Κατά τα λεγόμενά του, εκείνο που χαρακτηρίζει μια παράσταση ως καλή είναι ο εσωτερικός ρυθμός της, που διαπερνά τις ερμηνείες των ηθοποιών και τις εναρμονίζει με τις προσδοκίες των θεατών. Δύσκολο να εξασφαλιστεί. Όταν όμως εξασφαλίζεται με τη συμβολή όλων των μελών μιας θεατρικής ομάδας αλλά και του κοινού, οι ηθοποιοί υποδύονται τους ρόλους τους με τη φυσικότητα που αναπνέουν, ενώ οι θεατές συντονίζονται με τον ρυθμό τους και συμπορεύονται –μέθεξη λέγεται αυτό– μέχρι την τελική κάθαρση/έκβαση του έργου.
Κάτι τέτοιο συνέβη και στις τέσσερις sold out παραστάσεις του έργου «Ορφανά» του Ντένις Κέλι στο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Κομοτηνής (4.10.2024 βράδυ, 5.10.2024 βράδυ και 6.10.2024 απόγευμα και βράδυ), με κορύφωση την ακροτελεύτια βραδινή παράσταση της Κυριακής 6.10.2024.
Βαθιά ευγνωμοσύνη αισθάνονται οι συντελεστές της Κωνσταντίνος Μάρκελλος, Ελένη Στεργίου και ο δικός μας Χρήστος Παπαδόπουλος για τη μέθεξη του κοινού και τις εγκάρδιες εκδηλώσεις αγάπης και αποδοχής. Ο Κωνσταντίνος, η Ελένη και ο Χρήστος έφυγαν κατασυγκινημένοι, χαρούμενοι, πανευτυχείς.
Έφυγαν, επίσης, κουβαλώντας στην ψυχή τους και κάποια πολύτιμα εγκόλπια:
– Τα εξαιρετικά κείμενα για την παράσταση και τις ερμηνείες τους –είτε είναι αναρτήσεις είτε είναι σχόλια– που έγραψαν οι συντοπίτες μας, και
– Την ομόθυμη συμπαράσταση των ανθρώπων του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Κομοτηνής της Νατάσας Λιβεριάδου, Προέδρου του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Κομοτηνής, της Θεανώς Πασχάλη, του Γιάννη Τζατζανά, της Μαρίας Κεραμέα, της Αγγελικής Κωνσταντινίδου, του Γιάννη Καραγκιουλμέζη.
Ευχήθηκαν, μάλιστα, και οι επόμενες συνεργασίες τους να έχουν κάτι από το ποιόν και την αισθητική όλων αυτών των όμορφων ανθρώπων της γενέθλιας πόλης του Χρήστου.
Δώρα Κάσσα Παπαδοπούλου
Φιλόλογος
– Στη συνέχεια παραθέτω κάποιες από τις αναρτήσεις και κάποια από τα σχόλια στο Facebook…
Κατερίνα Σχοινά
«Μια ακόμα εμβόλιμη παράσταση προστίθεται στις ήδη προγραμματισμένες. Σοφή η προσθήκη για ένα καλομεταφρασμένο έργο, ωραία μετακλιματισμένο εδώ, τόσο πολύ σημερινό, τόσο πολύ κοντινό στη ζωή, προσωπική και συλλογική, του θεατή του. Αλλά τίποτα δεν θα αναδεικνυόταν, αν η παράσταση δεν διέθετε εξαιρετική λεπτουργία σε όλα της τα επίπεδα, στη σοφή της ενορχήστρωση, στους μελετημένους στο δευτερόλεπτο χρόνους της, στην ατμοσφαιρική συνέργεια της μουσικής της και του φωτισμού της, στις καταπληκτικές ερμηνείες των ηθοποιών της (πόσες ατελείωτες ώρες πρόβας και συνύπαρξης εξασφάλισαν αυτήν την επί σκηνής μαγική επικοινωνία;). Ναι, ίσως υπάρχει υποτίμηση θεατή και ηθοποιού στο θέατρο που ενίοτε βλέπει η ελληνική επαρχία, αλλά ευτυχώς κάποιες παραστάσεις υπενθυμίζουν τι σημαίνει θέατρο, "συνομιλία" σκηνής-πλατείας, ζεστές ανάσες, ώσμωση, αμοιβαίο πάθος. Τέτοιες παραστάσεις πρέπει να είναι, νομίζω, οι προτεραιότητες των απανταχού ΔΗΠΕΘΕ, όχι;»
Ουρανία Παπαδοπούλου
«Το παλικάρι μας!!!! Διέπρεψε, ξεχώρισε, σόκαρε, εντυπωσίασε με την ερμηνεία του. Όχι γιατί είναι ανιψιός μου, αλλά του αξίζουν τεράστια συγχαρητήρια, όπως και στην οικογένεια του, που τον στηρίζει διακριτικά!!!!»
