Η εκδίκηση του Jigger

Αργά το βράδυ της Πέμπτης 27 Αυγούστου 2015 οι καρδιές των Παναθηναϊκών φιλάθλων πάγωσαν. 
Η τρίτη - βαθμολογικά - ομάδα της Azerbaijan Premier League (!) και τελευταία της Ευρώπης Gabala είχε ήδη αποκλείσει σε διπλούς αγώνες τον Panathinaikos στερώντας του την όποια Ευρωπαϊκή παρουσία και πορεία του στους ομίλους του Europa League για την περίοδο 2015-2016.
Αν σκεφτείτε ότι οι φίλοι του Παναθηναϊκού στην Ελλάδα είναι περίπου 2.300.000 τότε θα με δικαιώσετε για όλα όσα έγραψα, πολύ πριν από αυτόν τον αγώνα, στην ανάρτησή μου "Το τέλος...και η ευτυχία στην Ελλάδα της κρίσης" και ιδιαίτερα στην τελευταία παράγραφό της.
Εκείνο το βράδυ πέρασαν πολλοί τίτλοι από το μυαλό μου, όπως "Της Gabalas το κάγκελο", "Gabalagate" κ.λπ. αλλά επικράτησε τελικά το "Η εκδίκηση του Jigger" και θα καταλάβετε στη συνέχεια το γιατί.
Ο Παναθηναϊκός είναι μακράν η πιο επιτυχημένη ομάδα της Ελλάδας στην Ευρώπη. Το όνομα Panathinaikos δεν αναφέρθηκε κοροϊδευτικά στην αρχή. Κατοχυρώθηκε επάξια με τα παρακάτω :
α. Είχε 7 παρουσίες στο Κύπελλο Κυπελλούχων. Σε 22 συνολικά αγώνες σημείωσε 9 νίκες, 3 ισοπαλίες και 10 ήττες, χωρίς ιδιαίτερες διακρίσεις στο σύντομο αυτό θεσμό, που καταργήθηκε το 1999.
β. Είχε 21 παρουσίες στο Europa League (και UEFA, Εκθέσεων). Σε 94 συνολικά αγώνες σημείωσε 38 νίκες, 19 ισοπαλίες και 37 ήττες. Οι μεγαλύτερες διακρίσεις του ήταν η συμμετοχή του 2 φορές στα Προημιτελικά (8 καλύτερες ομάδες).
Και βέβαια κρατηθείτε καλά….
γ. Είχε 28 παρουσίες στο Champions League (και Κύπελλο Πρωταθλητριών). Σε 157 συνολικά αγώνες σημείωσε 49 νίκες, 45 ισοπαλίες και 63 ήττες. Οι μεγαλύτερες διακρίσεις του ήταν η συμμετοχή του :
•    2 φορές στα Προημιτελικά (8 καλύτερες ομάδες της Ευρώπης),
•    2 φορές στα Ημιτελικά (4 καλύτερες ομάδες της Ευρώπης), και
•    1 φορά στον Τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών στις 2 Ιουνίου του 1971 στο Στάδιο Wembley του Λονδίνου. Εκεί, αντιμετώπισε την τεράστια τότε πρωταθλήτρια ομάδα της Ολλανδίας  Ajax, από την οποία ηττήθηκε με 2-0. Έτσι, έγινε η πρώτη και μοναδική μέχρι σήμερα Ελληνική ομάδα που αγωνίστηκε σε τελικό Ευρωπαϊκής διοργάνωσης, στη μεγαλύτερη μέχρι σήμερα επιτυχία του Ελληνικού ποδοσφαίρου σε επίπεδο συλλόγων. 

Γενικά στην Ευρώπη ο Panathinaikos ήταν ένας πολύ δύσκολος αντίπαλος για όλες σχεδόν τις Ευρωπαϊκές ομάδες είτε όταν είχε στη σύνθεσή του μεγάλους Έλληνες και ξένους είτε ακόμη και όταν είχε μικρότερης αξίας ποδοσφαιριστές. Η ομάδα είχε αποκτήσει ένα ξεχωριστό Ευρωπαϊκό προφίλ και οι παίκτες της διέθεταν το μέταλλο του νικητή σε οποιοδήποτε γήπεδο της Ευρώπης και αν έπαιζαν. Με τη λαμπρή αυτή Ευρωπαϊκή παρουσία η ομάδα απάλυνε τη διαχρονική απογοήτευση των φίλων της από τη μέτρια παρουσία της στο - ιδιαίτερων συνθηκών - Ελληνικό πρωτάθλημα και κυρίως αυτό της παράγκας του Σωκράτη Κόκκαλη. Επίσης, διόλου τυχαίο δεν είναι το γεγονός ότι η Εθνική Ελλάδας στέφθηκε απρόσμενα πρωταθλήτρια Ευρώπης το 2004 έχοντας ως βάση τους παίκτες του Παναθηναϊκού και ως αγωνιστικό πλάνο αυτό που είχε ο Παναθηναϊκός στους μέχρι τότε Ευρωπαϊκούς του αγώνες. 

