Από το 2017, που άνοιξαν φτερά, πάντα απολάμβανα τις δημιουργίες του μουσικού συγκροτήματος Eli and the Portraits, όποια και αν ήταν κατά περιόδους η σύνθεσή του. Οι επιλογές τού συγκροτήματος πάντα ψαγμένες. Τα μέλη του πάντα υψηλού επιπέδου μουσικοί. Έτσι, λίγο πριν ξεπεράσω το ξάφνιασμα από το τελευταίο τους single, το τρυφερό Letter to a love that should've lasted long, ήλθε το ξεχωριστό The Salt of the Earth.
Και επειδή ανασυντάχθηκα για τα καλά, προέκυψε και η ανάρτησή μου για τους Eli & the Portraits. Σας οφείλω και εγώ μια ζεστή αγκαλιά, όμορφα παιδιά. Χωρίς τη σπουδαία ομαδική σας προσπάθεια, δεν θα ήταν εφικτή η παραγωγή του single αλλά και του πρώτου σας δίσκου.
– Καλοτάξιδες οι μουσικές σας!
Χρήστος Παπαδόπουλος… Η ανάρτηση στο Facebook
Σήμερα 23.01.2025 είναι τα γενέθλια του πατέρα μου.
Δε θα πω τα πόσα κλείνει, έτσι κι αλλιώς κανείς δε θα με πιστέψει αν τον δει. Αυτή τη στιγμή εγώ βρίσκομαι πάνω κάτω στην ηλικία που είχε εκείνος όταν με γέννησε η μαμά Δώρα, περί τα 1988. Έκτοτε λοιπόν αυτός ο άνθρωπος δίνει. Σε όλα του. Αγάπη θες; Δίνει. Χιούμορ και αφοπλιστικά εκνευριστική πειραχτική διάθεση; Δίνει, δίνει. Οικονομική στήριξη; Δίνει. Το αμάξι του; Μετά από 6-7 χρόνια σκληρής διαπραγμάτευσης, το έδωσε. Φωνές; Έχει δώσει... πόνο, πολλάκις. Ψυχολογική στήριξη; Άπαξ και το βάλαμε κάτω και το είδαμε επί ίσοις όροις το πράγμα πριν κάποια χρόνια, εκεί πια... έκανε διδακτορικό στη δοτικότητα.
Κι έτσι κι εγώ ανέπτυξα όλον αυτόν τον καιρό, σαν από αντανακλαστικό, από ένστικτο, ή και από δική μου υπαρξιακή ανησυχία ή ενοχή, μία αίσθηση ευθύνης, ότι οφείλω κάποια στιγμή να του δώσω –αν όχι όλα– κάτι από όλα αυτά πίσω, μιας και "ευχαριστώ" δεν δέχεται να ακούει. Οικονομικά στη φάση που είμαστε –γενικά η χώρα κι ο κόσμος όλος– δεν τον κόβω να παίρνει και πολλά πίσω κι εδώ που τα λέμε δεν του καίγεται καρφί. Ξέρει εκείνος καλύτερα τι θέλει να "παίρνει" από εμένα κάθε φορά: κάθε φορά π.χ. που δακρύζει σε παράστασή μου, ακόμη κι όταν του είναι "too much" αυτό που βλέπει. Κάθε φορά που μιλάμε στο Viber για τη Λίβερπουλ και τον Παναθηναϊκό, στο δικό μας διαδικτυακό καφενείο πονεμένων φιλάθλων. Στον τρόπο που στέλνει χαιρετίσματα στο κορίτσι μου. Στις κουβέντες που κάναμε στη θάλασσα το προπέρσινο δύσκολο καλοκαίρι. Και στην προσωπική του ψυχοθεραπεία, της οποίας παραδέχθηκε προς τιμήν του ότι είμαι σημαντικό κομμάτι. Κι εγώ του παραδέχθηκα ότι για κοντά τρεις δεκαετίες τον φοβόμουν. Έπειτα παραδέχθηκα στην ψυχολόγο μου ότι ο μόνος λόγος που με νοιάζει αληθινά αν θα νικήσει ο κατά τα άλλα μίζερος Παναθηναϊκός είναι για να είναι χαρούμενος εκείνος. Κι έχω φυσικά παραδεχθεί στον εαυτό μου ότι το μονοπάτι της δικής μου έως τώρα ζωής έχει χρωματιστεί από μία μεγάλη σύγκρουση: θα του μοιάσω ή θα φύγω τρέχοντας όσο γίνεται πιο