Όσοι διαβάσατε την προηγούμενη ανάρτησή μου, Οι Ευρωπαίοι εταίροι μας, ασφαλώς θα είχατε διαπιστώσει ότι, στη σχετική φωτογραφική σύνθεση, εμφάνιζα τους εταίρους μας περίπου ως αστέρες του κινηματογράφου.
Αυτή τη φορά αναγκάστηκα εκ των πραγμάτων να διορθώσω εκείνη την ανορθογραφία αποτυπώνοντας λίγο καλύτερα τα πραγματικά πρόσωπά τους. Βλέπετε, τότε, είχε μόλις εκλεγεί η πρώτη Αριστερή κυβέρνηση στην Ελλάδα (λίγο πολύ όλοι είχαμε μια συγκρατημένη αισιοδοξία). Και για να συμβεί αυτό χρειάστηκε να υποσχεθεί προεκλογικά στον δοκιμαζόμενο λαό - μετά από πέντε αδιέξοδα χρόνια λιτότητας - ότι θα τον οδηγήσει περίπου στη γη της επαγγελίας.
Αυτή τη φορά αναγκάστηκα εκ των πραγμάτων να διορθώσω εκείνη την ανορθογραφία αποτυπώνοντας λίγο καλύτερα τα πραγματικά πρόσωπά τους. Βλέπετε, τότε, είχε μόλις εκλεγεί η πρώτη Αριστερή κυβέρνηση στην Ελλάδα (λίγο πολύ όλοι είχαμε μια συγκρατημένη αισιοδοξία). Και για να συμβεί αυτό χρειάστηκε να υποσχεθεί προεκλογικά στον δοκιμαζόμενο λαό - μετά από πέντε αδιέξοδα χρόνια λιτότητας - ότι θα τον οδηγήσει περίπου στη γη της επαγγελίας.
Εκεί, βέβαια, είχε κάνει και το μεγαλύτερό της λάθος. Ζήτησε μόνο την εντολή να πάει να διαπραγματευτεί σκληρά για μια καλύτερη συμφωνία με τους δανειστές. Όμως όφειλε, τότε, στις προεκλογικές εξαγγελίες της, να είχε ζητήσει και την εντολή ώστε, σε περίπτωση που δεν αποδεχτούν οι δανειστές μας μια βιώσιμη συμφωνία, να έλθει αμέσως σε ρήξη μαζί τους με κόστος ακόμη και την έξοδό μας από τη νομισματική ένωση. Πολύ απλά, όμως, δεν το έκανε. Φοβήθηκε μήπως δεν πλειοψηφήσει; Πίστευε ότι θα είχε εύκολο έργο απέναντι σε ηγέτες που θα έδιναν τη δυνατότητα σε μια Αριστερή κυβέρνηση να οδηγήσει στην ανάκαμψη μια δοκιμαζόμενη χώρα της Ευρωζώνης; Είχε μήπως πάρει διαβεβαιώσεις από φίλους και συμμάχους; Ό,τι κι αν ισχύει από όλα αυτά ο Πρωθυπουργός πήγε να αντιμετωπίσει τους δανειστές μας με τα ελάχιστα δυνατά όπλα. Η εντολή του Ελληνικού λαού ήταν σαφέστατη. Καλύτερη συμφωνία αλλά και παραμονή με κάθε θυσία στο ευρώ…. Είχε ισχυρή διαπραγματευτική ισχύ η Ελληνική κυβέρνηση; Εκ του αποτελέσματος φάνηκε ότι δεν είχε, γιατί της έλειπε το βαρύτερό της όπλο, αυτό της πλήρους ρήξης.
Οι προθέσεις των δανειστών φάνηκαν από την αρχή. Ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε φρόντισε αμέσως να εκφράσει τη λύπη του για τους Έλληνες που ψήφισαν μια ανεύθυνη κυβέρνηση αλλά και το θυμό του γιατί μετά από τις θυσίες που έκαναν οι Έλληνες…….κάποιοι τους τύλιξαν με ψεύτικες υποσχέσεις, σκοπεύοντας να τους βγάλουν από το σωστό δρόμο. Μάλιστα. Ήταν τότε που καταλάβαμε με τον πλέον ωμό τρόπο ότι ο Ελληνικός λαός δεν είχε το δικαίωμα να εκλέξει δημοκρατικά την κυβέρνηση που επιθυμούσε. Ήταν τότε που καταλάβαμε ότι, αν μία χώρα δεν έχει το εθνικό της νόμισμα, χάνει αυτόματα και την εθνική της κυριαρχία.