Ο πανέξυπνος Γερμανός προπονητής Otto Rehhagel (και αμέσως μετά από αυτόν ο Πορτογάλος Fernando Santos) κατάλαβε αμέσως ότι, με τις δυνατότητες που είχαν τότε οι παίκτες του, θα μπορούσε να έχει καλά αποτελέσματα μόνον αν εφάρμοζε στην Εθνική Ελλάδας την επιτυχημένη τακτική του Παναθηναϊκού στην Ευρώπη.  Μια τακτική, που ήταν γνωστή και ως "τσούκου - τσούκου μπολ" και είχε ως πρώτο μέλημα να κρατάμε το μηδέν στην άμυνα, σε κάποια από τις αντεπιθέσεις να βάζουμε ένα γκολ και στη συνέχεια να το υπερασπιζόμαστε με τη μαζική και ηρωική άμυνά μας. Τα ντροπιαστικά αποτελέσματα της Εθνικής ομάδας εδώ και ένα χρόνο, στη μετά Rehhagel και Santos εποχή, έρχονται απλώς για να επιβεβαιώσουν όλα τα παραπάνω.

Όλα, όμως, τα ωραία κάποτε τελειώνουν. Και για τον Παναθηναϊκό φάνηκε καθαρά το βράδυ της Πέμπτης 27 Αυγούστου 2015 ότι ο Panathinaikos έχει οριστικά και αμετάκλητα τελειώσει.
Πώς και γιατί φθάσαμε ως εδώ;
Επειδή όλα όσα συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια στον Παναθηναϊκό κινούνται στη σφαίρα του ανεξήγητου και ως εκ τούτου δεν ερμηνεύονται με την κοινή ποδοσφαιρική λογική θα προσεγγίσω την κατάσταση με ένα παραμύθι που θα κινείται ανάμεσα στην πραγματικότητα και τη φαντασία.

Η ιστορία μας ξεκινάει στις 19 Ιανουαρίου 1979 όταν κατατίθεται στη Βουλή το νομοσχέδιο με το οποίο οι σύλλογοι μετατρέπονται σε ποδοσφαιρικές ανώνυμες εταιρίες (Π.Α.Ε.). Οι πρώτοι που σπεύδουν για να αποκτήσουν τον έλεγχο των νέων Π.Α.Ε. είναι κατά κανόνα επιχειρηματίες (εφοπλιστές κ.λπ.), που αγοράζουν τα πλειοψηφικά πακέτα των μετοχών μέσω αυξήσεων του μετοχικού τους κεφαλαίου. Το ζητούμενο όμως ήταν ποιος θα αναλάμβανε τον Ολυμπιακό και ποιος τον Παναθηναϊκό, τους συλλόγους με τους περισσότερους φιλάθλους στην Ελλάδα. Δύο εφοπλιστές, ο Καλαματιανός Σταύρος Νταϊφάς με τον Κρητικό κουμπάρο του Γιώργο Βαρδινογιάννη, αφού αποφάσισαν να ασχοληθούν με το νεοσύστατο επαγγελματικό ποδόσφαιρο, έπαιξαν Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό σε μια παρτίδα τάβλι. Όποιος κέρδιζε, θα έπαιρνε τον Ολυμπιακό, όποιος έχανε τον Παναθηναϊκό. Νικητής αναδείχτηκε ο Σταύρος Νταϊφάς και κατηφόρισε στο λιμάνι. Ο Γιώργος Βαρδινογιάννης ή Καπετάνιος έπεισε την οικογένειά του, που προτιμούσε τον Ολυμπιακό, να ασχοληθεί με τον Παναθηναϊκό τη στιγμή που οι αδερφοί Γιαννακόπουλοι, μετέπειτα ηγέτες της πολύ επιτυχημένης σε Ελλάδα και Ευρώπη ομάδας μπάσκετ του Παναθηναϊκού, ήταν μια ανάσα από την αγορά της. Αν την είχαν αγοράσει αυτοί, τότε η ποδοσφαιρική ιστορία του Παναθηναϊκού θα ήταν απλά διαφορετική. Καλύτερη ή χειρότερη δεν έχει σημασία ούτε και να το συζητάμε.