μακριά; Κι αντί να προσπαθώ να απαντήσω, να καταλάβω, να συμφωνήσω ή να διαφωνήσω, επέλεξα απλά να παρατηρώ. Διαβάζω τα βιβλία του, τον βλέπω καθαρότερα μέσα στις σελίδες. Χαζεύω τα κολάζ που φτιάχνει με οικογενειακές φωτογραφίες του '60, η εικόνα του καθαρίζει περισσότερο, σε μια φωτογραφία που είναι 5 χρονών βλέπω το κούτελο μου στο δικό του και λέω "άι στο διάολο!", κοιτάζω στον καθρέφτη και βλέπω τα ίδια κόκκινα σημάδια που έχει κι εκείνος στο θώρακα, την ίδια τριχοφυία, με ακούω στην γκρίνια και στο πείραγμα του, τον ακούω σε κάθε τι ιταλικό, βλέπω τη δική μου απογοήτευση στα δικά του φρύδια όταν τρώμε χαζά γκολ, νιώθω τους ώμους του να κυρτώνουν στη δική μου πλάτη όταν φοβάμαι και εν τέλει τον διαβάζω στους στίχους που γράφω εγώ, χωρίς καν να ξέρω ότι γράφω για εκείνον. Τι κι αν έφυγα όσο πιο μακριά μπορούσα, τελικά σε βλέπω, σε ακούω, σε διαβάζω, κι είμαι εσύ, όσο εσύ θα ήθελες να είμαι.
Το The Salt of the Earth είναι το πρώτο single του πρώτου δίσκου των Eli and the Portraits. Και το έγραψα για τον μπαμπά μου, Αλέξανδρο Παπαδόπουλο.
Δώρα Κάσσα Παπαδοπούλου… Οι αναρτήσεις στο Facebook
Α. Κείμενο πηγαίο - ύμνος για τον πατέρα σου, που το χάρηκα με την ψυχή μου!
Πρώτον, γιατί του αξίζει κάθε λέξη του!
Δεύτερον, γιατί δικαιώνει και εμένα που τον επέλεξα ως σύντροφο!
Τρίτον, γιατί αναιρεί το στερεότυπο του «γιου-μαμάκια», που δεν μου άρεσε ποτέ!
Του αξίζει, επομένως, το πρώτο single του πρώτου δίσκου των Eli & the Portraits που έγραψες για εκείνον!
Εύχομαι η αγάπη σου για μας να μετουσιώνεται σε καλαίσθητα έργα ψυχής και σε ακόμη μεγαλύτερη αγάπη για το κορίτσι σου!»
Β. Ευχαριστήριο από καρδιάς.
Χθες, με τα γενέθλια του πατέρα, αμελήσαμε κάτι ουσιαστικό.
Να ευχαριστήσουμε τα υπέροχα παιδιά, τους φίλους του Χρήστου, που συνθέτουν τους Eli & the Portraits.
Δεν είναι μόνον οι μουσικές, οι φωνητικές και οι τεχνολογικές τους ικανότητες που τους κάνουν μοναδικούς. Είναι πάνω από όλα ότι λειτουργούν μεταξύ τους ως δίχτυ ασφάλειας, ως αγκωνάρια και ως καταφύγια ζεστά, όταν η Αθήνα γίνεται δυστοπία αφόρητη! Έτσι, ησυχάζουμε κάπως και εμείς, οι γονείς της μακρινής επαρχίας. Νιώθουμε ότι τα παιδιά μας στην Αθήνα έχουν φίλους, συναδέλφους και συντρόφους δοκιμασμένους στα δύσκολα!
Να είστε καλά, όμορφα παιδιά μας. Να έχετε υγεία, χαρές και επιτυχίες στη ζωή σας!»
The Salt of the Earth... Στίχοι | Ελεύθερη ποιητική απόδοση στα ελληνικά
|
Breathe in, cry out, one bleak path to everything
One step in front of the other, everything
And "everything you love to do is the right thing to do"
Though we parted, I still miss your everything
Not everything lasts for a lifetime
Father, hold on, you're the salt of the earth
You're the reason why I'm standing on my feet
Broken, lonesome, but a will to fly is on my side
Isn't it always the same?
