Μετά από μία πεντάμηνη διαπραγμάτευση και ένα δημοψήφισμα, φαίνεται ότι φτάνουμε επιτέλους προς το τέλος.
Όποιο και αν είναι το τελικό αποτέλεσμα οφείλουμε όλοι να το αποδεχτούμε και όσοι ψήφισαν ΟΧΙ σε ποσοστό 62%, απορρίπτοντας τη συνέχιση της λιτότητας, και όσοι ψήφισαν ΝΑΙ στη λιτότητα σε ποσοστό 38%.
Ο λόγος είναι πολύ απλός. Αν δεχτούμε τις σχετικές δημοσκοπήσεις, το 72% του ελληνικού λαού επιθυμεί την παραμονή μας στο Ευρώ. Το ποσοστό αυτό διαμορφώνεται αν προσθέσουμε στο 38% του ΝΑΙ και ένα ποσοστό 34% από το ΟΧΙ. Με τη συλλογιστική αυτή, αυτό που μένει ως ΟΧΙ στο Ευρώ είναι μόλις ένα 28%, ποσοστό πολύ μικρό για την πλήρη ρήξη με τους Ευρωπαίους εταίρους μας. Είναι απλά μαθηματικά.
Όποιο και αν είναι το τελικό αποτέλεσμα οφείλουμε όλοι να το αποδεχτούμε και όσοι ψήφισαν ΟΧΙ σε ποσοστό 62%, απορρίπτοντας τη συνέχιση της λιτότητας, και όσοι ψήφισαν ΝΑΙ στη λιτότητα σε ποσοστό 38%.
Ο λόγος είναι πολύ απλός. Αν δεχτούμε τις σχετικές δημοσκοπήσεις, το 72% του ελληνικού λαού επιθυμεί την παραμονή μας στο Ευρώ. Το ποσοστό αυτό διαμορφώνεται αν προσθέσουμε στο 38% του ΝΑΙ και ένα ποσοστό 34% από το ΟΧΙ. Με τη συλλογιστική αυτή, αυτό που μένει ως ΟΧΙ στο Ευρώ είναι μόλις ένα 28%, ποσοστό πολύ μικρό για την πλήρη ρήξη με τους Ευρωπαίους εταίρους μας. Είναι απλά μαθηματικά.
Σωστά, λοιπόν, ο Πρωθυπουργός, μετά από τη θριαμβευτική επικράτησή του στο δημοψήφισμα κάλεσε το συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών. Όφειλε, στο πλαίσιο και της επιθυμητής εθνικής συναίνεσης, να ικανοποιήσει πέραν από τους δικούς του που ψήφισαν ΟΧΙ (πολλοί πάντως με αγωνία για το Ευρώ) και όλους όσοι ψήφισαν ΝΑΙ (πολλοί βέβαια με φόβο για το αύριο).
Έχω άποψη για το Ευρώ και τη Δραχμή (εργαλεία μέτρησης του πλούτου αλλά και της φτώχειας) όμως δε νομίζω ότι θα σας ενδιαφέρει. Άλλωστε, αναφέρθηκα σχετικά και στην προηγούμενη ανάρτησή μου Οι Ευρωπαίοι εταίροι μας……και εμείς. Έτσι θα πάω κατευθείαν παρακάτω. Είτε με Ευρώ είτε με Δραχμή η Ελλάδα οφείλει να αλλάξει. Το πρώτο βήμα είναι η ειλικρινής (και όχι η υποκριτική) εθνική συναίνεση.
Μόλις αυτή υπάρξει, γίνεται ευκολότερο και το δεύτερο βήμα : πέραν από τις όποιες απαιτούμενες δημοσιονομικές προσαρμογές, να προχωρήσουν αποφασιστικά και όλες οι απαιτούμενες διαρθρωτικές με την πάταξη της φοροδιαφυγής, της διαπλοκής, της διαφθοράς και του πελατειακού κράτους που δημιούργησαν όλες οι κυβερνήσεις μετά από τη μεταπολίτευση και αποδέχτηκαν με ευκολία οι πολίτες. Όλα αυτά θα ενθαρρύνουν την ιδιωτική πρωτοβουλία, τις επενδύσεις και την ανάπτυξη.