Ο Σταύρος Νταϊφάς όχι μόνο νίκησε στο τάβλι τον Καπετάνιο αλλά πήρε με τον Ολυμπιακό τα πρώτα τέσσερα επαγγελματικά πρωταθλήματα. Ο Καπετάνιος δεν ένιωθε καλά. Άγιος δεν ήταν. Αναγκάστηκε, λοιπόν, να επιστρατεύσει μέχρι και την κουμπούρα του μαζί με άλλες περίεργες μεθόδους ώστε να φτάσει στο πρώτο του πρωτάθλημα με τον Παναθηναϊκό το 1984. Τη μεθεπόμενη χρονιά παίρνει πάλι το πρωτάθλημα και μετά από τρία άγονα χρόνια πετυχαίνει να πάρει δύο συνεχόμενα πρωταθλήματα. Το ρεκόρ του κουμπάρου του, όμως, με τις τέσσερις συνεχόμενες κατακτήσεις είναι αδύνατο να καταρριφθεί. Πάλι μετά από τρία άγονα χρόνια θα κερδίσει δύο συνεχόμενα πρωταθλήματα που είναι και τα τελευταία του στην προεδρική του θητεία στον Παναθηναϊκό. Αυτή κράτησε 21 ολόκληρα χρόνια από το 1979 έως το 2000. Στο διάστημα αυτό ο συνολικός απολογισμός του ήταν 6 πρωταθλήματα Ελλάδας. Απολογισμός πενιχρότατος, αν αναλογισθούμε το τι του καταμαρτυρούσαν οι αντίπαλοί του κατά τη διάρκεια της ηγεμονίας και της κυριαρχίας του στο Ελληνικό ποδόσφαιρο. Σκεφτείτε ότι στο ίδιο διάστημα ο Ολυμπιακός κέρδισε 9 πρωταθλήματα, η ΑΕΚ 4, ο ΠΑΟΚ 1 και η Λάρισα 1.

Οι φίλοι του Παναθηναϊκού κρατούσαν ήδη στο πίσω μέρος του μυαλού τους αυτά τα νούμερα. Ήταν, λοιπόν, αδιανόητο γι’ αυτούς ότι ο Παναθηναϊκός, με Πρόεδρο τον Γιώργο Βαρδινογιάννη το γόνο της μεγαλύτερης επιχειρηματικά οικογένειας στην Ελλάδα, είχε λιγότερα πρωταθλήματα από τον Ολυμπιακό. Φυσικά δεν πέρασε ούτε στιγμή από το μυαλό τους η σκέψη ότι ο Πρόεδρος μπορεί να ήθελε την ισονομία στο ποδόσφαιρο στα χρόνια της κυριαρχίας του. Επίσης, ήταν αδύνατο να δεχτούν ότι ο Καπετάνιος κατά τα τελευταία χρόνια της θητείας του είχε επιτρέψει στην Πολιτεία να χαρίσει στον Ολυμπιακό όχι μόνο τα χρέη που του είχαν φορτώσει οι γνωστοί και μη εξαιρετέοι Πρόεδροί του Γιώργος Κοσκωτάς και Αργύρης Σαλιαρέλης, αλλά να χαρίσει στην ομάδα του Πειραιά και το γήπεδο Καραϊσκάκη. Τέλος, ήταν αδιανόητο γι’ αυτούς το ότι δεν μπορούσε να κατεδαφίσει το Σωκράτη Κόκκαλη και την παράγκα που έστησε μετά το 1996 και κατηύθυνε όλο το Ελληνικό πρωτάθλημα. Και πιθανότατα είχαν δίκιο. Τίποτε από όλα αυτά δεν θα μπορούσε να γίνει, αν δεν συναινούσε έστω και σιωπηρά η οικογένεια Βαρδινογιάννη.
Ήταν ολοφάνερο πλέον ότι οι απαιτητικοί φίλαθλοι του Παναθηναϊκού δεν θα μπορούσαν να ξεπεράσουν όλα αυτά ούτε με τις λαμπρές πορείες του Παναθηναϊκού στην Ευρώπη, ούτε με τις ακριβές μεταγραφές του Καπετάνιου, ούτε και με τη φιλοξενία της ομάδας στο ιδιόκτητο προπονητικό κέντρο της οικογένειας Βαρδινογιάννη στην Παιανία. Άλλωστε, ήταν πάντα δύσπιστοι για το αν έβαζε λεφτά από την τσέπη του ο Πρόεδρος για όλα αυτά. Επίσης, δεν ησύχασαν ούτε όταν ο Παναθηναϊκός ανακηρύχθηκε ως η κορυφαία ομάδα στον κόσμο, για το μήνα Σεπτέμβριο του 2001, από τη Διεθνή Ομοσπονδία Ιστορίας και Στατιστικής του ποδοσφαίρου (IFFHS), που είναι μοναδικό επίτευγμα για έναν Ελληνικό σύλλογο.