«Εύχομαι σε κάθε σου παράσταση να βιώνεις γλυκά συναισθήματα...είσαι μια μοναδική προσωπικότητα και αυτό, έχεις το ταλέντο να το περνάς στους θεατές. Το έχω πει πολλές φορές. Τυχεροί οι Αθηναίοι!!! Μακάρι να σε απολαύσουμε πάλι σύντομα. Σ’ αγαπάμε πολύ φατσούλα μας!!!!»
Έφη Καραπούλη
Άσπα Ιωαννίδου
«Θα τα ξαναπώ γιατί το αξίζετε! Συγκλονιστικοί, καθηλωτικοί όλοι! Σας ευχαριστούμε για την τιμή που μας κάνατε και την ευκαιρία που μας δώσατε να σας απολαύσουμε! Αναμένουμε με λαχτάρα τις επόμενες δημιουργίες σας!
Λατρεία για το δικό μας παιδί Christos Papadopoulos! Ευφυής, αξιόλογος, πολυτάλαντος, εργατικός, ψυχούλα, μοναδικά ποιοτικά χαρακτηριστικά για τα οποία, ως δασκάλα και φίλη του, μπορώ να μιλώ για ώρες! Παιδί της καρδιάς μου από μωρό, καθώς είχα την τιμή και τη χαρά να με αγκαλιάσει η οικογένειά του σαν μέλος της. Δε σταματά να με συγκινεί και να με κάνει να τον θαυμάζω! Εκφράστηκα για αυτό σε προηγούμενη ανάρτηση της Dora Kassa Papadopoulou, αλλά βρήκα την ευκαιρία και πάλι να καταθέσω τις σκέψεις και την αγάπη μου! Αγαπημένοι, να είστε δημιουργικοί και να απολαμβάνετε πληρότητα ψυχής, επιτυχίες, την αγάπη του κόσμου αλλά και τη φιλία σας! Keep going!!!
Να μην ξεχάσω... Αλέκο μου, έγραψες και πάλι με το υπέροχο κολάζ σου!»
Πηνελόπη Καμπάκη Βουγιουκλή
Το έργο εξελίσσεται σαν μία σύγχρονη τραγωδία με την Αριστοτελική σημασία του όρου, μέσα σε ένα πλαίσιο μιας σύγχρονης, βρώμικης, πνιγμένης στα σκουπίδια και στα ανθρώπινα ράκη που συμβιώνουν τραγικά… μια τραγωδία χωρίς όμως κάθαρση…
Επάνω στην σκηνή τρεις ηθοποιοί, η Ελένη Στεργίου, ο Κωνσταντίνος Μάρκελλος, και ο δικός μας Χρήστος Παπαδόπουλος, με στοιχειώδη σκηνικά, ένα τραπέζι, δύο καρέκλες, δυο ποτήρια, και με μόνο εργαλείο το σώμα τους, τη φωνή τους και το κείμενο, για 100 λεπτά μας κρατάν σε ένταση συναισθημάτων μόνο, με τον λόγο, τις λέξεις…
Οι λέξεις, όπως γνωρίζουμε, είναι απίστευτα δυνατές και μπορούν να δημιουργήσουν βαθύτερες πληγές ακόμη κι από ένα μαχαίρι…οι λέξεις ταμπού παλιότερα, που όμως πλημμυρίζουν τον λόγο των ηθοποιών, συμβολίζουν κάτι περισσότερο από μια τάση… Εκφράζουν όλον τον θυμό, την απελπισία, τα "γιατί ρε γμτ", των ανθρώπων που στοιβαγμένοι σαν τσουβάλια ζούνε μέσα στις δυστοπικές μεγαλουπόλεις, τα φρικτά inner cities. Οι γλωσσολόγοι τελευταία μελετάνε πολύ τις