Θα μου πείτε ότι όλα αυτά έγιναν με τα προηγούμενα δύο μνημόνια που απέτυχαν. Λάθος. Με τα προηγούμενα μνημόνια έγιναν μόνον οι άδικες δημοσιονομικές προσαρμογές και τίποτε από όλα τα υπόλοιπα. Αυτός ήταν και ο κύριος λόγος της πλήρους αποτυχίας των μνημονίων. Αυτός ήταν και ο λόγος που οι δανειστές μας έχουν κλείσει εδώ και ένα περίπου χρόνο τη στρόφιγγα της χρηματοδότησης της χώρας. Και το έκαναν όταν ακόμη κυβερνούσε στην Ελλάδα το συγγενικό ιδεολογικά κόμμα με αυτό που κυβερνάει σήμερα στην Γερμανία. Ε, αφού το έκαναν τότε, ήταν επόμενο ότι θα το συνέχιζαν και με τη νέα κυβέρνησή μας. Δεν είχαν εμπιστοσύνη στους δικούς τους και θα είχαν στους αριστερούς; Άλλωστε και αυτοί στο πρώτο πεντάμηνο δεν έκαναν και κάτι για να τους πείσουν ότι είναι διαφορετικοί από τους προηγούμενους. Ωραία, προείχε η επίτευξη της συμφωνίας αλλά δεν μπορείς να αδιαφορείς για τις αλλαγές που οφείλεις ως πρώτη αριστερή κυβέρνηση να φέρεις στη χώρα. Δεν μου περνάει κάν από το μυαλό η σκέψη ότι έχουν προλάβει στο μεταξύ να διαπλεχτούν με τα μεγάλα συμφέροντα. Γιατί τότε θα έχει και πάλι χαθεί άλλη μία ευκαιρία για να αλλάξουμε. Αυτό, άλλωστε, θέλησε κυρίως ο λαός με την ετυμηγορία του στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου 2015. Έδιωξε το παλιό πολιτικό προσωπικό και του ξαναγύρισε εμφατικά την πλάτη και στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015.
Μετά από πέντε μήνες σκληρής και υπερήφανης διαπραγμάτευσης και ένα δημοψήφισμα κερδίσαμε κάτι;
Πολλά και τίποτε….
Ως προς τα δημοσιονομικά ο λογαριασμός θα είναι μάλλον μεγαλύτερος. Και λέω μάλλον γιατί, αν προβλεφθεί ελάφρυνση του μη βιώσιμου χρέους, τότε ίσως να είναι και υπέρ μας σε βάθος χρόνου. Ας ελπίσουμε ότι θα είναι τουλάχιστον πιο δίκαιη η κατανομή των βαρών.
Ως προς τα υπόλοιπα. Συνειδητοποιήσαμε πλήρως τι σημαίνει Ευρωπαϊκή Ένωση, ποιοι ακριβώς είναι οι κανόνες της, πως μας βλέπουν οι Ευρωπαίοι εταίροι μας, πόσο κομβικός είναι ο ρόλος της Γερμανίας στη νομισματική αυτή ένωση, ποια είναι η σχέση ενός χρεοκοπημένου εταίρου με τους δανειστές του, πόση Δημοκρατία μπορεί να έχει και πόση εθνική κυριαρχία αναγνωρίζουν στη χώρα μας οι εταίροι και δανειστές μας, πόσο λίγο μπορούν να επηρεάσουν υπέρ μας την Ευρωπαϊκή Ένωση οι Πρόεδροι Ομπάμα και Πούτιν. Λίγα είναι;
Θα μου πείτε ότι όλα αυτά έγιναν με τα προηγούμενα δύο μνημόνια που απέτυχαν. Λάθος. Με τα προηγούμενα μνημόνια έγιναν μόνον οι άδικες δημοσιονομικές προσαρμογές και τίποτε από όλα τα υπόλοιπα. Αυτός ήταν και ο κύριος λόγος της πλήρους αποτυχίας των μνημονίων. Αυτός ήταν και ο λόγος που οι δανειστές μας έχουν κλείσει εδώ και ένα περίπου χρόνο τη στρόφιγγα της χρηματοδότησης της χώρας. Και το έκαναν όταν ακόμη κυβερνούσε στην Ελλάδα το συγγενικό ιδεολογικά κόμμα με αυτό που κυβερνάει σήμερα στην Γερμανία. Ε, αφού το έκαναν τότε, ήταν επόμενο ότι θα το συνέχιζαν και με τη νέα κυβέρνησή μας. Δεν είχαν εμπιστοσύνη στους δικούς τους και θα είχαν στους αριστερούς; Άλλωστε και αυτοί στο πρώτο πεντάμηνο δεν έκαναν και κάτι για να τους πείσουν ότι είναι διαφορετικοί από τους προηγούμενους. Ωραία, προείχε η επίτευξη της συμφωνίας αλλά δεν μπορείς να αδιαφορείς για τις αλλαγές που οφείλεις ως πρώτη αριστερή κυβέρνηση να φέρεις στη χώρα. Δεν μου περνάει κάν από το μυαλό η σκέψη ότι έχουν προλάβει στο μεταξύ να διαπλεχτούν με τα μεγάλα συμφέροντα. Γιατί τότε θα έχει και πάλι χαθεί άλλη μία ευκαιρία για να αλλάξουμε. Αυτό, άλλωστε, θέλησε κυρίως ο λαός με την ετυμηγορία του στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου 2015. Έδιωξε το παλιό πολιτικό προσωπικό και του ξαναγύρισε εμφατικά την πλάτη και στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015.