Το 2000 ο Γιώργος Βαρδινογιάννης αποχώρησε από την προεδρία του Παναθηναϊκού με αιχμές κατά της Πολιτείας για την ανοχή της στη διαιτητική διαφθορά του Ελληνικού ποδοσφαίρου και η διοίκηση πέρασε στον πρωτότοκο γιο του Βαρδή και της Μαριάννας Βαρδινογιάννη, Γιάννη Βαρδινογιάννη ή Jigger, χωρίς αυτός να αναλάβει τη θέση του Προέδρου.
Στα δώδεκα χρόνια της θητείας του Jigger από το 2001 έως το 2012 ο Παναθηναϊκός κατέκτησε 2 μόνο πρωταθλήματα Ελλάδας. Από αυτά μόνο το πρώτο, του 2004, μπορεί να χρεωθεί στον Jigger, καθώς το δεύτερο του 2010 κατακτήθηκε από τη διοίκηση της καταστροφικής κατά τα άλλα πολυμετοχικότητας με Πρόεδρο το Νικόλα Πατέρα.
Ο Jigger ήταν το λιγότερο άτυχος κατά τη θητεία του στον Παναθηναϊκό. Οι φίλαθλοι δεν έβλεπαν μόνο αυτόν μπροστά τους αλλά όλη την οικογένεια Βαρδινογιάννη. Έτσι, αφού φόρτωσαν στις πλάτες του όλα όσα καταμαρτυρούσαν στον Καπετάνιο, ήλθαν μετά να προσθέσουν και αυτά που προήλθαν από τη δική του αδιαφορία, αδυναμία ή ανικανότητα στο να ελέγξει την παράγκα του Σωκράτη Κόκκαλη που σάρωνε υπέρ του Ολυμπιακού όλα τα πρωταθλήματα, στο να προστατέψει την ομάδα από το αίσχος της Ριζούπολης του 2003 και την κλοπή εκείνου του πρωταθλήματος, αλλά και στο να πείσει την Πολιτεία να κάνει το νέο υψηλών προδιαγραφών γήπεδο του Παναθηναϊκού στο Βοτανικό.

Οι καλές Ευρωπαϊκές πορείες του Παναθηναϊκού συνεχίσθηκαν, η ομάδα ήταν υγιέστατη οικονομικά και είχε μια διοικητική σταθερότητα. Ήταν αρκετά αυτά για τους φιλάθλους της; Όχι βέβαια. Έτσι, ο Jigger κλήθηκε να αντιμετωπίσει το 2008 μια από τις μεγαλύτερες κρίσεις στην ιστορία του συλλόγου. Οι ήττες με 4-0 από τον Ολυμπιακό στον Πειραιά και το 4-1 από τον ΟΦΗ στην Κρήτη ήταν οι σταγόνες που ξεχείλισαν το ποτήρι της οργής. Η αντίδραση επιφανών Παναθηναϊκών μεταξύ των οποίων οι Παύλος και  Θανάσης Γιαννακόπουλος, ο Ανδρέας Βγενόπουλος κ.ά., που ήθελαν να μπουν στη διοίκηση ως Παναθηναϊκή Ενωτική Κίνηση (Π.Ε.Κ.), έδωσαν την ελπίδα στον κόσμο για ένα καλύτερο αύριο. Ο Jigger ήταν καταρχήν αρνητικός και ο κόσμος πήρε την απόφαση για την πραγματοποίηση ενός ειρηνικού συλλαλητηρίου στο κέντρο της Αθήνας στις 13 Απριλίου του 2008. Οι τοίχοι της Αθήνας γέμισαν με συνθήματα εναντίον του. Περίπου 30.000 οπαδοί της ομάδας, μεταξύ των οποίων και αρκετοί παλαίμαχοι, βρέθηκαν στον Πεδίον του Άρεως, ζητώντας την αποχώρηση του Γιάννη Βαρδινογιάννη από τη διοίκηση της ομάδας. Η συμμετοχή του κόσμου ανάγκασε τον Jigger να συνεργαστεί με την Π.Ε.Κ. ανοίγοντας τις πόρτες της εταιρείας και σε άλλους μετόχους, καθιερώνοντας ένα νέο μοντέλο διοίκησης, αυτό της πολυμετοχικότητας.