βρισιές και τις κατάρες, οι οποίες κουβαλάνε μέσα τους πολιτισμικά στοιχεία που δεν μπορούσαμε να φανταστούμε. Όταν μια γυναίκα καταριόταν παλιότερα έβγαζε όλη την πίκρα και τον πόνο της για τον τρόπο της ζωής της δεν ήταν απλώς μία κατάρα που την έλεγε και εκτονωνόταν…ίσως και να ήλπιζε ότι κάτι θα γινόταν από μια θεία υπερδύναμη, που θα έκανε κάτι που δεν έκαναν οι άνθρωποι για να βελτιώσουν την μίζερη ζωή της. Αντίστοιχα οι βρισιές των αντρών και ειδικότερα αυτές που είχαν να κάνουν με τα θεία, ζητούσαν το λόγο και το αίτιο των παθών της επίγειας ζωής τους από τον θεό ψιλοαπειλώντας τον ότι αν δεν κάνει κάτι για να τους αλλάξει την δυστυχία τους, θα πάψουν να τον σέβονται.
Εντύπωση μου έκανε ότι οι ηθοποιοί δεν απευθυνόταν στο κοινό με όλες αυτές οι λέξεις ταμπού αλλά μόνο μεταξύ τους, αντικρίζοντας ο ένας τον άλλο…Αντίθετα, όταν απευθυνόταν στο κοινό είχαν μια πολύ γλυκιά έκφραση και χρησιμοποιούσαν πολύ τρυφερά λόγια γιατί μιλούσαν στο παιδί…πολύ με εντυπωσίασε...
Μέσα από τους διαλόγους ξεπηδούν μια σειρά ερωτήματα που δεν έχουν τελικά απάντηση, κατά τη γνώμη μου: Τι σημαίνει να ζεις σε μια περιοχή όπου αισθάνεσαι ότι ανά πάσα στιγμή μπορούν να σου κάνουν κακό; Πόσο μας τρώει το μέσα μας ο φόβος και πού μπορεί να μας οδηγήσει; Τελικά τι είναι ο ρατσισμός και πότε χτυπάει την πόρτα μας; Μήπως προσπαθώντας να προφυλάξουμε τον εαυτό μας και τους δικούς μας ενάντια στους "άλλους" κινδυνεύουμε να διαπράξουμε τα χειρότερα; Πού πηγαίνουν οι αρχές μας όταν είμαστε υπό πίεση; Και ποιον μπορούμε να προστατέψουμε καταπατώντας τις αρχές μας;
Ποια είναι τα ορφανά του έργου; Τα δυο αδέρφια που κάηκαν οι γονείς τους όταν ήταν παιδιά, το ζευγάρι που από τη μια στιγμή στην άλλη χάνει το έδαφος κάτω απ’ τα πόδια του ή λίγο πολύ όλοι μας, εγκαταλειμμένοι από εκείνους που έπρεπε να μας φροντίσουν;
Νομίζω ότι μπορώ να συγχαρώ ιδιαιτέρως την Dora Kassa Papadopoulou, τον Αλέξανδρο Παπαδόπουλο, και την Ino Papadopoulou… Μπορώ να νιώσω την συγκίνηση και περηφάνια σας νομίζω…
Ο Χρήστος μου έκανε την τιμή να βγούμε μια φωτογραφία. Έχουμε κι άλλες με όλους τους ηθοποιούς…τιμή μας.»
Ζωή Κοσμίδου
Απλά ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ!!!!
Χίλια μπράβο σε όλους!!!
Αλέκο Παπαδόπουλε και Δώρα Dora Kassa Papadopoulou πόσο περήφανοι πρέπει να είστε!!!!!
