Το μακρινό 1996 τα παιδιά χαίρονταν ανυπόκριτα. Χαιρετούσαν εγκάρδια και όχι… ναζιστικά. Προσπαθούσαν να κατανοούν την εποχή και τις καταστάσεις με ανοιχτό μυαλό και χιούμορ. Η αγκαλιά τους παρέμενε ανοιχτή για φίλους και συμμαθητές. Μπούγιο και μπουγέλα θυμάμαι. Μπούλινγκ και μπουνίδι σχεδόν ποτέ.
Και για να μη θεωρηθεί ότι εξιδανικεύω εποχές και πρόσωπα, πράγματι, υπήρχαν διαφωνίες και συγκρούσεις και μεταξύ τους και με τον Σύλλογο των Καθηγητών. Ωστόσο, λειτουργούσε ακόμη ο διάλογος -ειλικρινά και κατευναστικά-, γιατί οι περισσότεροι -παιδιά, γονείς, δάσκαλοι- αγαπούσαμε, «γουστάραμε», εμπιστευόμασταν, σεβόμασταν την αξία και τη λειτουργία του Σχολείου μας.
Δώρα Κάσσα Παπαδοπούλου
Φιλόλογος
Υστερόγραφο: Την ασταθή συναισθηματικά και παρωχημένης πλέον τεχνολογίας κάμερα προσπαθούσε να κουμαντάρει η Δώρα Κάσσα Παπαδοπούλου, Φιλόλογος, επιδιώκοντας να συλλέξει στιγμές από την τελευταία χρονιά της στο 2ο Λύκειο Κομοτηνής, αλλά και ο Γιάννης Πουλαράκης, τότε μαθητής της Γ’ Λυκείου και τώρα μπαμπάς και Αρχιτέκτονας, που μάλλον προσπαθούσε να καταγράψει όσο το δυνατόν περισσότερα αγαπημένα πρόσωπα!
Βίντεο