The thin red thread upon which we gently tread.
The foul taste of first faults
The gossamer feeling of falling
Fainting on the bathroom tiles (x3)
I could go on for miles and miles
And I could tell by your look, by your anything
Your dream also was to sweep the everything
And everything can sometimes be such a mess
Some nights I wish I could sleep through everything.
|
Πάρε ανάσα, βγάλε κραυγή, δύσκολο είναι το μονοπάτι για κάθε τι που
επιδιώκεις
Κάνε βήματα μετρημένα στην κάθε σου προσπάθεια, το κυριότερο είναι "να
αγωνίζεσαι και να πετυχαίνεις αυτό που αγαπάς"
Αν και χωρίσαμε, ακόμα μου λείπει κάθε τι δικό σου…
Δεν μένουν σταθερές οι σχέσεις για μια ζωή…
Πατέρα, κάνε υπομονή, είσαι το αλάτι της γης μου…
Είσαι ο λόγος που στέκομαι στα πόδια μου…
Καταρρακωμένος, μοναχικός, αλλά με μια θέληση να πετάξω... αυτό
μετράει για μένα…
Δεν είναι πάντα το ίδιο;
- Το λεπτό κόκκινο νήμα, πάνω στο οποίο πατάμε απαλά και οι δυο μας.
- Η άσχημη γεύση των πρώτων σφαλμάτων μου
- Το ευάλωτο συναίσθημα της πτώσης…
- Η λιποθυμία στα πλακάκια του μπάνιου… (x3)
Θα μπορούσα να θυμάμαι πολλά για πολύ ακόμη…
Και ένιωθα από το βλέμμα σου, από όλα τα στοιχεία της ύπαρξής σου ότι
το όνειρό σου ήταν να σαρώνεις όλες μου τις δυσκολίες…
Και οι δυσκολίες μου είναι δυσοίωνες…
Κάποιες νύχτες εύχομαι να μπορούσα να κοιμηθώ υπερβαίνοντας όλα τα
δεινά μου.
|
Eli & the Portraits
Θεσσαλονίκη… Μικρή αναδρομή
Οι Eli & the Portraits είναι ένα indie folk/folk rock/alternative country μουσικό πρότζεκτ. Και αυτή είναι η ιστορία τους:
Ο Αιδεσιμότατος Eli Jenkins γεννήθηκε το 1953 στα γραπτά του Ουαλού ποιητή Ντύλαν Τόμας και πιο συγκεκριμένα στο «Κάτω από το Γαλατόδασος», ένα έργο για φωνές που πρωτοπαρουσιάστηκε το 1954 στο ραδιόφωνο του BBC. Ποιητής και ο ίδιος, βάρδος και συγγραφέας περισσότερο, παρά ιερωμένος, ο Ελάι τραγουδούσε και έγραφε για το το χωριό Llareggubb, για τον τόπο και τους ανθρώπους –συμπαθείς κι αντιπαθείς– που τόσο αγαπούσε και συνεπώς εξυμνούσε με τους στίχους του. Πέρα όμως από αυτούς τους στίχους και κάποια λίγα στοιχεία για τις αδυναμίες και τα όνειρά του, δεν μαθαίνουμε τίποτε παραπάνω για τον ήρωα. Το παρελθόν του, την καταγωγή του, τις λαχτάρες και τα πάθη του...
Και εδώ είναι που γεννιούνται οι Eli & the Portraits.