Ο Jigger και κυρίως η οικογένεια Βαρδινογιάννη είχαν υποστεί μια ταπεινωτική ήττα, που ουδέποτε στη συνέχεια θα ξεχνούσαν…. Είχε τρωθεί ανεπανόρθωτα το κύρος τής μεγαλύτερης επιχειρηματικά οικογένειας στην Ελλάδα. Θα μπορούσε, όμως, να είχε αποφύγει αυτή τη δυσάρεστη εξέλιξη; Αν το ήθελε πιστεύω πως ναι. Ωστόσο, για καθαρά προσωπικούς και επιχειρηματικούς λόγους προτίμησε αυτή την εξέλιξη από το να συγκρουσθεί την περίοδο εκείνη με τον Ολυμπιακό, το Σωκράτη Κόκκαλη και ουσιαστικά με την Πολιτεία.
Η οικογένεια ουδέποτε συνεργάστηκε με την πολυμετοχικότητα παρά το γεγονός ότι ο Πρόεδρος της ομάδας ήταν ο εφοπλιστής και φίλος της οικογένειας Νικόλας Πατέρας. Η ομάδα στο διάστημα αυτό έκανε μεγάλα οικονομικά ανοίγματα, δεν βοηθήθηκε οικονομικά από τον έχοντα το πλειοψηφικό πακέτο των μετοχών Jigger και φυσικά καταχρεώθηκε. Ταυτόχρονα, οι αδελφοί Γιαννακόπουλοι αποσύρθηκαν σιωπηρά και ο Ανδρέας Βγενόπουλος άρχισε να αντιμετωπίζει τα προσωπικά του επιχειρηματικά προβλήματα.
Οι φίλαθλοι έβλεπαν ότι όλα πήγαιναν κατά διαόλου και ξέφυγαν εντελώς. Ένα ολόκληρο γήπεδο έλουζε με εμετικά συνθήματα και τραγούδια τον Jigger και την οικογένεια Βαρδινογιάννη. Ήταν υπερβολικοί; Αναμφισβήτητα ναι. Αυτό αποδεικνύεται από το γεγονός ότι μετά από κάποια άτυχα αποτελέσματα τα έβαλαν και με το Νικόλα Πατέρα, ενώ είχαμε ήδη φθάσει στο 2012. Η κατάσταση είχε ξεφύγει εντελώς.

Η διοίκηση αγανάκτησε και περισσότερο από όλους ο Jigger. Η αντίδρασή του ήλθε λίγο πριν από την ολική καταστροφή. Κάλεσε σε μυστική συνάντηση τον καλό του φίλο και έξυπνο επιχειρηματία Γιάννη Αλαφούζο. Τον παρακάλεσε (κατά άλλους τον υποχρέωσε) να αναλάβει την ομάδα και τα χρέη της. Ταυτόχρονα, του εξομολογήθηκε ότι ήθελε όσο τίποτε να εκδικηθεί τους υβριστές του και αυτό θα το πετύχαινε αν, σε βάθος τριετίας, ο Παναθηναϊκός γινόταν ο περίγελως της Ευρώπης. Ο Γιάννης δεν μπορούσε να πιστέψει σε όλα όσα άκουγε. Δε συμφωνούσε με όλα, αλλά ο Πρόεδρος ήταν αδιάλλακτος.
- Γιάννη, άκου προσεκτικά το σχέδιό μου. Στις 18 Ιουλίου του 2012 θα μεταβιβάσω το σύνολο των μετοχών που κατέχω (54,27%) στην Παναθηναϊκή Συμμαχία, η οποία θα είναι ένα σωματείο βάσης που θα αποτελείται από φίλους του συλλόγου. Αυτοί, μέσω εκλογών, θα συγκροτούν το Διοικητικό Συμβούλιο και θα εκλέγουν τον Πρόεδρο της ομάδας. Η ομάδα θα εξελίσσεται ανάλογα με τα λεφτά που θα βάζουν σ’ αυτήν οι φίλοι της. Κατάλαβες;
- Πρόεδρε, μήπως είσαι λίγο υπερβολικός; Με τέτοια οικονομική κρίση πώς είναι δυνατό να απαιτήσουμε από τον κόσμο να στηρίξει την ομάδα με το υστέρημά του;
- Γιάννη, εδώ ακριβώς στηρίζεται και το σχέδιό μου. Αυτοί που μέχρι τώρα με έβριζαν δεν πρόκειται να βάλουν λεφτά, γιατί δεν έχουν. Οπότε χωρίς λεφτά η ομάδα θα πνιγεί από τα χρέη της και μέσα σε τρία χρόνια αν εφαρμόσεις πιστά και τις υπόλοιπες λεπτομέρειες του σχεδίου, θα ξεφτιλιστεί και στην Ευρώπη.
- Πρόεδρε, επιμένει ο Γιάννης, μήπως πρέπει να το ξανασκεφτείς; Αυτοί που σε έβριζαν μέχρι τώρα είναι οι φανατικοί, μια μικρή μειοψηφία. Γιατί να κάνεις 2.300.000 κόσμο να υποφέρει εξαιτίας αυτών των ανεγκέφαλων;
- Γιάννη, δεν δέχομαι κουβέντα. Μπορεί να με έβριζε μια θλιβερή μειοψηφία αλλά και η πλειοψηφία του κόσμου δεν έδειχνε να αντιδράει. Κρατούσε παθητική στάση. Όχι, λοιπόν, δεν πρόκειται να κάνω πίσω. Θέλω να υποφέρουν όλοι οι φίλοι του Παναθηναϊκού, όπως υπέφερα εγώ και η οικογένειά μου από τα άθλια αυτά συνθήματα.
- Πρόεδρε, δεν επιμένω άλλο. Για να μη σε κουράζω, εξήγησέ μου σε παρακαλώ και τις λεπτομέρειες του σχεδίου.
- Γιάννη, θα επιβάλεις μνημόνιο. Ναι, όπως αυτό του Γιωργάκη, του Σαμαρά και του Βενιζέλου. Θα σταματήσεις αμέσως να πληρώνεις τους παίκτες. Θα ξεπουλήσεις όσους καλούς παίκτες έχουμε και μόλις λήξουν τα συμβόλαια των παλιών, θα τους αφήσεις να φύγουν. Στο τέλος της πρώτης χρονιάς θα κρατήσεις εκείνο τον φιλότιμο Πορτογάλο που ξέρει μόνο να τρέχει και θα τον κάνεις αρχηγό. Μετά θα προσλάβεις έναν άπειρο προπονητή, θα προωθήσεις τα παιδιά από τις Ακαδημίες και για ξεκάρφωμα θα κάνεις και κάποιες μεταγραφές ξένων, που έχουν σοβαρούς τραυματισμούς και δεν παίζουν στις ομάδες τους. Α, και μακριά από παίκτες της Λατινικής Αμερικής που "μιλάνε" στο τόπι.
Ο Γιάννης, άνθρωπος χαμηλών τόνων, κατάλαβε ότι η κατάσταση με τον Πρόεδρο ήταν μη αναστρέψιμη και αποδέχτηκε ….τη μεγάλη πρόκληση. Την ίδια στιγμή, οι φίλοι της ομάδας έβλεπαν με απόγνωση ότι δεν υπήρχε άλλη επιλογή εκτός από κάποιους άφαντους Άραβες πρίγκιπες, που ήταν και αυτοί μέρος του σχεδίου και έπλητταν για μεγάλο διάστημα ανεπανόρθωτα το κύρος του συλλόγου.  Έτσι, υποδέχτηκαν με ανακούφιση τόσο τον Γιάννη Αλαφούζο όσο και το σχέδιο που εμφάνισε ως δικό του.