Οι προθέσεις των δανειστών φάνηκαν από την αρχή. Ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε φρόντισε αμέσως να εκφράσει τη λύπη του για τους Έλληνες που ψήφισαν μια ανεύθυνη κυβέρνηση αλλά και το θυμό του γιατί μετά από τις θυσίες που έκαναν οι Έλληνες…….κάποιοι τους τύλιξαν με ψεύτικες υποσχέσεις, σκοπεύοντας να τους βγάλουν από το σωστό δρόμο. Μάλιστα. Ήταν τότε που καταλάβαμε με τον πλέον ωμό τρόπο ότι ο Ελληνικός λαός δεν είχε το δικαίωμα να εκλέξει δημοκρατικά την κυβέρνηση που επιθυμούσε. Ήταν τότε που καταλάβαμε ότι, αν μία χώρα δεν έχει το εθνικό της νόμισμα, χάνει αυτόματα και την εθνική της κυριαρχία.
Ήταν τότε που η Ευρώπη των λαών και της αλληλεγγύης μάς έδινε με τον πλέον επίσημο τρόπο να καταλάβουμε γιατί η Μάργκαρετ Θάτσερ, η Σιδηρά Κυρία της Βρετανικής και Ευρωπαϊκής πολιτικής, ήταν έντονα δύσπιστη - έως εχθρική - στην ιδέα της δημιουργίας ενός ενιαίου ευρωπαϊκού νομίσματος, μιας οικονομικής, επιχειρηματικής, νομισματικής και στην ουσία πολιτικής ένωσης, μιας ένωσης διαφορετικών κρατών, λαών και....προοπτικών. Βλέπετε, η προσήλωσή της στο εθνικό συμφέρον της Βρετανίας δεν της επέτρεψε να μπει… υπερβολικά βαθιά σε εταιρισμούς που θα μπορούσαν να περιορίσουν τη δυνατότητα της Βρετανίας να ασκεί την εθνική της κυριαρχία. Για το ευρώ, μάλιστα, ήταν αμείλικτη. Από το 1990 είχε προειδοποιήσει ότι το κοινό νόμισμα θα αποβεί θανατηφόρο για τις μικρότερες και φτωχότερες χώρες όπως η Ελλάδα, καθώς θα διαλύσει τα ανεπαρκή τους οικονομικά συστήματα. Έτσι, δεν μετείχε ποτέ στα σχέδια για τη δημιουργία ενιαίου νομίσματος και φυσικά η Βρετανία ουδέποτε αποτέλεσε μέλος της ζώνης του ευρώ.
Η συνέχεια για την Ελλάδα, μας είναι λίγο έως πολύ γνωστή. Η αρχή έγινε όταν ο Γιάνης Βαρουφάκης και οι συνεργάτες του υποδέχτηκαν στο Υπουργείο Οικονομικών με περίεργες ενδυματολογικά επιλογές, χωρίς γραβάτες, με τα πουκάμισα έξω από το παντελόνι κ.λπ., τον αξιότιμο Πρόεδρο του Eurogroup, Γερούν Ντάισελμπλουμ. Το ουάου του Γιάνη τον ενόχλησε φανερά. Έδωσε τον τόνο για τη συνέχεια…... Ο Έλληνας Υπουργός Οικονομικών ταξίδεψε σε όλα τα κράτη μέλη της Ευρωζώνης στην προσπάθειά του να πείσει τους ομολόγους του για το δίκαιο του ελληνικού λαού και συμμετείχε σε όλα τα κρίσιμα Eurogroup. Δεν άλλαξε ούτε στιγμή τις στιλιστικές επιλογές του. Μέχρι και ο Θεόδωρος Πάγκαλος αναγκάστηκε ……..να λύσει τη σιωπή του κατακρίνοντάς τον ότι οι εμφανίσεις του δείχνουν έλλειψη σεβασμού απέναντι σε όλους αυτούς που επί πέντε χρόνια αντιμετωπίζουν……με τον δέοντα σεβασμό το δράμα του ελληνικού λαού. Ήταν πλέον ολοφάνερο. Οι Ευρωπαίοι εταίροι μας είχαν εκνευριστεί μαζί του. Τους κούραζε με τις οικονομικές του αναλύσεις, που αδυνατούσαν να αντιληφθούν και σαφώς ενοχλήθηκαν από την αυξανόμενη δημοτικότητά του. Άρχισαν να τον απαξιώνουν και με μια κορυφαία δημοκρατική πράξη τους απαίτησαν την καρατόμησή του. Ο Έλληνας Πρωθυπουργός δεν το έκανε αλλά όρισε έναν πιο Αριστερό, τον Ευκλείδη Τσακαλώτο, στη νέα διαπραγματευτική ομάδα. Ουσιαστικά, όμως, είχε αναλάβει ο ίδιος, γιατί τελείωνε και ο χρόνος της προθεσμίας του προγράμματος που είχε πάρει. Συνάντησε, επανειλημμένα σε Συνόδους Κορυφής και κατ’ ιδίαν όλους τους Ευρωπαίους, στο ανώτατο επίπεδο, ηγέτες. Μίλησε πολλές φορές τηλεφωνικά μαζί τους, έκανε τηλεδιασκέψεις, ζήτησε τη συμπαράσταση των Η.Π.Α. και όλοι είχαμε την εντύπωση ότι έστω και δύσκολα θα υπάρξει συμφωνία.