Οι Eli & the Portraits είναι ένα μουσικό project που περιλαμβάνει συνθέσεις και τραγούδια που ξεκίνησαν να γράφονται περί το 2010 σε ένα διαμέρισμα στην οδό Δελφών, στην πορεία συνάντησαν τον προαναφερθέντα χαρακτήρα του Γαλατόδασους σε ένα υπόγειο στη Θεσσαλονίκη γύρω στο 2013 και εν τέλει ενώθηκαν το 2017 με την ιστορία του δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα που φέρνει στο μυαλό καταπράσινα τοπία, ξύλινα νεοκλασικά σπίτια, σκόνη πάνω σε έπιπλα που τρίζουν και τσαλακωμένα γραπτά πασαλειμμένα με μελάνι. Πορεύεται σε indie folk/folk rock/alternative country δρόμους. Διανθίζεται από αφηγηματικά μέρη, ποίηση και αφηρημένους ήχους. Στον ρόλο του Reverend Eli είναι ο Χρήστος Παπαδόπουλος και τον ακολουθούν τα Πορτραίτα, που όπως έγραφε και ο Ντύλαν Τόμας «κρέμονται πάνω από το κεφάλι του βαριά σαν πρόβατα». Εκείνος εμπνέεται απ’ αυτά, ακούει και ακούγεται, δίνει και παίρνει, εκείνα έρχονται, φεύγουν και η ιστορία ξετυλίγεται…
Eli & the Portraits
Χρήστος Παπαδόπουλος - ακουστική & ηλεκτρική κιθάρα, φωνή, αφήγηση, μουσική & στίχοι
Μαριάννα Παπαθανασίου - φωνή
Ιωάννα Παπανικολάου - βιολί
Νίκος Τσόπογλου - ηλεκτρική κιθάρα
Κωστής Βοζίκης - ηλεκτρική κιθάρα, φωνητικά, ηχοληψία
Σέργιος Δημόπουλος - ακορντεόν, φωνητικά
Γιάννης Βακαλούδης - ηλεκτρική κιθάρα
Στεφανία Ζώρα - φωνή
Χρήστος Παπαδόπουλος… Η μουσική διαδρομή
1998… Αρχίζω να βαριέμαι το ασπρόμαυρο των πλήκτρων, τον Μπέγερ, τον Τσέρνι και τον Λεμουάν. Αθόρυβα ζητώ συγγνώμη από την αδερφή μου, που με ενέπνευσε/προέτρεψε να ξεκινήσω πιάνο.
2003… Το πρώτο θέμα που παίζω στην κιθάρα είναι το Iron Man των Black Sabbath. Και ο πρώτος μου θεατρικός ρόλος είναι ο Αιδεσιμότατος Ελάι Τζένκινς στην παράσταση "Κάτω από το Γαλατόδασος" στη Θεσσαλονίκη το 2013. Σιγά σιγά, λοιπόν, αυτή η 15ετία αρχίζει να βγάζει όλο και περισσότερο νόημα γιατί ξεκινάω να γράφω τα πρώτα τραγούδια, που αργότερα θα ενταχθούν στο project των Eli & the Portraits. Δεν είναι μέταλ, δεν είναι ελληνικά, σίγουρα αρέσουν στην αδερφή μου οπότε πλέον είμαστε οκ μεταξύ μας για το πιάνο.
2017… Έχω μαζέψει αρκετά τραγούδια για να γίνει μια πρώτη παρουσίαση του project και λίγες μέρες πριν το live στο θέατρο Εφ μου 'ρχεται η φαεινή ιδέα να πλημμυρίσω το ήδη αρκετά βρετανικό σύμπαν των Eli & the Portraits με ακόμη περισσότερα εγγλέζικα. Γράφω μια ιστορία. Στα αγγλικά ντε. Πρωταγωνιστεί ο Ελάι. Όχι ο ίδιος ήρωας που σκαρφίστηκε ο Ντύλαν Τόμας, αλλά ένας άλλος, δικός μου, μα με το όνομά του. Και τον κάνω ό,τι θέλω. Εντάξει; Έκτοτε, τα live μας περιλαμβάνουν storytelling.
