίζει τον άλλο σε έναν εξοντωτικό από κάθε άποψη χώρο.
- Η ερωτική σχέση ανάμεσα σε δύο ανθρώπους, ακόμη και η πιο τέλεια, για να διατηρηθεί και να αντέξει στον χρόνο απαιτεί μια σειρά από θυσίες και συμβιβασμούς, αρκετοί από τους οποίους είναι και δύσκολοι και επίπονοι.
- Οι συμβιβασμοί μοιραία οδηγούν σε ρήξεις και ανατροπές, εφόσον ο καθένας μόνος του ή και οι δύο μαζί επιμένουν απαρέγκλιτα στην υλοποίηση των δικών τους ονείρων.
- Η μονόπλευρη έως και εμμονική αναζήτηση της απόλυτης επιτυχίας στον καλλιτεχνικό χώρο κατά κανόνα οδηγεί σε μια μοναχική ζωή ή στην καλύτερη των περιπτώσεων σε μια επίπλαστη οικογενειακή ευτυχία.
Ο Damien Chazelle (ένας από τους σεναριογράφους της ταινίας 10 Cloverfield Lane) δείχνει ότι διαθέτει ένα τεράστιο και ανεξάντλητο ταλέντο. Επίσης, ως σκηνοθέτης και σεναριογράφος της σπουδαίας ταινίας Whiplash δείχνει να κινείται με μεγάλη άνεση σε ταινίες με μουσικό περιβάλλον. Στην προκειμένη περίπτωση επιλέγει να μιλήσει για τα όνειρα και τον έρωτα με ένα ανάλαφρο φωτεινό μιούζικαλ, στο οποίο οι συγκρούσεις επιλύονται από το βήμα του χορού και τα τραγούδια τρέχουν τις εξελίξεις καλύτερα και από χίλιους διαλόγους.
Χρονικά εξελίσσεται στο σύγχρονο Los Angeles, αλλά οι χοροί, τα τραγούδια, οι αντιδράσεις, οι στάσεις και οι συμπεριφορές δείχνουν να είναι άλλων εποχών αυτών των δεκαετιών του '40 και του '50. Ιδιαίτερα χαρακτηριστική είναι η σκηνή μέσα στο σινεμά με το άγγιγμα των χεριών και το πρώτο φιλί, που οι μεγαλύτεροι τα θυμόμαστε με συμπάθεια και μελαγχολία.
Επίσης, δεν είναι τυχαίο ότι παραπέμπει, χωρίς να τα μιμείται, στα διαχρονικά μιούζικαλ του Fred Astaire και του Gene Kelly, ενώ κάνει και συχνές αναφορές σε σπουδαίες παλιές ταινίες (Casablanca, Rebel Without a Cause κ.α.).
Μέσα στο ονειρεμένο έως και παραμυθένιο αυτό περιβάλλον κυριαρχούν ο χορός και το τραγούδι, ως μέσα έκφρασης των συναισθημάτων, η θαυμάσια μουσική του Justin Hurwitz και η έξοχη με πολλά έντονα χρώματα φωτογραφία του Linus Sandgren. Ως το απόλυτο κοντράστ σε όλα αυτά υπάρχουν βέβαια οι δύσκολες καταστάσεις που αντιμετωπίζουν οι δύο πρωταγωνιστές είτε από τη σχέση τους είτε από τους εργοδότες τους που είναι σε θέση με συνοπτικές διαδικασίες ή να σε απολύσουν από τη δουλειά σου ή να σε εξωθήσουν σε μια αποτυχημένη οντισιόν.
Οι δύο πρωταγωνιστές, η Emma Stone (The Amazing Spider-Man, The Help, Birdman) στον ρόλο της Mia με τα τεράστια εκφραστικά μάτια της, την όμορφη κίνηση και το τραγούδι της και ο Ryan Gosling (Drive, The Big Short, Crazy, Stupid, Love) με την διαχρονικά ακαταμάχητη γοητεία του, δίνουν εκπληκτικές ερμηνείες και συνθέτουν ένα από ωραιότερα σύγχρονα κινηματογραφικά ζευγάρια, απογειώνοντας την ταινία. Οι υπόλοιποι χαρακτήρες είτε χάνονται στην πορεία (π.χ. η αδελφή του Sebastian και οι φίλες της Mia) είτε δεν αναπτύσσονται ιδιαίτερα, καθώς όλα τα φώτα της ταινίας πέφτουν δίκαια στους δύο πρωταγωνιστές της.
Στα 89α βραβεία Όσκαρ κέρδισε έξι από τα δεκατέσσερα συνολικά βραβεία για τα οποία προτάθηκε. Τα Όσκαρ Α' Γυναικείου ρόλου (Emma Stone), Σκηνοθεσίας (Damien Chazelle), Διεύθυνσης φωτογραφίας (Linus Sandgren), Μουσικής (Justin Hurwitz), Καλύτερου πρωτότυπου τραγουδιού με το City Of Stars (Justin Hurwitz, Benj Pasek, Justin Paul) και Καλλιτεχνικής διεύθυνσης (David Wasco, Sandy Reynolds - Wasco). Επίσης έλαβε άλλες 184 τιμητικές βραβεύσεις και είχε άλλες 216 υποψηφιότητες.
Αλέξανδρος Παπαδόπουλος
Διάρκεια : 128’
Βαθμολογία : 9.5/10
....................................................
Το τρέιλερ της ταινίας
....................................................
Το τρέιλερ της ταινίας