Ο Γιάννης, στην αρχή είχε τις ανασφάλειές του. Ανθρώπινο ήταν. Σε κάποια στιγμή σκέφτηκε και λίγο λογιστικά.
- Βρε λες να βάλει ο κάθε φίλος της ομάδας από 10 ευρώ; 2.300.000Χ10=23.000.000 ευρώ. Δεν τα λες και λίγα. Με τα λεφτά αυτά θα πληρωθεί το μεγαλύτερο μέρος του χρέους και μετά ο κόσμος θα αρχίσει να έχει και απαιτήσεις.
Και αν βάλει από 100 ευρώ; 2.300.000Χ100=230.000.000 ευρώ. Το χρέος θα ξεπληρωθεί αμέσως και ο κόσμος θα απαιτήσει νέο γήπεδο, ακριβές μεταγραφές και μεγάλες ευρωπαϊκές πορείες. Τον έλουσε κρύος ιδρώτας, αλλά το προχώρησε κι άλλο.
Και αν τυχόν βάλει από 1.000 ευρώ; 2.300.000Χ1.000=2.300.000.000 ευρώ. Θα είναι σκέτη καταστροφή. Θα μπορούσαν να γίνουν όλα τα παραπάνω και να περισσέψουν λεφτά για να τα χρησιμοποιήσει αργότερα ο Τσίπρας ως ισοδύναμα. Αυτό, ήταν κάτι που τον ξεπερνούσε…..
Τι ακριβώς συνέβη από αυτά τα τρία; Φυσικά, κανένα. Την πρώτη χρονιά το σωματείο αρίθμησε 8.606 μέλη και η συνολική συνεισφορά τους ανήλθε μόλις σε 2.325.608 ευρώ, με φθίνουσα πορεία στα επόμενα χρόνια. Στις εκλογές που ακολούθησαν αναδείχθηκε το πρώτο 9μελές Διοικητικό Συμβούλιο από τα μέλη της Παναθηναϊκής Συμμαχίας. Αυτό, στη συνέχεια, όρισε ομόφωνα τον Γιάννη Αλαφούζο ως Πρόεδρο της ομάδας.
Το πρώτο και πιο δύσκολο μέρος του σχεδίου είχε πετύχει απόλυτα. Ο Πρόεδρος, δεν είχε πλέον την παραμικρή αγωνία. Ο κόσμος τσακισμένος από την οικονομική κρίση δεν είχε τα λεφτά για να στηρίξει το όλο εγχείρημα, οπότε δεν μπορούσε να έχει και απαιτήσεις από την ομάδα.
Ο Πρόεδρος είχε δύο αδυναμίες : το Twitter και τον Κυριάκο Θωμαΐδη. Πίστευε και πιστεύει ότι με αυτά τα όπλα θα μπορούσε να ισοπεδώσει την παράγκα του Ολυμπιακού, που στο μεταξύ είχε γιγαντωθεί από το νέο του Πρόεδρο, Βαγγέλη Μαρινάκη, που ήδη ελέγχεται από τη Δικαιοσύνη για τη σύσταση και διεύθυνση εγκληματικής οργάνωσης στο Ελληνικό ποδόσφαιρο. Όπως και αν είχαν όμως τα πράγματα, αυτός όφειλε να κηρύξει έναν κάποιο ανένδοτο αγώνα κατά της διαπλοκής και διαφθοράς στο χώρο του Ελληνικού ποδοσφαίρου (πιστή μικρογραφία της Ελλάδας), για να ηρεμεί επικοινωνιακά και τον κόσμο της ομάδας στα δύσκολα που θα είχε μπροστά του.   