Εμείς όλοι, πόσο ανέλπιστα τυχεροί, που αυτός ο καλλιτέχνης, ο Χρήστος Παπαδόπουλος, είναι Κομμάτι της Κομοτηνής!!! Πόσο δυνατά, μέσα στην τέχνη του αξίζει να ζήσει!!! Μακάρι, για να μπορούμε να τον απολαμβάνουμε...»
Έλπη Μπλεκάτση
Καθηλωτικό, ατμοσφαιρικό, ρεαλιστικό, αληθινό για αυτό και τρομακτικό.
Αφαιρετικά υποβλητικά σκηνικά, δεν χρειάζεται κάτι παραπάνω όταν έχεις εξαιρετικούς ηθοποιούς!!
Ο ρατσισμός, η ανισότητα των κοινωνικών και οικονομικών ευκαιριών, η καθεστηκυία τάξη, οι μετανάστες, η πατριαρχία, ο χειρισμός της συμπεριφοράς των συζύγων ή των αγαπημένων, η έννοια της οικογένειας, το γεγονός ότι στο όνομα της αγάπης και του θεσμού της οικογένειας γίνονται τα μεγαλύτερα εγκλήματα, ο ατομισμός , οι αρχές και οι αξίες που αναιρούνται εύκολα και ένα σωρό άλλα θέματα θίγονται στο έργο.
Μπράβο στους συντελεστές!!
Άλλωστε, θεωρώ ότι έτσι ένα θέατρο εκπληρώνει τον προορισμό του, όταν γυρνάς σπίτι και σκέπτεσαι ακόμα την υπόθεση, βρίσκοντας τα νοήματα και τις αξίες....
Εγώ, ξέρω ότι θα το σκέπτομαι και αύριο, γιατί σίγουρα μου ξέφυγαν νοήματα.
Dora Kassa Papadopoulou να τον χαίρεστε!!!! Σήμερα εποίησεν ήθος!!! Άξιος στις επιλογές του!!!
Εξαιρετικοί κι οι υπόλοιποι δύο ηθοποιοί και συντελεστές!!!»
Έφη Εξουσίδου
Περιμένουμε και άλλες επιτυχίες Χρήστο Παπαδόπουλε καμαρώνουμε και εμείς με τους γονείς σου το νέο Αστέρι μας»
Σοφία Σουβατζόγλου
In-yer-face theatre: σκληρό, προκλητικό, επιθετικό, βίαιο, ενοχλητικό, σοκαριστικό. Όπως, δυστυχώς, και η πραγματικότητα γύρω μας.
Ο Κων/νος Μάρκελλος στήνει επί σκηνής ένα ψυχολογικό θρίλερ δωματίου, μια ανελέητη αντιπαράθεση τριών προσώπων, χορογραφημένη με γεωμετρική ακρίβεια. Ένα γαïτανάκι από θύτες και θύματα που εναλλάσσονται στους ρόλους τους. Το κάθε πρόσωπο, από το μετερίζι του, καλύπτει και αποκαλύπτει διαδοχικά αλήθειες και ψέματα, μυστικά καλά κρυμμένα στο σεντούκι της ψυχής, έτσι που στο τέλος να δυσκολεύονται και τα τρία να αναγνωρίσουν τον εαυτό τους. Να μένουν ορφανά.
Συγχαρητήρια σε όλους τους συντελεστές!
ΥΓ Επειδή όμως "αν δεν παινέσεις το σπίτι σου ...", ας μου επιτραπεί να γράψω δυο λόγια παραπάνω για τον δικό μας Christos Papadopoulos, τον Χρήστο της καρδιάς μας. Ο Χρήστος λοιπόν, ο γλυκύτατος, χαρισματικός, αεικίνητος Χρήστος, που τον γνωρίζουμε από παιδί, μεταμορφώθηκε με μαεστρία σε έναν μπερδεμένο, ανασφαλή νέο με πολλά παιδικά τραύματα και παραβατική συμπεριφορά, που, όσο προχωράει το έργο, γίνεται χειριστικός κι αποδεικνύεται εν τέλει ένα ανάλγητο κτήνος, ένας τραμπούκος, ένας αδίστακτος ρατσιστής. Με τόση αλήθεια, με τόση πειστικότητα! Με τόση ένταση, που ανησυχούσα μήπως και πάθει κάτι. Ρόλος αβανταδόρικος αλλά και τόσο κόντρα με τον πραγματικό Χρήστο!