2024… Εφτά χρόνια και καμιά δεκαριά live εμφανίσεις μετά την ίδρυσή τους, οι Eli & the Portraits στην Αθήνα πλέον έχουν επιτέλους έτοιμο έναν πρώτο δίσκο. Με storytelling. Με αρχή, μέση και τέλος. Και με τραγούδια. Κάποια παλιά, κάποια καινούργια. Και είμαστε έτοιμοι να μοιραστούμε την ιστορία αυτή με όλους σας. Ο τίτλος; Eli & the Jungle Within
Πρόκειται για μια ανεξάρτητη παραγωγή με τη χρηματοδότησή της να έχει ήδη ολοκληρωθεί με τρόπο άμεσο, αυθόρμητο και συγκινητικό μέσω του Crowdfunding
Λίγα λόγια για τον 1ο δίσκο
Ο Eli υποφέρει από άγχος, κρίσεις πανικού, μετατραυματικό στρες και όλα τα καλούδια που έχει να προσφέρει η επιστήμη της Ψυχολογίας. Ένα βράδυ, το αλκοόλ, ο καπνός και η αυτολύπηση αποδεικνύονται κακή παρέα. Αποκοιμιέται βαρύς μα το Όνειρο του επιφυλάσσει μια ευχάριστη(;) έκπληξη. Καθώς κοιμάται, το υποσυνείδητό του τον μεταφέρει γλυκά στην καρδιά της ζούγκλας. Ένα συμβούλιο έχει στηθεί, ένας κύκλος άγριων θηρίων, μια στρογγυλή τράπεζα μοιρασιάς, με τον Βασιλιά, το Μεγάλο Λιοντάρι, στην κορυφή της. Ένα-ένα, τα ζώα βγαίνουν μπροστά και επικοινωνούν στην κοινότητα τη δυσφορία που αισθάνονται τελευταία με την ίδια τους τη φύση. Ένας ελέφαντας που δεν πατάει στιβαρά στο έδαφος, μια καμηλοπάρδαλη που αντί να αγγίζει τα ουράνια με τον μακρύ λαιμό της τον σέρνει στο έδαφος κ.α. Θα βρεθεί άραγε μια λύση σε αυτό το άνευ προηγουμένου χάος; Θα επιστρέψει η ζούγκλα στην άλλοτε καλοκουρδισμένη της κανονικότητα; Και πώς τελικά ξυπνάς, γερο-Ελάι, μετά από ένα όνειρο σαν κι αυτό; Αν... ξυπνάς.
Και λίγα λόγια για τον τρόπο λειτουργίας των Eli & the Portraits
Το project των Eli & the Portraits έχει πλέον έδρα την Αθήνα και από την ίδρυσή του ακολουθεί την ίδια συνταγή συνεργασίας και συνδημιουργίας. Πρόκειται ουσιαστικά για μια μουσική κολεκτίβα, διαρκώς εναλλασσόμενη, με διαφορετικούς ανθρώπους να την απαρτίζουν κάθε φορά ανάλογα με τις ανάγκες της εκάστοτε δημιουργίας. Τη συγγραφή των ιστοριών, τους στίχους και τη μουσική γράφει ο Χρήστος Παπαδόπουλος, ενώ η μπάντα συλλογικά επιμελείται κάθε φορά τις αντίστοιχες ενορχηστρώσεις. Το είδος της μουσικής μπορεί να περιγραφεί γενικότερα ως alternative country, με μουσικές αναφορές σε καλλιτέχνες της country blues σκηνής όπως Tom Waits, Nick Cave, Leonard Cohen, Johnny Cash.
Στον 1ο τους δίσκο, οι Eli & the Portraits είναι οι:
Χρήστος Παπαδόπουλος - ακουστική & ηλεκτρική κιθάρα, φωνές
Γιώργος Χρυσικός - κοντραμπάσο, φωνές
Ραφαέλα Τσομπανούδη - τσέλο, πιάνο, φωνές
Κατερίνα Πλεξίδα - φωνές
Νικόλας Πλάτων - τρομπέτα, ηχοληψία
Δημήτρης Τσόλης - τύμπανα, κρουστά
Αλέξανδρος Πουρλουκάκης - πιάνο
με τη σημαντική συμβολή του Κωστή Πυρένη (Studio Mosquito) στην ηχοληψία των τυμπάνων και την ηθική και συμβουλευτική υποστήριξη της ερμηνεύτριας και παραγωγού ηλεκτρονικής indie pop Ξανθής Γεωργακοπούλου - Ντάβου (Xanthi).
Συνεντεύξεις
Ο Χρήστος Παπαδόπουλος αυτοσκανάρεται
Οι σημειώσεις του Χρήστου Παπαδόπουλου Ι
Οι σημειώσεις του Χρήστου Παπαδόπουλου ΙΙ
Ο Χρήστος Παπαδόπουλος για Eli & the portraits - the album
Φωτογραφίες
Βίντεο
Eli and the Portraits - The Salt of the Earth
Eli & the Portraits - Letter to a love that should've lasted long
Eli & the Portraits (feat. Stefania Zora) - Wedding Vows
Eli & the Portraits (feat. Stefania Zora) - A Little Drop of Water
Eli & The Portraits - Prayer For A Petty Soul
Eli and the portraits - Fugue A Refugee's life
Αλέξανδρος Παπαδόπουλος