Μετά από πέντε μήνες σκληρής και υπερήφανης διαπραγμάτευσης και ένα δημοψήφισμα κερδίσαμε κάτι;
Πολλά και τίποτε….
Ως προς τα δημοσιονομικά ο λογαριασμός θα είναι μάλλον μεγαλύτερος. Και λέω μάλλον γιατί, αν προβλεφθεί ελάφρυνση του μη βιώσιμου χρέους, τότε ίσως να είναι και υπέρ μας σε βάθος χρόνου. Ας ελπίσουμε ότι θα είναι τουλάχιστον πιο δίκαιη η κατανομή των βαρών.
Ως προς τα υπόλοιπα. Συνειδητοποιήσαμε πλήρως τι σημαίνει Ευρωπαϊκή Ένωση, ποιοι ακριβώς είναι οι κανόνες της, πως μας βλέπουν οι Ευρωπαίοι εταίροι μας, πόσο κομβικός είναι ο ρόλος της Γερμανίας στη νομισματική αυτή ένωση, ποια είναι η σχέση ενός χρεοκοπημένου εταίρου με τους δανειστές του, πόση Δημοκρατία μπορεί να έχει και πόση εθνική κυριαρχία αναγνωρίζουν στη χώρα μας οι εταίροι και δανειστές μας, πόσο λίγο μπορούν να επηρεάσουν υπέρ μας την Ευρωπαϊκή Ένωση οι Πρόεδροι Ομπάμα και Πούτιν. Λίγα είναι;
Αν σε όλα αυτά προσθέσουμε και όλους αυτούς στο εσωτερικό, που πρωταγωνίστησαν αρνητικά αυτό το πεντάμηνο, τότε τα κέρδη είναι πολύ περισσότερα.
Ανάμεσα σε αυτούς τους πρωταγωνιστές σε περίοπτη θέση σε συλλογικό επίπεδο βρίσκονται τα ιδιωτικά κανάλια (Πρόεδρε, το χάσαμε και φέτος το πρωτάθλημα…..), που πλην ελαχίστων εξαιρέσεων κάλυψαν με απαράδεκτο τρόπο τη διαδικασία του δημοψηφίσματος.
Σε ατομικό επίπεδο έχω ξεχωρίσει :
α. τον Πέτρο Τατσόπουλο. Ο «έχω πηδήξει τη μισή Αθήνα» θα ήταν πιο χρήσιμος, αν ……συνέχιζε και με την υπόλοιπη μισή. Αντί αυτού πέρασε από όποιο ιδιωτικό κανάλι πρόφτασε τη βραδιά του δημοψηφίσματος καθυβρίζοντας παραληρηματικά τους πρώην συντρόφους του. Εύγε!
β. το Γρηγόρη Ψαριανό. Σε ανάλογο με τον Πέτρο Τατσόπουλο ρόλο το ίδιο βράδυ. Η χαρά του κάθε ιδιωτικού καναλιού που βλέπει τα ποσοστά του σε τηλεθέαση να αυξάνονται με τη συμμετοχή τέτοιων προσωπικοτήτων, και
γ. το Θάνο Τζήμερο. Ο «Εγώ θα έχω να ζήσω. Έχω κάνει το κουμάντο μου. Εσύ δεν θα έχεις.» κάλεσε το λαό σε πραξικόπημα για την ανατροπή της κυβέρνησης. Μέχρι τότε σκεφτόμουν ότι κάτι παρόμοιο θα επιθυμούσαν μόνον οι εταίροι μας. Είχα λαθέψει.
Από τον τρόπο που την αντιμετωπίζουν οι πολιτικοί της αντίπαλοι αλλά κυρίως από το πόσο δουλεύει αυτή η γυναίκα πιστεύω ότι ο Αλέξης Τσίπρας θα πρέπει να κλωνοποιήσει τη Ζωή Κωνσταντοπούλου (με τις όποιες υπερβολές της) και να χρησιμοποιήσει τους κλώνους της σε τρία τουλάχιστον Υπουργεία (Δικαιοσύνης, Παιδείας και Υποδομών) που το έργο τους μέχρι σήμερα τουλάχιστον είναι από ελάχιστο έως απογοητευτικό.
Αλέξανδρος Παπαδόπουλος