Όμως, η συμφωνία που υπέγραψε και πρότεινε ο Έλληνας πρωθυπουργός, με μεγάλες υποχωρήσεις ως προς τις κόκκινες γραμμές της κυβέρνησης, ουδέποτε έγινε αποδεκτή από τους Ευρωπαίους εταίρους μας. Με συνοπτικές διαδικασίες αντικαταστάθηκε με μια άλλη συμφωνία ακόμη πιο σκληρή και ακραία τιμωρητική. Γιατί; Γιατί ο στόχος των δανειστών δεν ήταν η υπογραφή μιας βιώσιμης συμφωνίας. Στόχος τους ήταν να εξευτελίσουν την Ελληνική κυβέρνηση και να ταπεινώσουν έναν υπερήφανο λαό. Η εξέλιξη αυτή είναι και η απόλυτη δικαίωση του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας, το οποίο με συνέπεια επαναλαμβάνει σε όλους τους τόνους ότι δεν υπάρχει πεδίο διαπραγμάτευσης μέσα στο ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Η προσφυγή, λοιπόν, στην ετυμηγορία του Ελληνικού λαού ήταν μονόδρομος. Θα ήταν αχρείαστη μόνο αν η κυβέρνηση είχε πάρει από την αρχή και την εντολή της πλήρους ρήξης με τους δανειστές. Και ο Αλέξης Τσίπρας θα είχε χρεωθεί προσωπικά την επιλογή ενός υπερήφανου ΟΧΙ.
Θα έδινε λύση στο ελληνικό πρόβλημα; Θα δώσει λύση στο αδιέξοδο το δημοψήφισμα; Ο καθένας μπορεί να έχει την άποψή του. Προσωπικά θεωρώ ότι ο Αλέξης Τσίπρας ανέλαβε ένα μεγάλο ρίσκο με το δημοψήφισμα και ότι αυτά που διακυβεύονται είναι μεγαλύτερα και περισσότερα από αυτά που θα προκύψουν από την επικράτηση του ΟΧΙ. Όσο για μία ενδεχόμενη επικράτηση του ΝΑΙ δεν χρειάζεται καν να το αναλύσουμε περαιτέρω.
Η συνέχεια για την Ελλάδα, μας είναι λίγο έως πολύ γνωστή. Η αρχή έγινε όταν ο Γιάνης Βαρουφάκης και οι συνεργάτες του υποδέχτηκαν στο Υπουργείο Οικονομικών με περίεργες ενδυματολογικά επιλογές, χωρίς γραβάτες, με τα πουκάμισα έξω από το παντελόνι κ.λπ., τον αξιότιμο Πρόεδρο του Eurogroup, Γερούν Ντάισελμπλουμ. Το ουάου του Γιάνη τον ενόχλησε φανερά. Έδωσε τον τόνο για τη συνέχεια…... Ο Έλληνας Υπουργός Οικονομικών ταξίδεψε σε όλα τα κράτη μέλη της Ευρωζώνης στην προσπάθειά του να πείσει τους ομολόγους του για το δίκαιο του ελληνικού λαού και συμμετείχε σε όλα τα κρίσιμα Eurogroup. Δεν άλλαξε ούτε στιγμή τις στιλιστικές επιλογές του. Μέχρι και ο Θεόδωρος Πάγκαλος αναγκάστηκε ……..να λύσει τη σιωπή του κατακρίνοντάς τον ότι οι εμφανίσεις του δείχνουν έλλειψη σεβασμού απέναντι σε όλους αυτούς που επί πέντε χρόνια αντιμετωπίζουν……με τον δέοντα σεβασμό το δράμα του ελληνικού λαού. Ήταν πλέον ολοφάνερο. Οι Ευρωπαίοι εταίροι μας είχαν εκνευριστεί μαζί του. Τους κούραζε με τις οικονομικές του αναλύσεις, που αδυνατούσαν να αντιληφθούν και σαφώς ενοχλήθηκαν από την αυξανόμενη δημοτικότητά του. Άρχισαν να τον απαξιώνουν και με μια κορυφαία δημοκρατική πράξη τους απαίτησαν την καρατόμησή του. Ο Έλληνας Πρωθυπουργός δεν το έκανε αλλά όρισε έναν πιο Αριστερό, τον Ευκλείδη Τσακαλώτο, στη νέα διαπραγματευτική ομάδα. Ουσιαστικά, όμως, είχε αναλάβει ο ίδιος, γιατί τελείωνε και ο χρόνος της προθεσμίας του προγράμματος που είχε πάρει. Συνάντησε, επανειλημμένα σε Συνόδους Κορυφής και κατ’ ιδίαν όλους τους Ευρωπαίους, στο ανώτατο επίπεδο, ηγέτες. Μίλησε πολλές φορές τηλεφωνικά μαζί τους, έκανε τηλεδιασκέψεις, ζήτησε τη συμπαράσταση των Η.Π.Α. και όλοι είχαμε την εντύπωση ότι έστω και δύσκολα θα υπάρξει συμφωνία.
