2ο Λύκειο Κομοτηνής… Συναντήσεις αποφοίτων

2ο Λύκειο Κομοτηνής… Συναντήσεις αποφοίτων – Ιάματα

Με αφορμή τις συναντήσεις των αποφοίτων του 1984, 1986, 1987, 1988 και 1989 του 2ου Λυκείου Κομοτηνής

Τη δεκαετία του '80 στο 2ο Λύκειο Κομοτηνής συντελείται ένα μικρό εκπαιδευτικό "θαύμα", που οφείλεται, κατά τη γνώμη μου, σε μία συγκυρία και δύο αντικειμενικά δεδομένα. 
Η συγκυρία είναι ότι βρέθηκαν στον σύλλογο διδασκόντων καθηγητές που ήταν μεταξύ τους φίλοι, ομάδα, παρέα.

Το ένα αντικειμενικό δεδομένο είναι ότι όλοι τους βρίσκονταν στην πιο δημιουργική και παραγωγική ηλικία. 
Το άλλο αντικειμενικό δεδομένο είναι ότι πολύ νωρίς συνειδητοποίησαν ότι το 2ο Λύκειο Κομοτηνής δεχόταν παιδιά από τις περιφερειακές συνοικίες της πόλης, από τα χωριά και από τους επαναπατρισθέντες, που είχαν λιγότερες εκπαιδευτικές ευκαιρίες και επομένως βίωναν περισσότερες εκπαιδευτικές ανισότητες. 
Έτσι, έδωσαν έναν άτυπο όρκο τιμής, να κάνουν τη δουλειά τους όσο καλύτερα μπορούσαν (το αυτονόητο δηλαδή), για να γεφυρώσουν τις τυχόν ανισότητες.
Γι’ αυτό και έβαλαν στη διδασκαλία τους γνώση, έγνοια και ψυχή.
Τριάντα και πλέον χρόνια μετά, στις συναντήσεις και στα ανταμώματα των αποφοίτων εκείνης της δεκαετίας, εισπράττω ακόμη ως εκπαιδευτικός τη συγκίνηση και την ευγνωμοσύνη τους για όσα έμαθαν και ένιωσαν στις τάξεις του 2ου Λυκείου Κομοτηνής. Και πιστέψτε με είναι –για μένα τουλάχιστον– η πιο ευεργετική ανατροφοδότηση δυνάμεων. 

Οι συνηθισμένοι άνθρωποι στο προσωπικό τους συρτάρι εναποθέτουν τα τιμαλφή τους, τις μετοχές τους και τα βιβλιάρια των καταθέσεών τους. Εμείς οι καθηγητές εναποθέτουμε, συνήθως, τα βαθμολόγια με τα ονόματα των μαθητών μας. Οι πρώτοι επενδύουν σε χρυσό, άυλα αγαθά και χρήμα, που αποτελούν αξίες μάλλον επισφαλείς. Εμείς επενδύουμε στο ανθρώπινο κεφάλαιο, το οποίο, όσο περνούν τα χρόνια αυξάνεται, αναβαθμίζεται και προοδεύει, ενώ ταυτόχρονα αποτελεί για μας ένα κρυφό ελιξήριο ζωής. Και αυτό το διαπιστώνουμε κάθε φορά που μας καλούν στις συναντήσεις τους, και ας έχουν περάσει 20 και 30 και 34 χρόνια από τότε που αναπνέαμε από κοινού κιμωλία στις τάξεις του 2ου Λυκείου Κομοτηνής. Για μας –πέρα από χαρά και συγκίνηση– οι συναντήσεις αυτές έχουν και έντονα "ιαματικό" χαρακτήρα. Η αγάπη και η εκτίμηση που αποδίδουμε και εισπράττουμε λειτουργούν ως "ίαμα" σε κάθε είδους μυοσκελετικά, καρδιαγγειακά και λοιπά ψυχοσωματικά προβλήματα που ταλανίζουν τις ηλικίες των 60+ στις οποίες ήδη βρισκόμαστε. Προς στιγμή ακόμη και οι απώλειες των ανθρώπων μας από το σχολικό αλλά και από το οικογενειακό μας περιβάλλον, έτσι όπως τις εξομολογούμαστε χαμηλόφωνα και μέσα στις ανοιχτές αγκαλιές όλων, μας φαίνονται λιγότερο δυσβάσταχτες. Και αυτή η διαδικασία είναι μια κάθαρση ψυχής που μόνο η ανθρωπιά μπορεί να εξασφαλίσει, όταν χαρίζεται αφειδώλευτα. Αυτό το μαγικό σχεδόν ιαματικό συναίσθημα που βιώνουμε εμείς οι δάσκαλοι τις λίγες ώρες που βρισκόμαστε ξανά με τα παιδιά μας, που είναι πλέον στην πλειοψηφία τους άξιοι γονείς και εργαζόμενοι νομίζω ότι το νιώθουν πολλαπλάσια και τα ίδια τα παιδιά, εφόσον επιστρέφουν για λίγο στα ανέμελα εφηβικά χρόνια των ονείρων και των ερώτων.

Να είστε γεροί, αγαπημένοι μαθητές και μαθήτριες - απόφοιτοι του 1984, 1986, 1987, 1988 και 1989 του 2ου Λυκείου Κομοτηνής. Ανήκετε στους εκλεκτούς και στους ευλογημένους. Να ευοδώνονται όλες οι προσπάθειές σας για μια καλύτερη ζωή. Να απολαμβάνετε την ιδιότητα του γονέα, ανατρέφοντας γερά και άξια παιδιά. Όσοι έχετε κάνει άλλες επιλογές ζωής να τις τιμάτε με ήθος και συνέπεια.
Πολλά Εύγε στους διοργανωτές των συναντήσεων αποφοίτων του 2ου Λυκείου Κομοτηνής.
Ας ελπίσουμε σε νέες συναντήσεις με πλήρη απαρτία, με δύναμη και με υγεία!

Δώρα Κάσσα Παπαδοπούλου
Φιλόλογος


Φωτογραφίες