Μπράβο σου γιαβρί μου! Πάντα να σε καμαρώνουμε! Να μας χαρίζεις ευκαιρίες για θεατρική μέθεξη (κι ας είναι σα γροθιά στο στομάχι).
Dora Kassa Papadopoulou και Αλέκο, Ino Papadopoulou, να τον χαίρεστε!
Όσοι δεν είδατε ακόμη την παράσταση, σπεύσατε! Τα ερωτήματα που θέτει καίρια: Αν ήσουν εσύ ο Λίαμ, ο Ντάνυ, η Έλεν, τι θα έκανες; Πόσο εύκολα ή δύσκολα ξεπερνάει ο καθένας από μας τα όριά του υπό πίεση; Μήπως έχουμε και μεις μερίδιο ευθύνης για την εκκόλαψη του αυγού του φιδιού;»
Καλυψώ Πολιτειάδου
Απολαύσαμε μια Ερμηνεία φοβερή σε έναν τόσο δύσκολο Ρόλο με κινήσεις, εκφράσεις κλπ. Έργο δύσκολο, επίκαιρο και τόσο διδακτικό!
Χρήστο μου, μη ξεχνάς η Κομοτηνή, η Πατρίδα σου "διψά" και σε περιμένει και σε άλλες Παραστάσεις με τους Συνεργάτες σου, επίσης αξιόλογοι και αυτοί. Η Πόλη μας σε τίμησε, ανταποκρίθηκε στα μέγιστα με έξτρα Παράσταση εκτός από τις 3 προγραμματισμένες.»
Βάντα Παπαϊωάννου Βουτσά
«Δώρα μου, ευκαιρία να συγχαρώ κι εσάς, τους γονείς του Χρήστου, να τον καμαρώνετε ευτυχισμένο και επιτυχημένο. Μεγάλη επιτυχία, ταλέντο εξαιρετικό! Φιλιά σε όλους σας!»
Παρασκευή Νεστωράκη
Χρυσούλα Πλωμαρίτη Κυρατζόγλου
Δεν θα ήθελα να χάσω καμιά απ' τις επιλογές του, αρκεί να είναι μέχρι Θεσσαλονίκη. Αυτή τη φορά, μας έκανε τη μεγάλη τιμή, να έρθει στην πόλη του, που απ' ότι φάνηκε, τον τίμησε και με το παραπάνω.
Πιστεύουμε στον Χρήστο, τον αγαπάμε, τον στηρίζουμε και του ευχόμαστε να είναι γερός, να πραγματοποιεί τα όνειρα του και όλοι οι δρόμοι να είναι ανοιχτοί!»
Σοφία Πίτατζη
Είδα την παράσταση "Ορφανά" πέρυσι στην Αθήνα και ήταν συγκλονιστική! Σας τη συστήνω ανεπιφύλακτα.