Όμως, η συμφωνία που υπέγραψε και πρότεινε ο Έλληνας πρωθυπουργός, με μεγάλες υποχωρήσεις ως προς τις κόκκινες γραμμές της κυβέρνησης, ουδέποτε έγινε αποδεκτή από τους Ευρωπαίους εταίρους μας. Με συνοπτικές διαδικασίες αντικαταστάθηκε με μια άλλη συμφωνία ακόμη πιο σκληρή και ακραία τιμωρητική. Γιατί; Γιατί ο στόχος των δανειστών δεν ήταν η υπογραφή μιας βιώσιμης συμφωνίας. Στόχος τους ήταν να εξευτελίσουν την Ελληνική κυβέρνηση και να ταπεινώσουν έναν υπερήφανο λαό. Η εξέλιξη αυτή είναι και η απόλυτη δικαίωση του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας, το οποίο με συνέπεια επαναλαμβάνει σε όλους τους τόνους ότι δεν υπάρχει πεδίο διαπραγμάτευσης μέσα στο ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Η προσφυγή, λοιπόν, στην ετυμηγορία του Ελληνικού λαού ήταν μονόδρομος. Θα ήταν αχρείαστη μόνο αν η κυβέρνηση είχε πάρει από την αρχή και την εντολή της πλήρους ρήξης με τους δανειστές. Και ο Αλέξης Τσίπρας θα είχε χρεωθεί προσωπικά την επιλογή ενός υπερήφανου ΟΧΙ.
Θα έδινε λύση στο ελληνικό πρόβλημα; Θα δώσει λύση στο αδιέξοδο το δημοψήφισμα; Ο καθένας μπορεί να έχει την άποψή του. Προσωπικά θεωρώ ότι ο Αλέξης Τσίπρας ανέλαβε ένα μεγάλο ρίσκο με το δημοψήφισμα και ότι αυτά που διακυβεύονται είναι μεγαλύτερα και περισσότερα από αυτά που θα προκύψουν από την επικράτηση του ΟΧΙ. Όσο για μία ενδεχόμενη επικράτηση του ΝΑΙ δεν χρειάζεται καν να το αναλύσουμε περαιτέρω.
Προς το παρόν, όμως, είμαστε υποχρεωμένοι να περιμένουμε. Ο λαός καλείται να αποδείξει αν πράγματι είναι υπερήφανος και αποφασισμένος να στηρίξει την κυβέρνηση που εξέλεξε, αδιαφορώντας για τη σκληρότατη στάση των δανειστών, ακόμη και ως προς την άσκηση του κορυφαίου δημοκρατικά δικαιώματός του.
Η Ελλάδα, λίκνο του πελατειακού κράτους, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος οφείλει να αλλάξει και επιτέλους να μονιάσουν μεταξύ τους όλες οι συγγενικές μεταξύ τους δημοκρατικές δυνάμεις της. Μόνον έτσι θα απαλλαγούν οι πολίτες από τις πελατειακές σχέσεις που έχουν συνάψει εδώ και 41 χρόνια με τους πολιτικούς τους εκπροσώπους, οι οποίοι με τη σειρά τους έχουν καταστρέψει την ελληνική οικονομία και κοινωνία.
Αλέξανδρος Παπαδόπουλος
Σημείωση : Αν το παραπάνω αφήγημα δεν σας καλύπτει απόλυτα τότε μπορείτε να αποδράσετε, ανάλογα με τις προτιμήσεις σας, σε κάποιο από τα τρία κινηματογραφικά παραμύθια που σας προτείνω παρακάτω. Τουλάχιστον αυτά είναι αθώα και δεν έχουν αληθινούς δράκους……