Η πρώτη χρονιά ήταν καταστροφική για την ομάδα. Ο Παναθηναϊκός τερμάτισε 6ος στο Ελληνικό πρωτάθλημα και παρά το γεγονός ότι είχε την ευκαιρία να αγωνιστεί στην Ευρώπη δεν κατάφερε λόγω των χρεών του να πάρει τη σχετική άδεια από την UEFA, κάτι που ουδέποτε θα συνέβαινε με εγγυητή τον Jigger...

Τη δεύτερη χρονιά, η ομάδα ανατέθηκε σε έναν άπειρο αλλά φιλόδοξο προπονητή το Γιάννη Αναστασίου και Τεχνικό Διευθυντή το Νίκο Νταμπίζα, παλιό παίκτη του …Ολυμπιακού. Οι προπονήσεις ξεκίνησαν με τα παιδιά από τις Ακαδημίες και έναν μόνο παλιό παίκτη της ομάδας, τον Πορτογάλο José Carlos Gonçalves Rodrigues ή απλά Zeca. Στη συνέχεια ήλθαν και κάποιοι γνωστοί ξένοι παίκτες με προβλήματα τραυματισμών από τις προηγούμενες ομάδες τους και αγνοήθηκαν επιδεικτικά αυτοί της Λατινικής Αμερικής. Με αρχηγό τον Zeca, με άπειρους μικρούς παίκτες και ξένους ποδοσφαιριστές ….στα τελευταία τους, η επιθυμία του Jigger για εκδίκηση άρχισε να εξελίσσεται με τις καλύτερες δυνατές προϋποθέσεις. Το σχέδιο, όμως, όπως όλα τα σχέδια είχε και τις "αδυναμίες" του. Η ομάδα χωρίς τις Ευρωπαϊκές της υποχρεώσεις φάνηκε ξεκούραστη στο δεύτερο μισό του πρωταθλήματος και χάρη σε έναν χαρισματικό ξένο σκόρερ, τον Σουηδό Marcus Berg, νίκησε με 3-0 τον Ολυμπιακό στον Πειραιά για το πρωτάθλημα και μετά από μια μεγαλειώδη πορεία κατέκτησε το Κύπελλο Ελλάδας νικώντας με 4-1 τον ΠΑΟΚ στον τελικό. Επίσης, κατάφερε να κερδίσει τη 2η θέση στο πρωτάθλημα, που εξασφάλιζε τη συμμετοχή της στην Ευρώπη.
Η αντίδραση του Jigger ήταν άμεση. Αφού είχε ήδη απομακρύνει την ομάδα από το ιδιόκτητό του προπονητικό κέντρο της Παιανίας και την ανάγκασε να χρεωθεί με την αγορά νέου προπονητικού κέντρου στο Κορωπί, κάλεσε το Γιάννη για τα περαιτέρω…..
- Γιάννη, σε είδα να πανηγυρίζεις αγκαλιά με το Κύπελλο. Άλλα είπαμε και άλλα κάνεις.
- Πρόεδρε, δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς. Ήταν ένα θαύμα και παρασύρθηκα.
- Καλά Γιάννη, αλλά δεν θα ανεχτώ άλλα λάθη. Άκου …Marcus Berg. Πού τον βρήκες αυτόν; Τέτοιο παίκτη δεν είχαν φέρει ούτε οι πολυμετοχικοί. Φρόντισε λοιπόν ώστε να παίξει λιγότερο του χρόνου. Α, και με τις μεταγραφές της επόμενης χρονιάς κανόνισε ώστε η καλύτερή σου να είναι ο Μπούρμπος…..

Ο Γιάννης δεν μπορούσε παρά να πειθαρχήσει. Την τρίτη πλέον χρονιά, η ομάδα, με πιο έμπειρο τον προπονητή της, πιο έμπειρους τους μικρούς παίκτες της και με τρεις - τέσσερις καλές μεταγραφές θα μπορούσε να πάει καλύτερα στο Ελληνικό πρωτάθλημα και να διαγράψει μια αξιοπρεπή πορεία στην Ευρώπη. Οι μεταγραφές δεν έγιναν ή δεν ήταν αυτές που έπρεπε να είναι, αποκτήθηκε ο Μπούρμπος, ο προπονητής σα να κόλλησε από ιδέες, ο Marcus Berg τραυματίσθηκε και έχασε το πρώτο μισό της χρονιάς, οι μικροί παίκτες εξελίχθηκαν ….αλλά προς το χειρότερο, η ομάδα έκανε μια ντροπιαστική για την ιστορία της πορεία στο Europa League, τερματίζοντας χωρίς νίκη τελευταία στον όμιλό της, αφού έχασε και από τους "καρπουζάδες" της Πορτογαλικής Estoril. Στο Ελληνικό πρωτάθλημα, πάντως, κατάφερε να πάρει τη 2η θέση και τη δυνατότητα να ξαναπροσπαθήσει στην Ευρώπη.