Οι είκοσι και πλέον κριτικές των Αθηναϊκών Μέσων ήταν αποθεωτικές τόσο για το έργο όσο και για τους ηθοποιούς Ελένη Στεργίου, Χρήστο Παπαδόπουλο και Κωνσταντίνο Μάρκελλο. Σχεδόν όλες εστίαζαν στον ρόλο του Λίαμ, τον οποίο υποδύεται ο δικός μας Χρήστος Παπαδόπουλος. Επειδή γνωρίζω τον Χρήστο από τότε που φοιτούσε στις πρώτες τάξεις του Δημοτικού Σχολείου, με όλον τον σεβασμό προς την υποκριτική ικανότητα και αξία των άλλων δύο ηθοποιών, καταγράφω αποσπάσματα από κάποιες κριτικές, που αφορούν στον ίδιο:
- Μαρίνα Αποστόλου (Theatrikesapopseis): "…Άπαξ και επιλεγεί το συγκεκριμένο έργο να παρασταθεί, η παραγωγή και πρωτίστως ο σκηνοθέτης οφείλουν να είναι προσεκτικοί ως προς τη διανομή του ρόλου του Λίαμ. Κι αυτό διότι πρόκειται για το δραματικό εκείνο πρόσωπο που ωσάν Άτλαντας θα σηκώσει στους ώμους του το μεγαλύτερο βάρος του κειμένου και της κεντρικής ιδέας της βίας που γεννάει η μισανθρωπία λόγω της διαφορετικότητας. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, η επιλογή του Χρήστου Παπαδόπουλου ήταν κάτι περισσότερο από επιτυχής. Στην επίτευξη της υπόδυσης του ρόλου τον βοηθάει το προφανές ταλέντο του, το οποίο αξιοποιεί τόσο για να σταθεί πάνω στη σκηνή όσο και για να εκφράσει την παράνοιά του με τις εύστοχες εκφράσεις του προσώπου του…"
- Μάνος Θηραίος (UrbanLife): "…Ασταμάτητος, ορμητικός χείμαρρος που πνίγει κάθε ίχνος σταθερότητας, ο Χρήστος Παπαδόπουλος, στον ρόλο του Λίαμ, είναι απλά άξιος θαυμασμού. Επιτυγχάνοντας μια ερμηνεία που αμφισβητεί διαρκώς τα όρια της αλήθειας και της λογικής, ο Λίαμ του ταξιδεύει σε μονοπάτια κακοτράχαλα είτε ως φοβισμένο μικρό παιδί, είτε ως αυτοσχέδιος εγκληματίας, πιστεύοντας όλα όσα υποκρίνεται πως λέει και κάνει ενώ την ίδια στιγμή τα αμφισβητεί. Δεν θα ήταν υπερβολή να πω πως προσωπικά υπήρξε μία ακόμα από τις θεατρικές αποκαλύψεις της σεζόν..."
- Μαίρη Ζαρακοβίτη (Keysmash): "…Δεν ήταν λίγες οι φορές που ο Χρήστος Παπαδόπουλος, παίζοντας τον Λίαμ, έγινε συγκλονιστικά αντιπαθής. Κούμπωσε τόσο τέλεια στον ρόλο του, πέρασε όλη την ψυχοσύνθεση του ήρωα που υποδυόταν και έγινε ένα μαζί του. Μας έφερε αντιμέτωπους με σκληρές αλήθειες, με μια πραγματικότητα που δεν απέχει μήτε ίντσα από όλα όσα βιώνουμε τα τελευταία χρόνια. Βία, ρατσισμός και παραβατικότητα σε πρώτο πλάνο. Οικογένεια, αξίες, συνείδηση στον αντίποδα. Τελικά τι θα κυριαρχήσει;"»
«Παρόλο που είδα την παράσταση στην Αθήνα, παρακολούθησα την πρεμιέρα του έργου εδώ στην Κομοτηνή στις 4.10.2024. Και την είδα πάλι με κομμένη την ανάσα! Καθηλωτική η παράσταση, καταπληκτική μετάφραση και σκηνοθεσία, απίστευτες ερμηνείες!!! Τι να πω για τον δικό μας Χρήστο… Ήταν συγκλονιστικός στον ρόλο του Λίαμ!
Από το ξεκίνημά του στο Θέατρο είχα διαισθανθεί ότι θα φτάσει πολύ ψηλά. Σε έναν χώρο ανελέητα ανταγωνιστικό και αναξιοκρατικό υλοποιεί σταδιακά τους στόχους και τα όνειρά του με το δικό του μοναδικό "my way" τρόπο και πολύτιμα εφόδια την παιδεία του, την ευστροφία του και τις αδιαμφισβήτητες δεξιότητές του τόσο στην υποκριτική όσο και στη μουσική. Περιμένω πώς και πώς την επόμενη παράστασή του, αλλά και τη νέα παράσταση του Κωνσταντίνου Μάρκελλου και της Ελένης Στεργίου, οι οποίοι είναι για τον Χρήστο μια ακόμη αγαπημένη του οικογένεια.»
Φωτογραφίες
https://timelinealex.blogspot.com/2023/05/OrfanaDennisKelly.html
https://timelinealex.blogspot.com/2024/01/OrfanaDipetheKomotinis.html
