Από τη στιγμή που θα γεννηθεί ο άνθρωπος μέχρι τη στιγμή που θα πεθάνει οφείλει να είναι - σωματικά και πνευματικά - προετοιμασμένος, για να αντιμετωπίσει κυριολεκτικά τα πάντα. Εξαιρετικά εύστοχη είναι η παράκληση και ευχή προς τον Ύψιστο : "Θεέ μου, μη δώσεις στον άνθρωπο όλα όσα μπορεί ν’ αντέξει…" Αν όμως τύχει και συμβούν τα αδιανόητα τότε ο κάθε άνθρωπος καλείται αναγκαστικά να τα διαχειριστεί ανάλογα με τον χαρακτήρα και τις δικές του δυνάμεις.
Στο πλαίσιο αυτό κινείται η ταινία "Manchester by the Sea" του Kenneth Lonergan. Ο Kenneth Lonergan, που έγραψε το σενάριο και τη σκηνοθέτησε, διηγείται λιτά και με χαμηλούς τόνους μια ανείπωτη τραγωδία, μια αδιανόητα τραγική ιστορία.
Ένα πρωί, και ενώ καθαρίζει στην αυλή το χιόνι μπροστά από την πόρτα του δωματίου του, δέχεται μια τηλεφωνική κλήση από τον φίλο του τον George, που τον ενημερώνει ότι ο αδελφός του ο Joe Chandler έχει υποστεί καρδιακή προσβολή και έχει μεταφερθεί στο Νοσοκομείο. Ο Lee, χωρίς χρονοτριβή, φεύγει για να τον συναντήσει στη μικρή και γραφική παραθαλάσσια πόλη Manchester - by - the - Sea (ή απλά Manchester) της Μασαχουσέτης, που είναι η γενέτειρά τους, όμως δεν θα τον προλάβει.
Η δύσκολη επόμενη μέρα έχει σχεδιαστεί με κάθε λεπτομέρεια από τον αδελφό του. Ο Joe, γνωρίζοντας εδώ και κάποια χρόνια το πρόβλημα της υγείας του αλλά και το ότι η εθισμένη με το αλκοόλ γυναίκα του Elise Chandler έχει φύγει από το σπίτι, αφήνει στον Lee μέσω διαθήκης την κηδεμονία του έφηβου γιου του Patrick, το σπίτι του στο Manchester και όλα τα έξοδα πληρωμένα μέχρι την ενηλικίωση του παιδιού. Ο Lee βρίσκεται μπροστά σε μια νέα πραγματικότητα, καθώς καλείται ταυτόχρονα να αναλάβει το μεγάλο χρέος της κηδεμονίας (τονίζεται ιδιαίτερα το χάσμα μεταξύ των γενεών) και να επιστρέψει στον τόπο των δικών του θλιβερών αναμνήσεων, που περιλαμβάνουν και την πρώην γυναίκα του τη Randi Chandler που ζει εκεί.
Ο Kenneth Lonergan χρησιμοποιεί, σε σωστά επιλεγμένες στιγμές του έργου, δυνατά φλας μπακ με τα οποία αποκαλύπτει σταδιακά την τραγική ιστορία του πρωταγωνιστή του.
Η επιλογή του να αναθέσει στον Casey Affleck (Gone Baby Gone, Good Will Hunting, Interstellar) τον εξαιρετικά απαιτητικό ρόλο του Lee Chandler είναι μια από τις πολλές εύστοχες κινήσεις του στην ταινία. Ο Casey Affleck ταυτίζεται απόλυτα με τον χαρακτήρα του κεντρικού ήρωα, η ερμηνεία του είναι από κάθε άποψη εκπληκτική και απογειώνει ένα ούτως ή άλλως σπουδαίο δραματικό έργο. Το διαρκώς ανέκφραστο πρόσωπό του, το εντελώς άδειο βλέμμα του, η χωρίς χρώματα φωνή του και οι κινήσεις του σώματός του με κατεβασμένο το κεφάλι και τα χέρια στις τσέπες απεικονίζουν τέλεια τον αφάνταστα πονεμένο εσωτερικό του κόσμο.
Στα Όσκαρ του 2017 ο Casey Affleck κέρδισε το βραβείο του Α’ Ανδρικού ρόλου, που είναι ένα από τα δικαιότερα βραβεία στην ιστορία του θεσμού και ο Kenneth Lonergan κέρδισε το βραβείο του Καλύτερου Πρωτότυπου Σεναρίου.
Εξαιρετική είναι η υπέροχη Michelle Williams (Blue Valentine, Shutter Island, Suite Française) στον ρόλο της Randi Chandler, γυναίκας του Lee. Δυνατή είναι η παρουσία του Kyle Chandler (Argo, Carol, The Wolf of Wall Street) στον ρόλο του Joe Chandler, αδελφού του Lee και πραγματική αποκάλυψη ο Lucas Hedges (The Grand Budapest Hotel, Moonrise Kingdom, Labor Day) στον ρόλο του Patrick, γιου του Joe. Σωστά προτάθηκαν στα Όσκαρ του 2017 η Michelle Williams για το βραβείο του Β’ Γυναικείου ρόλου και ο Lucas Hedges για το βραβείο του Β’ Ανδρικού ρόλου.
Κορυφαίες σκηνές της ταινίας, που έφτασε μια ανάσα από τη νίκη της ως καλύτερης ταινίας της χρονιάς στα Όσκαρ του 2017, θεωρώ την παρουσία του Lee στο γραφείο του Συμβολαιογράφου για την ανάληψη της κηδεμονίας του Patrick και την πρόσωπο με πρόσωπο συζήτηση που έχει με την πρώην γυναίκα του Randi. Ξεχωριστή είναι η πρώτη από αυτές τις σκηνές, καθώς από το μυαλό του Lee περνούν όλες οι δυσάρεστες αναμνήσεις του πλημμυρισμένες με τις νότες του σπουδαίου κλασσικού έργου "Adagio in Sol minore" των Remo Giazotto/Tomaso Albinoni. Τέλος, υπέροχη και σε πλήρη αρμονία με την υπόθεση της ταινίας είναι η μουσική του Lesley Barber.
Το θέμα είναι βαρύ αλλά η ταινία κυλάει όμορφα κινηματογραφημένη κατά το μεγαλύτερο μέρος της στο γραφικό Manchester και αφήνει στο τέλος, χωρίς να έχει ενδιάμεσα υπερβολικούς μελοδραματισμούς, ένα σκληρό κόμπο στο στομάχι.
Αν θα κλάψετε; Ε, ναι!
Αν θα κλάψετε; Ε, ναι!
Διάρκεια : 137’
Βαθμολογία : 9.5/10
Αλέξανδρος Παπαδόπουλος
...................................................
Το τρέιλερ της ταινίας
...................................................
Το τρέιλερ της ταινίας