Και κάπως έτσι φτάσαμε στη φετινή χρονιά. Οι απαιτήσεις του κόσμου για μια καλύτερη χρονιά και μια καλύτερη πορεία στην Ευρώπη είχαν αρχίσει να μεγαλώνουν. Η ομάδα έβγαινε από την οικονομική κρίση και τα μνημόνια, όπως η Ελλάδα του Σαμαρά και του Βενιζέλου. Ωστόσο, τα λάθη της περυσινής χρονιάς στο σχεδιασμό της ομάδας επαναλήφθηκαν με πρωτοφανή συνέπεια (π.χ. Michael Essien) και η χρονιά χάθηκε από το ξεκίνημά της με την ήττα - ντροπή από την Gabala και το τέλος της όποιας συνέχειας και πορείας του Panathinaikos στην Ευρώπη. Η ήττα αυτή ισοδυναμεί με την απόλυτη αγωνιστική και οικονομική καταστροφή. Από εδώ και πέρα ο Παναθηναϊκός θα πρέπει να νικάει Ευρωπαϊκές ομάδες - μεγαθήρια, για να ελπίζει ότι μπορεί να κάνει απλά αξιοπρεπείς Ευρωπαϊκές πορείες. Επίσης, μπαίνει σε ένα ακόμη μνημόνιο, όπως αυτό του Τσίπρα. Τόσο καλά. 
Στο μεταξύ η διοίκηση βλέποντας ότι το σχέδιο προχωρούσε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο είχε ήδη επιβραβεύσει τον προπονητή της ομάδας με μια πολυετή επέκταση του συμβολαίου του….
Το σχέδιο του Jigger για την εκδίκηση των φίλων του Παναθηναϊκού είχε μόλις ολοκληρωθεί.
Ή μήπως όχι;
Οι πληροφορίες ότι υπήρχε και κρυφή ατζέντα στο σχέδιο, που είναι η ολοκληρωτική καταστροφή του Παναθηναϊκού, δεν έχουν ακόμη διασταυρωθεί. Απλώς θα πρέπει να κάνουμε λίγη υπομονή για να δούμε αν και πόσο βάσιμες είναι αυτές.

Δεν ξέρω πώς νιώθουν οι φίλοι του Παναθηναϊκού για όλα όσα συνέβησαν μετά από το συλλαλητήριο της 13ης Απριλίου του 2008 μέχρι και την αποφράδα νύχτα της 27ης Αυγούστου 2015. Αν θεωρούν ότι το μόλις ένα πρωτάθλημα που κατέκτησε η ομάδα από τότε μέχρι σήμερα ήταν κέρδος, τότε η συζήτηση σταματάει εδώ. Με καταστροφικά, όμως, όλα τα άλλα μπορούν να χτυπάνε με όση δύναμη έχουν τα κεφάλια τους στον τοίχο. 
Ακόμη και αν ο Jigger δεν σχεδίασε τίποτε από αυτά που περιγράφω παραπάνω, η όλη ιστορία - με βάση τα αποτελέσματα - φαίνεται ότι αποκαθιστά και δικαιώνει την οικογένεια Βαρδινογιάννη τουλάχιστον ως προς την εξαιρετική αγωνιστική παρουσία της ομάδας στους Ευρωπαϊκούς αγώνες της. Ως προς όλα τα υπόλοιπα, βέβαια, η ιστορία έχει καταγράψει ότι αφού άφησε απροστάτευτη την ομάδα στο Ελληνικό πρωτάθλημα στη συνέχεια την εγκατέλειψε (ή υποχρεώθηκε να την εγκαταλείψει) καταχρεωμένη και χωρίς ουσιαστικά περιουσιακά στοιχεία (σύγχρονο γήπεδο, προπονητικό κέντρο κ.λπ.). 

Πόσες πιθανότητες έχει φέτος ο Παναθηναϊκός για να κερδίσει τον κύριο στόχο του που είναι το πρωτάθλημα Ελλάδας; Όσες πιθανότητες έχει και η Ελλάδα να απαλλαγεί από τα μνημόνια. Ήδη, οι φίλοι της ομάδας ετοιμάζονται για νέο συλλαλητήριο, τον Ιούνιο του 2016. Μόνο που έχουν ξεμείνει από συνθήματα. Δυστυχώς…. 

Αλέξανδρος Παπαδόπουλος